«El aqua es nuestra carajo» σημαίνει «Το νερό είναι δικό μας, γαμώτο». Και είναι το σύνθημα που δονούσε τους δρόμους της Κοτσαμπάμπα την άνοιξη του 2000 και που έγινε πλέον εθνικό, σημειώνει ο Υπουργός Πολιτισμών -και όχι Πολιτισμού- της Βολιβίας Pablo Cesar Groux Canedo, ο οποίος είναι καλεσμένος του Συντονιστικού πολιτών και φορέων «SOSτε το Νερό», σε μεγάλη εκδήλωση την Παρασκευή στις 19.30, αφιερωμένη στο επίμαχο θέμα, υπό τον τίτλο «Από την Κοτσαμπάμπα ως την Θεσσαλονίκη, οι αγώνες για το νερό φτάνουν στη νίκη».

"Το σύνθημα - συνεχίζει- πέρασε ακόμα και τα παιδικά τραγούδια της χώρας, ενώ ... "νερό" - "δηλαδή ζωή" - Yakou/ Ιάκου (νερό στη γλώσσα της φυλής των Κέτσουα) είναι το πλέον συνηθισμένο όνομα που δίνουν στα παιδιά που γεννιούνται μετά τον "πόλεμο του νερού" στη Βολιβία, διευκρινίζει ο Κανέντο.

 "Το νερό ήταν η αφορμή. Ο 'πόλεμος για το νερό' (όπως καθιερώθηκε διεθνώς να ονομάζεται πλέον η νικηφόρα τελικά επανάσταση των δρόμων από το λαό της Βολιβίας, στις αρχές του 2000, όταν η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση αποφάσισε σειρά ιδιωτικοποιήσεων δημοσίων αγαθών, όπως το νερό, ήταν η αρχή της μεγάλης νύχτας του νεοφιλελευρισμού" τόνισε ο υπουργός Πολιτισμών της Βολιβίας. "Ο πόλεμος για το νερό ήταν η αρχή του εκδημοκρατισμού της χώρας, ήταν η αφορμή ωστε ο λαός της Βολιβίας να συνειδητοποιήσει την αποδοτικότητα των κινημάτων και της συσπείρωσής του. Λίγα μόλις χρόνια αργότερα - το 2009 - η Βολιβία απέκτησε το πρώτο στην ιστορία της Σύνταγμα, με απευθείας ψήφο από τον λαό" επεσήμανε.

"Το νερό είναι ανθρώπινο δικαίωμα. Είναι η ίδια η ζωή. Το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό. Είναι ανθρώπινο. Δεν μπορώ να έχω γνώμη για τα εσωτερικά της οποιασδήποτε χώρας και τον τρόπο που θα τα ρυθμίσει. Είναι, όμως, απαραίτητο να παραδοθεί το δικαίωμα αυτό στην κοινωνία. Η ζωή δεν μπορεί να ειναι εμπορεύσιμη" σχολίασε ο Βολιβιανός υπουργός, όταν κλήθηκε να μεταφέρει την εμπειρία του σχετικά με το ζήτημα της επιχειρούμενης ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ στη Θεσσαλονίκη.

Νωρίτερα, μιλώντας στο ΑΠΕ - ΜΠΕ, ο υπουργός των πολιτισμών της Βολιβίας "ομολόγησε" ότι το σημαντικότερο επίτευγμα της νέας κυβέρνησης που εκπροσωπεί στον τομέα του πολιτισμού μπορεί να μην είναι η επανα -κρατικοποίηση (κολλεκτιβοποίηση) του νερού, το νερό όμως - ως στοιχείο ζωής - ήταν που έφερε το πρώτο Σύνταγμα (με λαϊκή ψήφο) στην ιστορία της χώρας. Και το πρώτο αυτό Σύνταγμα προβλέπει ότι το νερό ειναι δημόσιο αγαθό, αλλα - κυρίως - ότι δημόσιο αγαθό και "περιουσία" είναι η γλώσσα και ο πολιτισμός που είχε σχεδόν εξαφανισθεί με την πολιτική εξαφάνιση των αυτοχθόνων φυλών.

"Στο Σύνταγμα της χώρας μου επίσημη γλώσσα δεν είναι μόνο η ισπανική - των εποικιστών - αλλά και τα 36 ιδιώματα - γλώσσες του αντίστοχου αριθμού αυτοχθόνων φυλών. Ο εθνικός ύμνος, μάλιστα, της χώρας ερμηνεύεται παράλληλα σε τέσσερις γλώσσες - τις γλώσσες των Αιμάρα, των Κέτσουα, των Γκουαρανί και των Καστεγιάνος. Αν η γλώσσα δεν είναι πολιτισμός, αν η δημιουργία ουσιαστικά ενός καινούργιου κράτους που θέτει σε περίοπτη θέση τους αυτόχθονες, όλους τους πολιτισμούς του, την ίδια του την ταυτότητα, καταργεί τους ρατσισμούς δεν ειναι πολιτιστικό επίτευγμα, ε, τι είναι;" αναρωτήθηκε.

Τι έγινε τότε στη Βολιβία

To 2000 η τρίτη μεγαλύτερη στη Βολιβία, η Cochabamba, σείστηκε από τις διαδηλώσεις και τις ταραχές, λόγω της τεράστιας αύξησης στην τιμή του νερού, η οποία έγινε όταν η εταιρεία Bechtel ανέλαβε την διαχείριση του νερού της πόλης. Οι πολίτες απαίτησαν να σταματήσει η σύμβαση με την εταιρεία. Μετά από πρωτοφανή καταστολή, πολλούς τραυματισμούς και θανάτους από την αστυνομία και τον στρατό, κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων, όλα τα δικαιώματα του νερού αποκαταστάθηκαν.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού στη Βολιβία, όπως κι άλλων δημόσιων οργανισμών, ήρθε το 1985 με το πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας με απελευθέρωση των αγορών για να μειωθεί η ύφεση, μετά από σχετικές παραινέσεις του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ιδιωτικοποιήθηκαν οι αεροπορικές γραμμές, οι δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρισμού, το εθνικό σιδηροδρομικό σύστημα και τέλος το 1999 η υπηρεσία δημόσιας ύδρευσης και αποχέτευσης.

Είναι η εποχή που στη Βολιβία τα 2/3 των πολιτών ζουν κάτω από τα όρια της φτώχιας. Οι αυξήσεις στο νερό ξεχειλίζουν το ποτήρι και χιλιάδες κόσμου ξεχύνονται τον Φεβρουάριο του 2000 στους δρόμους της Cochabamba, απαιτώντας να σταματήσει η ιδιωτικοποίηση του νερού. Όταν η αστυνομία επενέβη με χημικά σε ειρηνική πορεία, σημειώθηκαν οι πρώτοι σοβαροί τραυματισμοί, οπότε τα πνεύματα αγρίεψαν. Ο πρόεδρος Banzer, σε μια κίνηση ελιγμού, προτείνει να συναντήσει τους εξεγερμένους. Κι ενώ η συνάντηση είναι σε εξέλιξη, μπαίνει η αστυνομία και συλλαμβάνει τους εκπροσώπους του κινήματος για το νερό, μεταξύ αυτών τον πρωτεργάτη Oscar Olivera, σημαντικός ακτιβιστής, το προφίλ του οποίου σκιαγραφείται στην γνωστή ταινία "Even The Rain".   "Η εταιρεία είχε προχωρήσει ακόμα και στην ιδιωτικοποίηση της βροχής, που συνέλεγαν οι πολίτες για την υδροδότησή τους. Ακόμα και η βροχή είχε τιμή" λέει σήμερα, ο Βολιβιανός υπουργός πολιτισμών και τουρισμού.

Μετά την αναίτια σύλληψη των εκπροσώπων του κινήματος, οι ταραχές που ξέσπασαν από την επόμενη μέρα, ήταν τόσο μεγάλες,  ώστε έξι άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους. Οκτώ μέρες μετά την κατάληψη της πόλης από χιλιάδες διαδηλωτές, η κυβέρνηση υποχώρησε και το νερό στη Βολιβία είναι πλέον δημόσιο αγαθό. Δεκατρία χρόνια μετά τον "πόλεμο του νερού", η Βολιβία απέκτησε Σύνταγμα, ιθαγενή πρόεδρο, 36 αναγνωρισμένες γλώσσες - ιδιώματα κι έναν μιγά -Ισπανός απο την πλευρα του πατέρα και της φυλής των Αιμάρα από την πλευρά της μητέρας,  υπουργό των πολιτισμών της.

Ντίνα Μπατζιά

newsroom enet

Νέος διαγωνισμός - Ξεχωριστή πώληση των ορυχείων - Εκκαθάριση εν λειτουργία

Ανάμεσα σε τρεις επιλογές κινείται η κυβέρνηση για να κλείσει οριστικά το ζήτημα της ΛΑΡΚΟ για την οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαιτεί να επιστραφούν κρατικές ενισχύσεις ύψους 135  εκατομμυρίων ευρώ και να εξοφληθούν οι οφειλές προς τη ΔΕΗ που ξεπερνούν τα 175 εκατομμύρια ευρώ.

Το ζήτημα είναι ευαίσθητο καθώς η ιστορική εταιρία ΛΑΡΚΟ συνδέεται άμεσα με το μεταλλευτικό πλούτο της χώρας ενώ με τη δραστηριότητα της - εκτός από τους 900 εργαζομένους - συνδέονται άμεσα και ζουν 1500 οικογένειες.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα στο ΒΗΜΑ, η λύση που προτείνεται από τη διοίκηση είναι να πωληθεί "πακέτο" η εταιρία με τα ορυχεία σ΄ένα νέο διαγωνισμό όπου οι αγοραστές θα δεσμευτούν να καταβάλουν τίμημα υψηλότερο του ύψους των κρατικών επιχορηγήσεων που απαιτεί να επιστραφούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Επειδή όμως κάτι τέτοιο φαντάζει δύσκολο αν όχι αδύνατο στις παρούσες συνθήκες και με δεδομένη την αποτυχία των προηγούμενων προσπαθειών, πιο ρεαλιστική φαίνεται η λύση του διαχωρισμού της εταιρίας από τα τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου (ορυχεία της Λάρυμνας) και η ξεχωριστή πώληση.

Καθώς είναι προφανές ότι κάθε λύση οδηγεί ταυτόχρονα στην απόλυση εργαζομένων και τη διακοπή της συνεργασίας μέρους του "εξωτερικού" προσωπικού με την εταιρία η κυβέρνηση θέλει να κερδίσει χρόνο και προκρίνει την τρίτη λύση της "εκκαθάρισης εν λειτουργία" της εταιρίας σε βάθος πενταετίας.

Διαβάστε ολόκληρη την πρόταση και τα οικονομικά στοιχεία της ΛΑΡΚΟ 

Καλό σας ξεπούλημα!

Στα πιο περίεργα μέρη φαίνεται πως κρύβουν οι Γερμανοί τα χρήματά τους προκειμένου να αποφύγουν τη φορολογία.

Όπως αναφέρει η Bloomberg, οι ελβετικές τράπεζες βρίσκονται στο στόχαστρο διεθνούς εκστρατείας για την πάταξη της φοροδιαφυγής και η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει φρένο στους αδήλωτους πόρους των Γερμανών φορολογουμένων.

Αυτός είναι και ο λόγος που όλο και περισσότεροι Γερμανοί αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις ελβετικές τράπεζες λόγω της ενδεχόμενης άρσης του τραπεζικού απορρήτου αναζητώντας όλο και πιο παράξενα και δυσεύρετα σημεία.

Η υπόθεση του προέδρου της Bayern Μονάχου Uli Hoeness, ο οποίος χρησιμοποιούσε το λογαριασμό του στην Ελβετία για να αποφύγει να πληρώσει φόρους στη χώρα του, καθώς και η αγορά ελβετικών τραπεζικών δεδομένων από γερμανικά κρατίδια, έχει τρομοκρατήσει τους Γερμανούς, που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους για αποφυγή της φορολογίας στις ελβετικές τράπεζες.

Όπως αναφέρει ο Markus Ueckert, εκπρόσωπος τελωνείου στο Loerrach, κοντά στα σύνορα με την Ελβετία: "μια 72χρονη φορούσε κορσέ τον οποίο είχε γεμίσει με 150.00 ευρώ, ενώ σε άλλη περίπτωση, ένας άντρας κρατούσε δύο κουτιά με πάνες ακράτειας, τα οποία περιείχαν 140.000 ευρώ".

Γερμανοί και Βρετανοί, που δεν κατοικούν μόνιμα στην Ελβετία, κράτησαν αδήλωτα το 2010 περίπου 175 εκατομμύρια δολάρια,

Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Booz & Co., Γερμανοί και Βρετανοί, που δεν κατοικούν μόνιμα στην Ελβετία, κράτησαν αδήλωτα το 2010 περίπου 175 εκατομμύρια δολάρια.

Πηγή:  iefimerida.gr 

Κι εγώ που νόμιζα ότι είχε πει ο Στουρνάρας ότι εμείς τα κρύβουμε κάτω από τα στρώματα... Μου φαίνεται έχουν πάρει παγκοσμίως χαμπάρι, τη μάφια των κυβερνοτραπεζοληστών. Τουλάχιστον όσοι έχουν ακόμα κάτι να κρύψουν. Τα ποσά που αναφέρει δεν αφορούν μεγάλα ψάρια. Αυτά δεν έχουν ποτέ να φοβηθούν τίποτα. 

Όταν οι άλλοι έρχονταν, αναζητώντας τρόπο να ξεφορτωθούν τους ιδιώτες από την διανομή της ηλεκτρικής ενέργειας, εμείς πηγαίναμε, θεωρώντας ως την τελευταία λέξη του οικονομικού εκσυγχρονισμού την ιδιωτικοποίηση της παραγωγής ρεύματος και του δικτύου μεταφοράς του. Και ποιοι είναι οι άλλοι; Οι Γερμανοί πολίτες! Που δέκα χρόνια αφότου ξεκίνησε η επιχείρηση ιδιωτικοποίησης του πολυτιμότερου αγαθού μετά το νερό, έχουν έρθει αντιμέτωποι με τις δραματικές της επιπτώσεις και πιέζουν με κάθε τρόπο για να διώξουν τις ιδιωτικές εταιρείες. Το μέσο δε που ενεργοποίησαν είναι το δημοψήφισμα, αξιοποιώντας μια μακρά παράδοση που υπάρχει στη Γερμανία.

Συγκεκριμένα, τόσο στο Βερολίνο όσο και στο Αμβούργο μια πολλά υποσχόμενη πολιτική συνάντηση οικολόγων, αριστερών κομμάτων και συνδικαλιστικών στελεχών ξεκίνησε μια εκστρατεία συγκέντρωσης υπογραφών με αίτημα να διεξαχθεί δημοψήφισμα κι έτσι οι πολίτες των δύο κρατιδίων να πουν την δική τους γνώμη για το κατά πόσο θέλουν τα δίκτυα διανομής της ενέργειας να συνεχίσουν ανήκουν στους ιδιώτες. Στην γερμανική πρωτεύουσα όπου το μέτωπο που συγκροτήθηκε φέρει τον τίτλο Berliner Energietisch (Πίνακας ενέργειας του Βερολίνου) διευρύνθηκε στη συνέχεια με την συμμετοχή ενώσεων ενοικιαστών, εκκλησιαστικών οργανώσεων, ακόμη και με την παρουσία μιας από τις μεγαλύτερες κρατικές όπερες (Staatskapelle). Έτσι στις 11 Ιουνίου ανακοίνωσε δημόσια την τεράστια επιτυχία του καθώς συγκέντρωσε 265.000 υπογραφές εκλογέων, ξεπερνώντας κατά πολύ το όριο των 173.000 υπογραφών (που αντιστοιχεί στο 7% των 2,4 εκ. ψηφοφόρων) το οποίο υποχρεώνει την κυβέρνηση του κρατιδίου να διενεργήσει το δημοψήφισμα. Η θετική ανταπόκριση των Βερολινέζων στο κάλεσμα συγκέντρωσης υπογραφών μπορεί να εξηγηθεί εύκολα, παρότι η πρωτεύουσα της Γερμανίας ουδέποτε έζησε τα ακραία εκφυλιστικά φαινόμενα που έφερε η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας για παράδειγμα στις ΗΠΑ με τα μπλακ άουτ της Καλιφόρνιας. Μόνο 10,7 λεπτά της ώρας ανέφερε χαρακτηριστικά σε πρόσφατο άρθρο του το περιοδικό Σπίγκελ έμειναν ολόκληρο το 2011 χωρίς ρεύμα οι Βερολινέζοι, όταν στο Λονδίνο ο αντίστοιχος χρόνος ήταν τριπλάσιος.

Αυξήσεις στα τιμολόγια του ρεύματος

Τα δεινά που έφερε η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας στην Γερμανία ήταν άλλα. Πριν απ’ όλα η αύξηση της τιμής του ρεύματος κατά 21% μέσα σε δύο μόλις χρόνια που προκάλεσε τεράστιο πρόβλημα στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Η οργή των Βερολινέζων κατά της ιδιωτικοποίησης σχετίζεται επίσης με τις αντεργατικές τακτικές της σουηδικής εταιρείας Vattenfall που απέκτησε τον έλεγχο της BEWAG, έχοντας έτσι ένα ιδιωτικό μονοπώλιο να παίρνει την θέση του δημοτικού – κρατικού μονοπωλίου και την προπαγάνδα περί απελευθέρωσης της αγοράς ώστε να δημιουργηθεί περιβάλλον ανταγωνισμού με την συμμετοχή πολλών εταιρειών να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Η σουηδική εταιρεία μόλις τον Μάρτιο του 2013 απέλυσε 300 εργαζόμενους, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει στην κατάργηση 1.500 θέσεων εργασίας. Ως αποτέλεσμα την άνοιξη έγιναν πολλές εργατικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην σουηδική εταιρεία. Ο τρίτος και καθόλου αμελητέος λόγος, δεδομένων των ευαισθησιών των Γερμανών, σχετίζονται με την προκλητική επιμονή της Vattenfall να χρησιμοποιεί λιγνίτη για την παραγωγή ρεύματος, αντλώντας μόνο το 1,4% της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές. Η εμμονή της με τις πιο παρωχημένες, επικίνδυνες και βρόμικες πηγές ενέργειας έκανε την υπομονή των Γερμανών να ξεχειλίσει όταν η Vattenfall κατέθεσε μήνυση εναντίον της ομοσπονδιακής κυβέρνησης με αφορμή την απόφαση της καγκελαρίου Μέρκελ να διακόψει την λειτουργία των πυρηνικών εργοστασίων της χώρας, αμέσως μετά το ατύχημα στην Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, τον Μάρτιο του 2011. Η απάντηση των Σουηδών ήταν να απαιτήσουν ως αποζημίωση 1 εκ. ευρώ για κάθε μέρα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση την οποία μάλιστα έσυραν στο Διεθνές Κέντρο Διευθέτησης Επενδυτικών Διαφορών της Παγκόσμιας Τράπεζας. Το συγκεκριμένο περιστατικό δείχνει με πολύ καθαρό τρόπο την αδιαφορία που επιδεικνύουν οι διεθνείς επενδυτές απέναντι σε εθνικές προτεραιότητες, όπως είναι για παράδειγμα η προσήλωση σε διαδικασίες παραγωγής φιλικές προς το περιβάλλον. Κι αν φτάνουν να οδηγούν την Μέρκελ στα δικαστήρια μπορούμε να φανταστούμε τι επιθετικότητα μπορούν να επιδείξουν οι διεθνείς επενδυτές απέναντι σε πιο αδύναμες κυβερνήσεις, εκ παραδόσεως επιρρεπείς στην υποτέλεια και την ξενοδουλεία, που δίνουν γη και ύδωρ στους διεθνείς επενδυτές αντιμετωπίζοντας τα κεφάλαιά τους ως μάννα εξ ουρανού ή ως επιβράβευση της πολιτικής που ακολουθούν. Σημείο των καιρών, θα μπορούσε κάποιος να πει: Όταν από τους ψηφοφόρους δεν αναμένεται καμιά επιβράβευση κι αντιμετωπίζονται ως «εχθρός λαός», τότε αυτή επιζητείται απ’ έξω κι από κείνους μάλιστα που αντιμετωπίζουν την χώρα ως πεδίο κερδοσκοπίας.