Πρώτο κόμμα των ευρωεκλογών η αποχή!

Από το σύνολο των 28 κρατών – μελών της ΕΕ η αποχή ξεπέρασε το 50% στις 20 από αυτές. Η αποχή ξεπέρασε το 40% στις 24 από τις 28 χώρες…

Σε νούμερα: 

Η αποχή από τις κάλπες των ευρωεκλογών ανήλθε στην Σλοβακία στο 87%. Στην Τσεχία 80,5%. Στην Πορτογαλία 65,5%. Στην Βρετανία 64%. Στην Ολλανδία 63%. Στην Ισπανία 55,3%. Στην Γερμανία 52%. Στην Αυστρία 55%. Στην Πολωνία 77%. Στην Ουγγαρία 71%.  Στην Κροατία 76%. Στην Σλοβενία 79%. Στην Ρουμανία 65%. Στην Λετονία 70%. Στην Σουηδία και στην Ιρλανδία 49%.  Στην Κύπρο 58%

Παρ' όλη την προεκλογική καμπάνια (τριαλαρί τριαλαρό) το φαινόμενο της μεγάλης αποχής του 2009 επαναλήφθηκε. Στις ευρωεκλογές του 2009, σε όλες τις χώρες της ΕΕ  «πρώτο κόμμα» ήταν και τότε η αποχή. Στο σύνολο των χωρών της ΕΕ το ποσοστό των Ευρωπαίων ψηφοφόρων που δεν είχαν προσέλθει να ψηφίσουν είχε ανέλθει και τότε στο 57%. Όπως τώρα, έτσι και στις τότε ευρωεκλογές, η αποχή σχηματίζει πανευρωπαϊκή «κυβέρνηση» και μάλιστα… αυτοδύναμη!

Αυτή η εικόνα φανερώνει την πραγματική "ευρωπαϊκή" σχέση των λαών της Ευρώπης με την ΕΕ: Καμία. Απαξίωση, έλλειψη εμπιστοσύνης, αδιαφορία, αλλά πάνω απ' όλα, συνειδητοποίηση ότι τα κόμματα (και δεν είναι Ελληνικό φαινόμενο αυτό) άλλα λένε κι άλλα κάνουν. 

Η Ε.Ε. των λόμπις δεν πείθει. Όπως χρόνια τώρα δεν πείθονται οι Αμερικάνοι να προσέλθουν στις κάλπες. Κατάφερε να κερδίσει το ενδιαφέρον ο ... μαυρούλης Ομπάμα, το 2009, αλλά αποδείχθηκε κι αυτός μαύρος με κεφάλι λευκού. 

Το φαινόμενο της αποχής μπορεί και πρέπει να μην πάει χαμένο. Κάποιοι -συνήθως οι έχοντες κομματικά συμφέροντα- το παρουσιάζουν ως σύμπτωμα αδιαφορίας και ωχαδελφισμού. Όμως στην πλειοψηφία του δεν είναι έτσι. Ούτε και πάνε όλοι οι Ευρωπαίοι για μπάνιο στη θάλασσα. Είναι μια πολιτική στάση, μια άρνηση του να πρέπει να επιλέξεις παράταξη μεταξύ στημένων παρατάξεων. Μια άρνηση ενός άνισου στην πληροφόρηση αντιδημοκρατικού συστήματος που κατέχει όλα τα εργαλεία της προπαγάνδας και μετά "δημοκρατικά" σου ζητάει να επιλέξεις ως κομπάρσος. 

Το πρώτο βήμα έχει γίνει εδώ και χρόνια, η συνειδητοποίηση. Για να πιάσει τόπο πρέπει -και γρήγορα- να γίνει και το επόμενο. Η οργάνωση των λαών χωρίς αφεντικά. Αυτό είναι και το πιο δύσκολο, γιατί θέλει συλλογική συνείδηση και ενεργή συμμετοχή. Εδώ είναι πάντα που κολλάμε... Κι αυτό είναι που εκμεταλλεύονται, την αδρανοποίηση που έρχεται ως επακόλουθο της συνειδητής άρνησης. 

Ίσως η οργάνωση σε κατά τόπους ομάδες, μια συνειδητή πολιτική παρέα, που αργότερα θα έρθει σε επαφή με άλλες παρέες, χτισμένη πάνω σε αρχές και θεμέλια μιας κοινωνίας που θέλουμε να δούμε αύριο, είναι η μόνη απάντηση ώστε η αποχή να γίνει όπλο κι όχι πολιτική μοναξιά...

---

---

Κάντε 'like' στη σελίδα μας στο f/b και στη συνέχεια στο like από κάτω “get notifications”- “θέλω να παίρνω κοινοποιήσεις” AllΝewz |