Το αγγελούδι που παίζει άρπα: ALISA SADIKOVA από το  Rimsky-Korsakov St. Petersburg State Conservatory Music

The Fountain — Marcel Lucien Grandjany


Απολαύστε την!

Το CATcerto είναι ένα έργο που δημιουργήθηκε από τον Λιθουανό μαέστρο και συνθέτη, Mindaugas Piecaitis. Η παγκόσμια πρεμιέρα ήταν στις 5 Ιουνίου 2009 από την Ορχήστρα Δωματίου της Klaipeda στο Μέγαρο Μουσικής της Klaipeda (Λιθουανία). Κέρδισε την αναγνώριση σε διεθνή μέσα ενημέρωσης: BBC, λιθουανική τηλεόραση, Βαλτική τηλεόραση και το πρώτο της Κανάλι της Βαλτικής.

Ο Mindaugas Piecaitis συνέθεσε και διηύθυνε το Catcerto για τη σολίστ-γάτα Nora, η οποία εξασκήθηκε μέσω βίντεο.

Απολαύστε το - Είναι μοναδικό!!!

Η Mουσικοθεραπεία είναι η εφαρμογή της μουσικής και η χρησιμοποίησή της, ως θεραπευτικό μέσο, μέσα από διάφορες μεθόδους και τεχνικές με σκοπό τη βελτίωση και τη διατήρηση της ψυχικής, πνευματικής και σωματικής υγείας. H μουσική είναι ένα δημιουργικό, μη λεκτικό μέσο που προωθεί την προσωπική έκφραση και ανάπτυξη του ατόμου, όπως και την επικοινωνία και την επαφή του με τους άλλους. H θεραπευτική ιδιότητα του ήχου και της μουσικής αποτελεί αντικείμενο έρευνας και μελέτης. 

O ακριβής χαρακτήρας και η δομή της θεραπευτικής μουσικής είναι βέβαια άγνωστος, αφού μέχρι στιγμής έχουν χρησιμοποιηθεί για πειραματισμό διάφορα μουσικά ακούσματα, όπως η κλασική, η ελαφρά ποπ, ή η τζαζ μουσική και φυσικα η επιλογή της μουσικής για θεραπευτική χρήση επηρεάζεται από την κουλτούρα με την οποία κάποιος έχει ανατραφεί. 

Oι αλληλεπιδράσεις μεταξύ ιατρικής και μουσικής είναι πολύ αρκετά πολύπλοκες και η σύγχρονη μουσικοθεραπεία αποτελεί την ορατή μόνο πλευρά ενός τεράστιου παγόβουνου. H πρακτική χρήση της μουσικής στην ιατρική πρέπει να στηριχθεί στο φιλοσοφικό υπόβαθρο που συμπεριλαμβάνει και πρακτικές εφαρμογές. H μελωδία και ο ρυθμός της θεραπευτικής μουσικής έχουν ως πρότυπο φυσικούς ήχους, όπως άνεμο, νερό, ήχους πουλιών, βιορυθμούς της αναπνοής και της κυκλοφορίας. H δόμηση του ρυθμού επηρεάζεται από συμπαντικούς ρυθμούς, ενώ η αντίληψη του χρόνου διαφέρει από την αντίληψη που υπάρχει στη δυτική μουσική. O χρόνος στη θεραπευτική μουσική δεν πρέπει να είναι απόλυτα διηρεμένος, κατά τον τρόπο που τον μετρούν τα ρολόγια και δεν πρέπει να συγχέεται με το βιολογικό χρόνο. Στη μουσική αυτή, σημασία έχει η σιωπή, οι μελωδικές φράσεις ρέουν αβίαστα σε χλιαρές δομές, χωρίς αυστηρό πρότυπο. Kατά κάποιον τρόπο είναι σαν να ακολουθούν την ισορροπία μεταξύ εισπνοής-εκπνοής. Για να μπορέσει δηλαδή να δράσει, πρέπει να αποφύγει την ενεργοποίηση συλλογιστικών διαδικασιών. Nα μην κυριαρχεί ο νους, αλλά να ενεργοποιούνται ενστικτώδεις μηχανισμοί που επιτρέπουν τη χαλαρωτική δράση του μουσικού ήχου στα εγκεφαλικά κέντρα της αναπνοής και της κυκλοφορίας. 

Χριστιανή τραγουδίστρια υποψήφια για δύο Grammys, η Natalie Grant αποχώρησε από την τελετή των βραβείων, η οποία, για μια ακόμη φορά, εξελίχθηκε σε πλατφόρμα προώθησης του αποκρυφισμού και της ομοφυλοφιλικής ατζέντας

Η δημοφιλής Αμερικάνα τραγουδίστρια gospel Natalie Grant, αποχώρησε από την τελετή των Grammys, καθώς μπροστά στα μάτια της διαδραματίζονταν σκηνές που ακόμα και ταmainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης που ασχολούνται με τον χώρο της «ψυχαγωγίας» παραδέχθηκαν ότι είχαν καθαρά αποκρυφιστική φύση.

Η Grant έγραψε για τον ενθουσιασμό που είχε κατά την άφιξή της με τον σύζυγό της στην εκδήλωση, αλλά κατέστησε σαφές σύντομα ότι έφυγε νωρίς, καθώς αυτό που παρακολουθούσε ερχόταν σε σύγκρουση με τις χριστιανικές πεποιθήσεις της. Έγραψε: «Φύγαμε νωρίς από τα Grammy’s. Κάνω πολλές σκέψεις, οι περισσότερες από τις οποίες πιθανόν είναι καλύτερα να αφεθούν μέσα στο κεφάλι μου. Αλλά θα πω το εξής: Δεν έχω λάβει ποτέ την μεγαλύτερη τιμή να τραγουδήσω για τον Ιησού και για χάρη του Ιησού. Και ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρη για την πορεία που έχω επιλέξει».

Αν και παρέμεινε ‘κουμπωμένη’ σχετικά με τις ακριβείς περιστάσεις, η Grant αναφερόταν πιθανώς στην Katy Perry, η οποία περιβαλλόταν από δαιμονικές φιγούρες καθώς χόρευε γύρω από ένα ανάποδο σκουπόξυλο πριν βρεθεί σε ένα κύκλο φωτιάς την ώρα που έλεγε το τραγούδι "Dark Horse" (Μαύρο Άλογο). Η Perry φορούσε ένα ρούχο που είχε ένα φωτιζόμενο σταυρό που έμοιαζε με εκείνο των Ναϊτών Ιπποτών.

Στο tweeter υπήρχαν σχόλια όπως: «Η εμφάνιση της Perry έμοιαζε με πραγματική μαγεία», «τώρα, όλα τα μικρά κορίτσια που έχουν είδωλο την Katy Perry θα λατρεύουν το Σατανά», ενώ η χριστιανική μουσική ιστοσελίδα BreatheCast έκανε λόγο ότι η εμφάνιση της Perry ήταν γεμάτη με σατανικές εικόνες και μαγεία. Πολλοί δήλωσαν τον αποτροπιασμό τους για την έντονη αποκρυφιστική χροιά της παράστασης.

Πάντως, η Grant θα μπορούσε επίσης να είχε ενοχληθεί από τη μαζική ‘γαμήλια’ τελετή ομοφυλόφιλων που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας παράστασης από τους Macklemore & Ryan Lewis.

Αλλά και το ντουέτο Beyonce και Jay - Z δεν έμεινε πίσω. Πολλοί γονείς διαμαρτυρήθηκαν. 

Την κίνηση της Grant έτρεξαν να υποστηρίξουν πολλοί, αλλά δεν γλύτωσε και από μηνύματα μίσους. 

Εκείνη απάντησε, μεταξύ άλλων, ως εξής:

«…Οι περισσότεροι από εσάς πάντα με υποστηρίζατε και με ενθαρρύνατε και είμαι ευγνώμων. Με στενοχωρεί όταν άνθρωποι με δικάζουν και εκσφενδονίζουν προσβολές. Δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε διαφωνίες, παρά μόνο μερικά πράγματα θα ήθελα να πω: Δεν είπα ποτέ ότι έφυγα εξαιτίας κάποιας εμφάνισης. Είπα μόνο ότι έφυγα νωρίς.
Είναι τιμή μου να ανήκω στην χριστιανική μουσική κοινότητα. Πολλοί στην καριέρα με ρώτησαν γιατί ποτέ δεν προσπάθησα να πάω με την mainstream μουσική και χθες το βράδυ ήταν μια όμορφη υπενθύμιση ότι μου αρέσει να τραγουδώ για τον Ιησού και για χάρη του Ιησού.
Δεν έκρινα κανέναν. Δεν μισώ κανέναν. Και πιστεύω ότι κάθε πρόσωπο έχει δημιουργηθεί κατ’ εικόνα του Θεού. Ποτέ δεν θα σταθώ σε μια γωνιά του δρόμου με μια ταμπέλα και δεν θα χρησιμοποιήσω την πλατφόρμα μου για να εμπλακώ σε πολιτικά επιχειρήματα που μόνο διαιρούν και δεν ενώνουν. Θα συνεχίσω να προσεύχομαι η ζωή μου να είναι το μήνυμά μου. Έχω τις προσωπικές μου πεποιθήσεις με τις οποίες ζω και θα συνεχίσω να εργάζομαι τη δική μου σωτηρία με φόβο και τρόμο ενώπιον του Κυρίου.(Φιλιππησίους 2:12)…


Από απονομή μουσικών βραβείων σε «mega- τελετουργικά»

Τα τελευταία χρόνια, αυτού του είδους οι "τελετές μουσικών βραβείων" έχουν εξελιχθεί σε μια γιορτή αποθέωσης του αποκρυφισμού και εσχάτως της ομοφυλοφιλικής ατζέντας, με ένα καταιγισμό συγκεκριμένων μηνυμάτων και συμβολισμών. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν πλέον ότι «κάτι δεν πάει καλά» με τη μουσική βιομηχανία και ότι προωθεί ένα συγκεκριμένο σύνολο αξιών και στάσεων. Αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ότι υπάρχει και σχετικός προβληματισμός ή αντίδραση. Συνήθως η στάση που κρατά ο κόσμος είναι η απλή παρακολούθηση των γεγονότων κάτι που οδηγεί στην συνήθεια και από εκεί τελικά, στην αδιαφορία.

Η φετινή παράσταση της Katy Perry, ξεκίνησε με τα λόγια:

«Εκείνη ρίχνει ξόρκια από κρυστάλλινες σφαίρες. Επικαλείται πνεύματα. Με έβαλε σε μια έκσταση».

Μέσα σε μια κρυστάλλινη σφαίρα, η Perry τραγουδάει ενώ τέσσερα κερασφόρες δαιμονικές φιγούρες υψώνονται από πάνω της.

Το γαλαζωπό χρώμα του σκοτεινού αλόγου, το μυϊκό του σύστημα και τα λαμπερό κόκκινα του μάτια, μοιάζουν εντυπωσιακά με ένα άλλο άλογο, το «άλογο - διάβολος» του Διεθνούς Αεροδρομίου του Ντένβερ - ένα μέρος γεμάτο από συμβολισμούς της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Τα Grammy’s χρησιμοποιήθηκαν επίσης, για να προωθήσουν την τελευταία ταινία της Disney “Maleficent”. Στην ταινία η Angelina Jolie εμφανίζεται ως κερασφόρα κακιά μάγισσα.

Το τρέιλερ τελειώνει με την Maleficent να λέει: «Υπάρχει κακό σ’ αυτόν τον κόσμο. Μίσος. Και εκδίκηση ...χαχαχαχαχα!»

Στη συνέχεια, η βραδιά παίρνει άλλη στροφή όταν ο Mackelmore εκτελεί το pro - gay τραγούδι του "Same Love". Εκεί παρουσιάζονται 33 ζευγάρια (γιατί 33; Λόγω μασονίας;) να «παντρεύονται» από την Queen Latifah. Αμέσως μετά, η Μαντόνα, «η Μεγάλη ιέρεια» της μουσικής βιομηχανίας, βγαίνει έξω για να τραγουδήσει στους υπηκόους της.

Κρατώντας ένα σκήπτρο, σύμβολο εξουσίας, η Madonna δίνει τις «ευλογίες» της ως  Μεγάλη Ιέρεια στους μαζικούς «γάμους».

Η παράσταση έλαβε χώρα σε μια παρωδία - εκκλησίας, γεμάτη με μια γκόσπελ χορωδία, υπό την οποία τα 33 ζευγάρια «παντρεύτηκαν» νόμιμα. Αυτό είναι ουσιαστικά που η βιομηχανία των Illuminati προσπαθεί να κάνει : να γίνει η νέα θρησκεία των μαζών ... με πλήρεις τηλεοπτικές mega- τελετουργίες.

Γιατί όλα αυτά τα κραυγαλέα αποκρυφιστικά μηνύματα με στόχο πάντα την νεολαία; Όπως το λέει και το τραγούδι της Katy Perry :

«Επειδή μιας και είσαι δικός μου ... Δεν υπάρχει γυρισμός» (“Cause once you’re mine … There’s no going back”).


πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Δεν κρατιούνται πλέον ... Θέλουν οι Σκοτεινάτοι να κρυφτούν μα η χαρά δεν τους αφήνει...

Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 81 ετών, ο περίφημος ηθοποιός Πίτερ Ο’ Τουλ, όπως ανακοίνωσε ο ατζέντης του το βράδυ της Κυριακής.

Πρωταγωνίστησε στην κλασσική ταινία Λόρενς της Αραβίας το 1962, χάρη στην οποία έγινε διάσημος, αλλά και σε μια σειρά άλλων σπουδαίων κινηματογραφικών και θεατρικών έργων. 

Ο Ο' Τουλ αποσύρθηκε από την ηθοποιία το 2012, ωστόσο υπήρχαν φήμες πως θα επέστρεφε στην ενεργό δράση για τις ανάγκες μίας ταινίας με τίτλο Η Αικατερίνη της Αλεξάνδρειας, που θα είχε ως αφηγηματικό χώρο την αρχαία Ρώμη.

Ήταν υποψήφιος οκτώ φορές για βραβείο Όσκαρ το οποίο όμως δεν κέρδισε ποτέ, λαμβάνοντας τελικά τιμητικό «χρυσό αγαλματίδιο» το 2003 για τη συνολική του προσφορά στην Έβδομη Τέχνη.

To θέμα της ταινίας ο Λώρενς της Αραβίας - μουσική Maurice Jarre από την ορχήστρα του BBC

Ενενήντα χρόνια από την γέννηση της θρυλικής ντίβας της Οπερας συμπληρώνονται στις 2 Δεκεμβρίου. Μια αποτίμηση της συμβολής της στο παγκόσμιο λυρικό θέατρο από τον σούπερ σταρ ιταλό αρχιμουσικό Ρικάρντο Μούτι.



Ενενήντα χρόνια συμπληρώνονται στις 2 Δεκεμβρίου από την γέννηση της Μαρίας Κάλλας. Της γυναίκας – μύθου, της θρυλικής ντίβας της Οπερας που κατάφερε ν΄αλλάξει την ίδια την πορεία του λυρικού θεάτρου μέσα από τις ερμηνείες της οι οποίες αποτελούν διαρκές σημείο αναφοράς. Πού έγκειται, ωστόσο, η μοναδικότητά της; Κατά καιρούς έχουν χυθεί τόνοι μελανιού προκειμένου ν΄απαντηθεί το ερώτημα…Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα της σχετικής συνέντευξης που είχε παραχωρήσει στο «Βήμα της Κυριακής» ο σούπερ σταρ ιταλός αρχιμουσικός Ρικάρντο Μούτι τον Σεπτέμβριο του 2007, στο πλαίσιο του ειδικού αφιερώματος της εφημερίδας στα 30χρονα από τον θάνατό της και αποτελεί, αναμφίβολα, μια από τις πλέον εύστοχες κι ενδιαφέρουσες  εκτιμήσεις…

- Την επαύριο του θανάτου της, δηλώνατε πως η Κάλλας υπήρξε για το λυρικό τραγούδι ό,τι ο Τοσκανίνι για τη διεύθυνση ορχήστρας. Τριάντα χρόνια μετά, κατά πόσον εξακολουθεί να σας αντιπροσωπεύει η δήλωση αυτή;

«Με αντιπροσωπεύει απολύτως, και μάλιστα θα μπορούσα να πριμοδοτήσω λέγοντας πως υπήρξε παράλληλα ό,τι ο Αρτούρο Μπενεντέτι Μικελάντζελι για το πιάνο ή ο Γιάσα Χάιφετς για το βιολί. Η Κάλλας στάθηκε τόσο σημείο αναφοράς όσο και σημείο καμπής για το λυρικό τραγούδι. Επέφερε πραγματική επανάσταση σε έναν κατεστημένο τρόπο, ο οποίος αποτελούσε βεβαίως παράδοση, αλλά έχω την αίσθηση πως, σε κάποιες περιπτώσεις τουλάχιστον, ήταν κακή παράδοση...».

- Δηλαδή;

«Θα μου επιτρέψετε μια μικρή, ας πούμε, εισαγωγή. Ο δάσκαλός μου, ο Αντονίνο Βότο, ένας από τους μαέστρους που είχαν συνεργαστεί πολύ στενά με την Κάλλας, μου μιλούσε συχνά για τον επαγγελματισμό της. Μου έλεγε χαρακτηριστικά πως στις πρόβες τραγουδούσε με "όλη της τη φωνή", αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση. Δεν φυλαγόταν, δεν έκανε οικονομία δυνάμεων. Αυτό και μόνο ήταν μια διαφορετική προσέγγιση σε σχέση με ορισμένους άλλους σύγχρονούς της τραγουδιστές, που είτε δεν πήγαιναν καν στις πρόβες είτε πήγαιναν απροετοίμαστοι. Η Κάλλας τα έδινε όλα γιατί είχε έναν σκοπό, ένα όραμα...».

- Το οποίο ήταν;

«Προσπαθούσε να βρει, μέσα από την πείρα που αποκτούσε ημέρα με την ημέρα και με τη βοήθεια αρχιμουσικών όπως ο Βότο και ο Σεραφίν, τον καλύτερο τρόπο ώστε ο λόγος να αποτελέσει όχημα και αναπόσπαστο στοιχείο της μουσικής. Εκεί ακριβώς κρύβεται και ο μοντέρνος χαρακτήρας της προσέγγισής της. Στην προσήλωσή της στον συνθέτη. Θέλησε, και το κατάφερε, να κάνει τον ερμηνευτή "υπηρέτη" του συνθέτη και όχι το αντίθετο. Από 'κεί και πέρα, σε κάποιους άρεσε, σε κάποιους άλλους όχι».

- Μιλήστε μας γι' αυτό...

«Στην εποχή της Κάλλας οι σύγχρονοί της ήθελαν τη φωνή αψεγάδιαστη. Ειδικά κάποιες υψίφωνοι ανησυχούσαν περισσότερο γι' αυτή καθαυτή την ομορφιά της φωνής και λιγότερο για την ερμηνεία. Εκείνη έφερε κάτι το διαφορετικό, το ασυνήθιστο. Δεν ενδιαφερόταν τόσο για την ομορφιά του ήχου όσο για το να είναι εκφραστικός, ικανός να υπηρετήσει τις δραματικές κορυφώσεις της όπερας. Η φωνή της σε κάποιες περιπτώσεις ήταν σαν μαχαίρι που μπορούσε να "κόψει" ό,τι έβρισκε στον δρόμο της».

- Εννοείτε πως τη χρησιμοποιούσε προκειμένου να κατακτήσει μια πιο ολοκληρωμένη ερμηνεία;

«Ακριβώς. Είχε βεβαίως καταπληκτική τεχνική και μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη φωνή με θαυμάσιο τρόπο: ακόμη και σήμερα, ακούγοντας τις κολορατούρες της, μένουμε άφωνοι. Ωστόσο δεν ενδιαφερόταν για την καθαρή ευχαρίστηση σε ό,τι αφορά τον ήχο ή, τουλάχιστον, δεν της αρκούσε αυτό. Χρησιμοποιούσε αριστοτεχνικά το χάρισμα που κατείχε ως πραγματικό θαύμα της φύσης κάνοντας επί σκηνής πράγματα που σε άλλους ήταν αδιανόητα. Σε ρόλους, ας πούμε, όπως η Νόρμα, η Αμίνα στην "Υπνοβάτιδα", η Μήδεια, ή στις όπερες του Ντονιτσέτι όπου η υψίφωνος πρέπει να είναι η βασίλισσα της σκηνής, το ολοκληρωμένο ερμηνευτικό αποτέλεσμα στο οποίο έφτανε "προσθέτοντας" στη δύναμη της φωνής της ήταν κυριολεκτικά μοναδικό».

- Ωστόσο από τα πρώτα κιόλας χρόνια μετά τον θάνατό της ως σήμερα, από καιρού εις καιρόν βλέπουμε στον Τύπο χαρακτηρισμούς όπως «η καινούργια Κάλλας» ή «η Κάλλας της εποχής μας», αναφερόμενους σε κάποια νέα, ανερχόμενη υψίφωνο. Πώς το σχολιάζετε; Ποια είναι τελικά η Κάλλας του σήμερα;

«Τέτοιου τύπου χαρακτηρισμοί είναι τόσο ανόητοι ώστε δεν θα ήθελα καν να τους σχολιάσω. Πρώτα απ' όλα κάθε καλλιτέχνης, έστω κι αν δεν έχει τόσο ιδιαίτερη φωνή ή προσωπικότητα όπως η Κάλλας, είναι ο εαυτός του. Προϊούσης της εποχής της κλωνοποίησης δεν ξέρω τι θα γίνει, αλλά προς το παρόν έτσι είναι. Ευτυχώς. Η Κάλλας ήταν μοναδική και κανένας δεν μπορεί να τη μιμηθεί, όπως κανείς δεν μπορεί να μιμηθεί τον Τοσκανίνι ή τον Χάιφετς. Τόσο μεγάλα μεγέθη είναι ανεπανάληπτα, γι' αυτό και αποτελούν διαρκή σημεία αναφοράς. Ισως λέγοντας κανείς "η Κάλλας της εποχής μας" να εννοεί το νούμερο ένα. Μπορεί. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν με βρίσκει σύμφωνο».

- Παρ' όλ' αυτά, στα κατοπινά χρόνια πώς πιστεύετε ότι αξιοποιήθηκε η καλλιτεχνική της παρακαταθήκη; Σήμερα ο κόσμος της όπερας βαδίζει στα χνάρια του δρόμου που εκείνη έδειξε ή οι κατευθύνσεις είναι διαφορετικές;

«Θα έλεγα πως το τραγούδι της Κάλλας εξακολουθεί να θεωρείται σήμερα ένα σημαντικό μάθημα, αλλά φοβάμαι πως δεν έχουμε όλοι το ταλέντο, την ποιότητα και τη σοβαρότητα για να το ακολουθήσουμε. Αυτή τη στιγμή στο ιταλικό ρεπερτόριο ειδικά - όχι στον Μότσαρτ, στον Στράους ή στον Βάγκνερ- υπάρχει η τάση να πάμε πίσω, σε ορισμένες κακές συνήθειες του παρελθόντος: πιο βολικές και με περισσότερη απήχηση σε ένα κάποιο τμήμα του κοινού».

- Δηλαδή;

«Βλέπουμε πως υπάρχει και πάλι μια τάση συρρίκνωσης των προβών, ορισμένοι τραγουδιστές είτε δεν πάνε σε αυτές είτε φτάνουν τις τελευταίες ημέρες, ο τρόπος τραγουδιού γίνεται δυνατός, θορυβώδης. Αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από τις διδαχές της Κάλλας, η οποία κάθε άλλο παρά κοιτούσε τη βολή της. Εκείνη υπέφερε προκειμένου να καταφέρει ό,τι κατάφερε. Δούλευε σκληρά, όπως οι μεγάλοι αθλητές…».


πηγή: tovima.gr/