Ο Αμερικάνικος στρατός αντιμέτωπος με επιδημία αυτοκτονιών των βετεράνων του - τι σημαίνουν αυτές οι αυτοκτονίες

Ο Αμερικανικός στρατός προσπαθεί να σταματήσει την επιδημία αυτοκτονιών μεταξύ των βετεράνων πολέμου.

Πέρυσι, ήταν περισσότεροι οι στρατιώτες που αυτοκτόνησαν από εκείνους που έχασαν τη ζωή τους στη μάχη. Και μετά από μια δεκαετία σε εμπόλεμες ζώνες, τα πράγματα τείνουν να χειροτερέψουν.

Η Libby Busbee είναι σίγουρη ότι ουδέποτε ο γιος της William διάβασε τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ, ακόμα κι αν συμπεριφερόταν σαν να είχε. Αμέσως μετά από την τελική περιοδεία του από το Αφγανιστάν, άρχισε να τρίβει τα χέρια του, ξανά και ξανά και συνεχώς να τα πλένει κάτω από τη βρύση.

---

"Μαμά, δεν λεν να καθαρίσουν", της είπε.

"Τι είναι αυτά που λες;" τον ρώτησε.

"Το αίμα. Δεν λέει να βγει."

Στις 20 Μαρτίου του περασμένου έτους, ο στρατιώτης που αγωνιζόταν για την αυτο-κάθαρση έβαλε ένα ξαφνικό τέλος.Κλειδώθηκε τη νύχτα στο αυτοκίνητό του, με τη μητέρα του και δύο αδελφές ουρλιάζουν μόλις λίγα μέτρα μακριά, και πυροβολήθηκε στο κεφάλι.

Στην ηλικία των 23, ο William Busbee συνέβαλλε στα μακάβρια στατιστικά δεδομένα. Το 2012, για πρώτη φορά σε τουλάχιστον μια γενιά, ο αριθμός των εν ενεργεία στρατιωτών που αυτοκτόνησαν, 177, είχε υπερέβη το 176 εκείνων που σκοτώθηκαν στην εμπόλεμη ζώνη. Για να το θέσουμε αλλιώς, περισσότεροι στρατιώτες πέθαναν από δικά τους χέρια παρά από του εχθρού.

Σε όλους τους τομείς του στρατού των ΗΠΑ καταγράφεται μια παρόμοια ανησυχητική τάση. Συνολικά, 349 πήραν τη ζωή τους το 2012, ενώ ένας μικρότερος αριθμός, 295, πέθανε στη μάχη.

Το πιο σοκαριστικό είναι ότι η περίπτωση του παιδιού αυτού τελικά καταγράφηκε στα στατιστικά των βετεράνων, αφού είχε αποστρατευτεί μόλις δυο μήνες πριν το θάνατο του. Και ο αριθμός των αυτόχειρων  βετεράνων πολέμου για το 2012 φτάνει το φριχτό ποσό των 6.500, δηλαδή ένας κάθε 80 λεπτά!

«Ήθελε να είναι κάποιος, και αγαπούσε τον στρατό»

Η μητέρα του μιλάει για το γιο της με υπερηφάνια. Προσπαθεί να περιγράψει τον χαρακτήρα του. "Δεν ήταν ποτέ σαν τους άλλους έφηβους, δεν ήταν το παιδί των πάρτυ. Από μικρός, από τα έξι του, είχε πει ότι αγαπούσε τον στρατό και ήθελε να καταταγεί".

Όταν στα 17 του στρατολογήθηκε, τον έστειλαν σε τρεις περιηγήσεις στο Αφγανιστάν. Ήταν η εκπλήρωση των ονείρων του, αλλά ήρθε σε υψηλό κόστος. Δέχθηκε επίθεση αρκετές φορές, και σε ένα ιδιαίτερα σοβαρό περιστατικό, δέχτηκε σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι, που του προκάλεσε κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Το σώμα του ήταν τόσο γεμάτο από θραύσματα, που κάθε φορά που περνούσε μέσα από οθόνη ασφάλειας του αεροδρομίου χτυπούσε γινόταν χαμός.

Το ψυχικό κόστος ήταν υψηλό. Είχε αλλάξει η συμπεριφορά του προς τη μητέρα του, δεν ήθελε να βγαίνει από το σπίτι, φοβόταν το σκοτάδι και τα βράδια ήταν γεμάτα εφιάλτες. Στο τέλος, κατέληξε να παίρνει έναν υπνόσακο και να κοιμάται σε μια ντουλάπα. "Ένιωθε περισσότερη ασφάλεια εκεί", είπε η μητέρα του.

Είδικά ένα βράδυ, η μητέρα του ξύπνησε για να διαπιστώσει ότι ο γιος της είχε κόψει το μισό του πρόσωπο με ένα μαχαίρι. Άρχισε να τη λέει για ένα 18χρονο αυμπατριώτη στρατιώτη που είχε πεθάνει πλάι του, αλλά και για κείνους που είχε σκοτώσει ο ίδιος.

"Θα με μισούσες, αν ήξερες τι έχω κάνει εκεί έξω", είπε στη μητέρα του.

«Εγώ ποτέ δεν θα σε μισούσα. Είσαι το ίδιο πρόσωπο που ήσουν πάντα», του είπε.

"Όχι, μαμά," της απάντησε. "Ο γιος που αγαπούσες πέθανε εκεί πέρα."

Ο William Nash, ένας συνταξιούχος ψυχίατρος του Ναυτικού ο οποίος διηύθυνε το προγράμμα "έλεγχος του stress" για το το Σώμα των Πεζοναυτών, βρίσκει όλες αυτές τις εκφράσεις σύνηθεις.

Ο ίδιος και οι συνεργάτες του στη στρατιωτική ψυχιατρική έχουν αναπτύξει την έννοια της "ηθικής βλάβης" για την κατανόηση του αυξημένου κύματος των αυτοτραυματισμών. Την ορίζει ως "βλάβη στις βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις για το τι είναι σωστό και τι λάθος".  Και μιλάει για ανάμικτα συναισθήματα ενοχής και ντροπής, ειδικά όταν αποτυγχάνουν να σώσουν κάποιο από τα 'αδέλφια' τους. Κι αυτά τα συναισθήματα, όπως λέει, είναι ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΝΤΟΝΑ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ!!!

Αγαπητοί αναγνώστες της AllNewz. Το άρθρο, που το βρήκαμε στην Guardian, συνεχίζει με τις προθέσεις της κυβέρνησης Ομπάμα για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Τις γνωρίζουμε. Καμία. Γιατί είναι η πηγή του προβλήματος. Γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Γιατί αδιαφορούν για τα αναλώσιμα που λέγονται στρατιώτες του αμερικάνικου στρατού, όπως αδιαφορούν και για όλους τους αμερικάνους, καθώς ο στρατός δεν διοικείται από αληθινούς αμερικάνους ούτε και η χώρα. Κι όπως λέει και η μητέρα του παιδιού που σκοτώθηκε, είναι απογοητευμένη γιατί ο στρατός που τόσο αγαπούσε ο γιος της δεν του στάθηκε καθόλου. Τον γέμισε φάρμακα και τίποτε παραπέρα. Όταν ένα εξάχρονο αγόρι ονειρεύεται να υπηρετήσει τον στρατό της πατρίδας του όταν μεγαλώσει, είναι γιατί έχει μια τελείως εσφαλμένη εικόνα και για την πατρίδα του και για τον στρατό. Κι όταν αυτό πια το ανακαλύπτει, αρχίζουν οι συγκρούσεις αξιών, ηθικής, πίστης κλπ Ο ίδιος ο William είχε δηλώσει στη μητέρα του πως όταν πεθάνει δεν επιθυμεί στρατιωτική κηδεία, αλλά προτιμούσε να αποτεφρωθεί. Ξύπνησε από το 'Αμερικάνικο Όνειρο' απότομα μέσα στον Αμερικάνικο Εφιάλτη, χωρίς καμία εναλλακτική. 

Και κάτι παρόμοιο γίνεται αυτή τη στιγμή και στη δική μας κοινωνία. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η κρίση αξιών και ήθους και κοινωνικής συνοχής είναι αυτή που φέρνει στην απελπισία έναν αυτόχειρα και όχι η οικονομική κρίση. Αυτό ακριβώς που είπε και ο ψυχίατρος - τα ανάμικτα συναισθήματα ενοχής και ντροπής! 

Το 2009, σε ένα συνέδριο των Ην. Εθνών ειπώθηκε ότι μέχρι το 2020 η αυτοκτονία ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΑΙΤΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ! Με ποσοστό 30%!!!

Εδώ και πάρα μα πάρα πολλά χρόνια, η παγκόσμια ελίτ γνωρίζει μέσω προφητειών και διάφορων άλλων γνωστικών πηγών ότι πλησιάζοντας στον 21ο αιώνα η ανθρωπότητα θα έμπαινε σε μια άλλη φάση συλλογικής πνευματικής ανάτασης και συνειδητοποίησης, και κάνουν τα πάντα για να ανατρέψουν και να μπλοκάρουν αυτή τη διαδικασία. Ακόμα και δικό τους ψευτο-ρεύμα New Age κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Όμως όπως φαίνεται η διαδικασία είναι αναπόφευκτη. Με απώλειες, με καθυστερήσεις, ίσως και με πολύ πόνο, οι Williams θα αυξάνονται, θα πληθαίνουν, θα αφυπνίζονται χωρίς τρόμο, έτοιμοι να κάνουν τη διαφορά και την αλλαγή. Ο 'αδελφός' δεν θα είναι μόνο αυτός που είναι δίπλα σου αλλά κι απέναντι. Και όταν ο πόνος για τον αδελφό είναι μεγαλύτερος από τον φόβο για τον εαυτό, αυτό σημαίνει ότι ήδη έχουμε φτάσει σε πολύ ανώτερα επίπεδα. Την έχουν πατήσει, εν ολίγοις. Γιατί στην προσπάθεια τους να μας καταστρέψουν, εκεί δημιουργείται και η μεγάλη πρόκληση, επί τέλους, να γίνουμε καλύτεροι ως κοινωνία!!! 

Ειδησεογραφική πηγή: Guardian
Μετάφραση - σχολιασμός © AllNewz  (όροι χρήσης)

---

Web Counter