|
Κάποιοι ρίχνουν το φταίξιμο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε μια οργανωμένη συνωμοσία. Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα. Οι συνωμότες σε μια ευνομούμενη κοινωνία, εύκολα μπορούν να ανακαλυφθούν (λέω τώρα) και να παραπεμφθούν στη δικαιοσύνη. Το πρόβλημα όμως έχει τις ρίζες του σε κάτι πολύ πιο επικίνδυνο. Πρόκειται για ένα σύστημα που την κινητήρια δύναμη του δεν την αποτελούν κάποιες μικρές ομάδες ανθρώπων, αλλά μια ιδέα που στην εποχή μας έχει φτάσει να γίνεται αποδεκτή ως λόγος ευαγγελίου.  Η ιδέα ότι κάθε είδους οικονομική ανάπτυξη ωφελεί τον άνθρωπο και ότι όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η ανάπτυξη, τόσο πιο εκτεταμένα θα είναι τα οφέλη. Άμεση απόρροια της ιδέας αυτής αποτελεί η πίστη πως οι άνθρωποι εκείνοι που διαπρέπουν στην τροφοδοσία της φλόγας που συντηρεί την οικονομική ανάπτυξη θα πρέπει να τιμώνται και να ανταμείβονται, ενώ όσοι γεννιούνται στο περιθώριο παραμένουν διαθέσιμοι προς εκμετάλλευση. Πρόκειται φυσικά για ιδέες εσφαλμένες. Γνωρίζουμε καλά πως σε πολλές χώρες η οικονομική ανάπτυξη δεν ωφελεί παρά μόνο ενα πολύ μικρο ποσοστό του πληθυσμού και μάλιστα μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα οι συνθήκες διαβίωσης της πλειοψηφίας να γίνονται όλο και περισσότερο απελπιστικές. Το φαινόμενο αυτό ενισχύεται από την πεποίθηση πως οι ηγέτες της βιομηχανίας, οι οποίοι κατευθύνουν το σύστημα, δικαιούνται να απολαμβάνουν ιδιαιτέρα προνόμια. Πρόκειται για μιαν ιδέα που αποτελεί τη ρίζα πολλών απο τα τρέχοντα προβλήματα μας και ίσως και την αιτία για την αφθονία των συνωμοσιολογικών θεωριών στις μέρες μας. Όταν οι άνθρωποι ανταμείβονται για την απληστία τους, τότε η απληστία γίνεται κίνητρο ικανό να διαφθείρει. Όταν αποδίδουμε στους αδηφάγους καταναλωτές των φυσικών πόρων ενα γόητρο που αγγίζει αυτό της αγιοσύνης, όταν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να έχουν ως πρότυπα ανθρώπους που ζουν ανισόρροπες ζωές και όταν αποδεχόμαστε ντε φακτο κάποια τμήματα του πληθυσμού ως κατωτέρα, υπόδουλα σε μια μειοψηφική ελιτ, τότε πάμε γυρεύοντας. Και την πατάμε. Στο διαρκή αγώνα τους να προάγουν την παγκόσμια αυτοκρατορία, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις (ενα σύστημα που συλλογικά μπορεί να ονομαστεί εταιρειοκρατία) χρησιμοποιούν την οικονομική και πολιτική τους ισχύ ώστε να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των πανεπιστημίων, των επιχειρήσεων και των μέσων ενημέρωσης, τόσο προς την ψευδή ιδέα περι απόλυτης ωφελιμότητας της οικονομικής ανάπτυξης, όσο και προς την επακόλουθη της. Έχουν μετατρέψει τον παγκόσμιο πολιτισμό σε μια τερατώδη μηχανή που η ανάγκη της για καύσιμα και συντήρηση αυξάνεται ραγδαία. Θα φτάσει κάποια στιγμή που η μηχανή αυτή θα εχει καταναλώσει τα πάντα γύρω της και τότε πια δεν θα της μένει τίποτε άλλο από το να καταβροχθίσει τον ίδιο της τον εαυτό.  Η.Π.Α Βρισκόμαστε στην δεκαετία του '70. Οι Η.Π.Α. μέσω των εταιρειών τους, θα πρέπει να δικαιολογήσουν τα μεγάλα δάνεια προς τις χώρες του τρίτου κόσμου, που θα διοχέτευαν χρήματα ξανά πίσω στις άλλες Αμερικανικές εταιρίες (όπως η Bechetel, η Halliburton, η Stone & Webster και η Brown & Root), με τη μορφή των τεραστίων τεχνικών και κατασκευαστικών έργων. Δεύτερον, θα επεδίωκαν να οδηγήσουν σε χρεοκοπία τις χώρες που θα λάμβαναν τα δάνεια αυτά, (φυσικά, αφού θα είχαν προηγουμένως εξοφλήσει το ΔΝΤ και τις άλλες Αμερικανικές ανάδοχες εταιρίες), έτσι ώστε να μείνουν για πάντα υπόχρεες στους πιστωτές τους. Με τον τρόπο αυτό θα μετατρέπονταν σε εύκολους στόχους των ΗΠΑ όποτε αυτές χρειάζονταν κάτι, όπως οι στρατιωτικές βάσεις, οι ψήφοι στα συνέδρια του ΟΗΕ ή η πρόσβαση σε κοιτάσματα πετρελαίου και άλλους φυσικούς πόρους. Με το πρόσχημα λοιπόν των μεγάλων έργων ανάπτυξης και επενδύσεων, όπως ακριβώς η Μαφία, έτσι και οι Αμερικανικές εταιρίες παρέχουν εξυπηρετήσεις. Οι εξυπηρετήσεις αυτές γίνονται υπό μορφή δανείων για την ανάπτυξη της υποδομής των χωρών αυτών - την κατασκευή εργοστασίων, λιμανιών, αεροδρομίων η βιομηχανικών πάρκων. Ένας από τους όρους των δανείων είναι ότι όλα αυτά τα έργα πρέπει να γίνουν απο τεχνικές και κατασκευαστικές εταιρίες της Αμερικής (όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος! Δες Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λ.π.). Στην ουσία, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων δεν φεύγει ποτέ από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Απλά μεταβιβάζεται από τα τραπεζικά γραφεία της Ουάσιγκτον στα τεχνικά γραφεία της Νέας Υόρκης, του Χιούστον η του Σαν Φρανσίσκο. Παρά το γεγονός, ότι με τον τρόπο αυτό τα χρήματα επιστρέφονται σχεδόν αμέσως στις εταιρίες - μέλη της "εταιρειοκρατίας" (με άλλα λόγια στον πιστωτή), η υπόσχεση της χώρας να εξοφλήσει το δάνειο που έλαβε, μαζί με τους τόκους, παραμένει. Τα δάνεια είναι τόσο μεγάλα που ο οφειλέτης μετά από λίγα χρόνια αδυνατεί να πληρώσει τις δόσεις τους. Όταν συμβεί αυτό, απαιτείται κάποιο αντίτιμο, κατά τα πρότυπα τής Μαφίας. Το αντίτιμο αυτό συχνά περιλαμβάνει ένα 'η και περισσότερα από τα παρακάτω:
Φυσικά ο οφειλέτης εξακολουθεί να οφείλει τα χρήματα που έχει δανειστεί - και άλλη μια χώρα προστίθεται στην παγκόσμια αυτοκρατορία. Τα έργα αυτά είχαν και έχουν μια άλλη διάσταση που, αν και δεν αναφερόταν ποτέ, αποτελούσε κοινό μυστικό. Σκοπός τους ήταν να αποφέρουν μεγάλα κέρδη στις ανάδοχες εταιρίες και σε λιγοστές (ντόπιες) πλούσιες οικογένειες με επιρροή στις δανειολήπτριες χώρες, εδραιώνοντας ταυτόχρονα τη μακροπρόθεσμη οικονομική εξάρτηση των χωρών αυτών από τις ΗΠΑ και κατά συνέπεια την πολιτική δέσμευση των κυβερνήσεων τους. Όσο μεγαλύτερο το δάνειο, τόσο το καλύτερο. Το γεγονός ότι το χρέος θα είχε ως συνέπεια να στερηθούν τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού της χώρας την ιατρική περίθαλψη, την παιδεία και άλλες κοινωνικές παροχές, δεν λαμβανόταν υπόψη. Για παράδειγμα, το ακαθόριστο προϊόν μιας χώρας μπορεί να σημειώσει αύξηση ακόμα και αν δεν κερδίζει παρά μόνο ένα πρόσωπο, όπως ας πούμε ο ιδιοκτήτης μιας εταιρίας κοινής ωφελείας, και ας βαρύνεται με χρέη η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Και όμως, από τη σκοπιά της στατιστικής, κάτι τέτοιο θεωρείται οικονομική ανάπτυξη! Με την πρακτική αυτή, το χρέος των χωρών του τρίτου κόσμου ανερχόταν (το 2004) σε περισσότερα από 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ το κόστος εξόφλησης του - πάνω από 375 δισεκατομμύρια ετησίως από το 20004 και μετά -είναι περισσότερο από το ποσό που διαθέτει στο σύνολο του ο τρίτος κόσμος για την υγεία και την παιδεία. Ισούται επίσης με το εικοσαπλάσιο του ποσού της ετήσιας οικονομικής βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Πάνω από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερα από δυο δολάρια την ημέρα, ποσό που έχει παραμείνει σχεδόν αμετάβλητο από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Εν τω μεταξύ, μόλις το 1 % των νοικοκυριών του τρίτου κόσμου κατέχει το 70 ως 90 % (ανάλογα με την χώρα) του σύνολου του ιδιωτικού πλούτου και της ακίνητης περιουσίας της κάθε χώρας. Το Εκουαδόρ π.χ. (όπως και άλλες χώρες της λατινικής Αμερικής, η Νιγηρία, η Ινδονησία κ.λ.π.), αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρας της "εταιρειοκρατίας" που έχουν εισάγει στο παγκόσμιο οικονομικό - πολιτικό ποιμνιοστάσιο. Από κάθε 100 δολάρια αργού πετρελαίου που βγαίνει από τα τροπικά δάση του, οι εταιρίες παίρνουν τα 75. Από τα 25 δολάρια που απομένουν, τα τρία τέταρτα αναγκαστικά πηγαίνουν στην εξόφληση του εξωτερικού χρέους. Το μεγαλύτερο μέρος από το υπόλοιπο 1/4 καλύπτει έξοδα του στρατού και κυβέρνησης, έτσι ώστε για την υγεία, την παιδεία και τα προγράμματα βοηθείας προς τους φτωχούς να μην απομένουν παρά 2,5 περίπου δολάρια. Ανά 100 δολάρια λοιπόν αξίας πετρελαίου που αποσπάται από το υπέδαφος του Αμαζονίου, λιγότερα από 3 δολάρια φτάνουν στους ανθρώπους που έχουν περισσότερο ανάγκη, σε εκείνους δηλαδή των οποίων οι ζωές έχουν δυσκολευτεί σε αβάσταχτο βαθμό από τα φράγματα, τις γεωτρήσεις και τους αγωγούς, σε εκείνους που πεθαίνουν από έλλειψη τροφής και πόσιμου νερού. Εξαιτίας λοιπόν των "έργων ανάπτυξης", που κατασκευάστηκαν, το Εκουαδόρ (και οι άλλες χώρες), πνίγεται στα εξωτερικά χρέη και είναι αναγκαίο να διαθέτει ένα τεράστιο κομμάτι του εθνικού του εισοδήματος για την εξόφληση τους, αντί να χρησιμοποιεί τα κεφάλαια αυτά για να βοηθήσει τα εκατομμύρια των πολιτών του που επίσημα πλέον έχουν περάσει σε επικίνδυνο επίπεδο ανέχειας. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι -εκατομμύρια στο Εκουαδόρ, δισεκατομμύρια σε ολόκληρο τον πλανήτη - είναι εν δυνάμει "τρομοκράτες". Απλούστατα επειδή βρίσκονται σε απόγνωση. Σας θυμίζει μήπως πρακτικές τις σύγχρονης Γερμανίας και της τρόικας αυτό το άρθρο, αξιοποίηση της δημοσίας περιούσιας και της εκμετάλλευσης των φυσικών μας πόρων; Και όμως η Ελλάδα σήμερα είναι διαφορετική περίπτωση. Υπομονή θα φτάσουμε και εκεί.  Η.Π.Α και πολυεθνικές. Στις μέρες μας, στο διαρκή αγώνα τους να προάγουν την παγκόσμια αυτοκρατορία, οι πολυεθνικές, οι τράπεζες και οι κυβερνήσεις (ενα σύστημα που συλλογικά μπορεί να ονομαστεί εταιρειοκρατία), στέλνουν τα στελέχη τους, άνδρες και γυναίκες, στην Ταϊλάνδη, στις Φιλιππίνες, στην Μποτσουάνα, στη Βολιβία και σε όποια άλλη χώρα υπάρχει πιθανότητα να βρουν ανθρώπους που αναζητούν απεγνωσμένα δουλειά. Πηγαίνουν στις χώρες αυτές με μοναδικό στόχο την εκμετάλλευση των εξαθλιωμένων ανθρώπων - ανθρώπων των οποίων τα παιδιά υποσιτίζονται, η και πεθαίνουν ακόμη από την πείνα, ανθρώπων που ζουν σε παραγκουπόλεις και έχουν χάσει κάθε ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, που έχουν πάψει ακόμη και να ονειρεύονται την επομένη ημέρα. Εκείνοι οι άνδρες και εκείνες οι γυναίκες (τα στελέχη των πολυεθνικών), αφήνουν τα πολυτελή γραφεία τους στο Μανχάταν, στο Σαν Φρανσίσκο η το Σικάγο, διασχίζουν ηπείρους και ωκεανούς μέσα σε υπερσύγχρονα αεροσκάφη, μένουν στα καλύτερα ξενοδοχεία και γευματίζουν στα πιο εκλεκτά εστιατόρια της κάθε χώρας. Έπειτα βγαίνουν σε αναζήτηση απελπισμένων ανθρώπων. Οι δουλέμποροι δεν χάθηκαν. Υπάρχουν ακόμη και σήμερα. Δεν είναι απαραίτητο για αυτούς να μπουν στις αφρικανικές ζούγκλες για να αναζητήσουν εκλεκτά δείγματα σκλάβων που θα τους αποφέρουν καλές τιμές στις εξέδρες δημοπρασιών του Τσάρλστον, της Καρταγκένα και τής Αβάνας. Απλά στρατολογούν τους απελπισμένους και τους εξαθλιωμένους κάτοικους της κάθε χώρας και τους βάζουν να δουλεύουν στα εργοστάσια τους, που παράγουν τα μπουφάν, τα μπλου τζιν, τα αθλητικά παπούτσια, τα ανταλλακτικά αυτοκινήτων και χιλιάδες αλλά είδη που μπορούν να διαθέσουν στις αγορές της επιλογής τους. Μπορεί ακόμη να μην κατέχουν καν οι ίδιοι τα εργοστάσια, αλλά έχουν προσλάβει κάποιον ντόπιο επιχειρηματία για να κάνει εκείνος όλη την βρόμικη δουλειά. Αυτοί οι άντρες και αυτές οι γυναίκες θεωρούν τους εαυτούς τους έντιμους. Επιστρέφουν στα σπίτια τους και δείχνουν στα παιδιά τους φωτογραφίες με γραφικά τοπία και αρχαία μνημεία. Παρακολουθούν σεμινάρια , στα οποία χτυπούν ο ένας τον άλλο φιλικά στην πλάτη και ανταλλάσσουν συμβουλές για την αντιμετώπιση των εκκεντρικών εθίμων των μακρινών χωρών. Τα αφεντικά τους έχουν στη δούλεψη τους δικηγόρους, οι οποίοι τους διαβεβαιώνουν πως όλα όσα κάνουν είναι απολύτως νόμιμα. Έχουν στη διάθεση τους μια στρατιά από ψυχοθεραπευτές και άλλους ειδικούς ανθρώπινου δυναμικού, οι οποίοι τους διαβεβαιώνουν πως με τις πράξεις τους βοηθούν τους απεγνωσμένους εκείνους ανθρώπους. Ο δουλέμπορος του παλιού καιρού έλεγε στον εαυτό του οτι τα πλάσματα που εμπορευόταν ανήκαν σε ένα είδος κατώτερο από το ανθρώπινο, καθώς και ότι τους προσέφερε την ευκαιρία να εκχριστιανιστούν. Κατανοούσε επίσης το γεγονός ότι οι σκλάβοι ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση της κοινωνίας του, ότι αποτελούσαν το θεμέλιο της οικονομίας του. Ο σύγχρονος δουλέμπορος πείθει τον εαυτό του ότι είναι προτιμότερο οι εξαθλιωμένοι και απελπισμένοι άνθρωποι να κερδίζουν ένα δολάριο την ημέρα, παρά να μην κερδίζουν τίποτα απολύτως, καθώς και ότι έτσι έχουν κι αυτοί μια ευκαιρία να ενταχθούν στην παγκόσμια κοινότητα. Αντιλαμβάνεται επίσης ότι οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν βασική προϋπόθεση για την επιβίωση της εταιρίας του, ότι είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία έχει χτιστεί ο τρόπος ζωής του. Ούτε στιγμή δεν του περνούν από το μυαλό οι συνέπειες που έχουν οι πράξεις του, ο τρόπος ζωής του και το οικονομικό σύστημα που τον στηρίζει για όλο τον κόσμο, αλλά και για το μέλλον των ίδιων των παιδιών του.  Ο Σαντάμ σώζει τη Βενεζουέλα! Οι Ηνωμένες πολιτείες... υποστήριξαν απολυταρχικά καθεστώτα σε όλη την κεντρική και νότια Αμερική (όπως άλλωστε και στην Ινδονησία, το Ιράν, το Ιράκ, την Σαουδική Αραβία, Ελλάδα και αλλού), στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και μετά τη λήξη του, υπερασπιζόμενες τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα τους. Στην μικρή χώρα της Γουατεμάλας, η CIA οργάνωσε το 1954 ένα πραξικόπημα που ανέτρεψε την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, ενώ τις επόμενες τέσσερις δεκαετίες υποστηρίζει τις μετέπειτα ακροδεξιές κυβερνήσεις ενάντια στις μικρές αριστερές επαναστατικές ομάδες. Περίπου 200.000 πολίτες σκοτώθηκαν το διάστημα αυτό. Στη Χιλή, το πραξικόπημα που στήριξε η CIA το 1973 κατά του Αλιέντε κράτησε στην εξουσία το στρατηγό Αουγκουστο Πινοσετ ως το 1990. Στο Περού η εύθραυστη δημοκρατική κυβέρνηση δεν έχει ακόμη διαλευκάνει το ρόλο της CIA στην υποστήριξη της δεκαετούς εξουσίας του καθαιρεμένου και ατιμασμένου πλέον προέδρου Αλμπέρτο Κ. Φουτζιμορι και του επαίσχυντου αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών Βλαντιμιρο Λ. Μοντεσινος. Οι Ηνωμένες πολιτείες εισβάλουν το 1989 στον Παναμά για να ανατρέψουν τον Μανουέλ Α. Νοριεγκα, ο οποίος για 20 χρόνια υπήρξε πολύτιμος πληροφοριοδότης των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών. Η εισβολή στον Παναμά, ήταν αποτέλεσμα της απόρριψης εκ μέρους των ΗΠΑ κάθε σεναρίου σύμφωνα με το οποίο ο έλεγχος της Διώρυγας του Παναμά θα μπορούσε να βρεθεί στο μέλλον στα χέρια του ανεξάρτητου και εθνικά κυρίαρχου κράτους του Παναμά - υποστηριζόμενου από την Ιαπωνία (νέα διάνοιξη διώρυγας)...Οι κυβερνήσεις Ρέιγκαν και Μπους έτρεμαν στο ενδεχόμενο να τεθεί η Ιαπωνία επικεφαλής της κατασκευής μιας νέας Διώρυγας. Πέρα από την -εντελώς άστοχη - ανησυχία για το ζήτημα της ασφάλειας, υπήρχε και το θέμα του εμπορικού ανταγωνισμού. Οι Αμερικανικές κατασκευαστικές εταιρίες κινδύνευαν να χάσουν δισεκατομμύρια δολάρια μέσα από τα χέρια τους. Εν τω μεταξύ, ο Μπους, o Σουλτς που υπήρξε ανώτερο στέλεχος της πολυεθνικής κατασκευαστικής εταιρίας Bechtel και ο υπουργός άμυνας Κασπαρ Ουαινμπεργεκερ που είχε διατελέσει αντιπρόεδρος της ίδιας εταιρείας, προσποιούμενοι πως δρουν με γνώμονα το κοινό συμφέρον και εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του λαού τους, σχετικά με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντά τα οποία εκπροσωπούσαν, είχαν εξαπολύσει μια προπαγανδιστική εκστρατεία με σκοπό να τον βγάλουν απο την μέση τον Νοριεγκα. Η εισβολή των ΗΠΑ στον Παναμά αποτελεί επαίσχυντη κατάχρηση στρατιωτικής δύναμης (όπως και στην Γρανάδα το 1983) Η εισβολή εξυπηρετούσε πρωτίστως τους στόχους των αλαζόνων αμερικανικών πολιτικών και των συμμάχων τους στον Παναμά, στόχους που επιτεύχθηκαν με αντάλλαγμα την ασυνείδητη αιματοχυσία. 3.000 με 5.000 άμαχοι σκοτώθηκαν, ενώ άλλοι 25.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι. Ο Παναμάς και ο λαός του δεν αποτελούσαν την παραμικρή απειλή για τις ΗΠΑ, ούτε και για καμιά άλλη χώρα. Οι πολιτικοί, οι κυβερνήσεις και ο τύπος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης αποκήρυξαν τη μονομερή επέμβαση των ΗΠΑ, χαρακτηρίζοντας την << κατάφωρη παραβίαση των κανονισμών του διεθνούς δικαίου >> Φυσικά είχε προηγηθεί η δολοφονία του προηγούμενου και πολύ δημοφιλούς και οραματιστή προέδρου του Παναμά Ομαρ Τοριχος Χερερα από την CIA (?), στις 31/7/1981 (αεροπορικό δυστύχημα το είπαν). Προηγήθηκε η δολοφονία ενός άλλου πολύ δημοφιλούς και οραματιστή προέδρου του Εκουαδόρ Χαιμε Ρολαντος το 1981 από την CIA (?), στις 24//1981 (αεροπορικό δυστύχημα το είπαν και αυτό, μόνο που ήταν ελικόπτερο αυτή την φορά ) Τον Αύγουστο του 1990 ο Σανταμ στο πλούσιο σε πετρέλαιο Ιράκ ,που δεν θέλησε να συμμορφωθεί με τις επιταγές των ΗΠΑ, παρά τις έμμεσες απειλές ότι θα έχει την τύχη του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου του Ιράν Μοσαντεκ, που είχε προσπαθήσει να εκτοπίσει τα βρετανικά πετρελαϊκά συμφέροντα και τον ανέτρεψε η CIA αντικαθιστώντας τον με τον σάχη, εισέβαλε στο πλούσιο σε πετρέλαιο κρατίδιο του Κουβέιτ. Ο Μπους ανταποκρίθηκε στην πρόκληση κατηγορώντας τον Σανταμ για παραβίαση του διεθνούς δικαίου, κι ασ μην είχε περάσει ούτε ένας χρόνος από τότε που ο ίδιος είχε οργανώσει την παράνομη και μονομερή εισβολή των ΗΠΑ στον Παναμά! Τέλος, την δεκαετία του '80, ο αγώνας για την οργάνωση άοπλης αντίδρασης ενάντια στις αριστερές επαναστατικές ομάδες της Νικαράγουας με οποιοδήποτε μέσο, συμπεριλαμβανομένης και της πώλησης όπλων στο Ιράν με αντάλλαγμα μετρητά, οδήγησε σε διώξεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων της κυβέρνησης Ρέιγκαν. Η ΗΠΑ μέσω της Σαουδικής Αραβίας, συνεισέφερε στη χρηματοδότηση του Οσαμα μπιν Λαντεν και στην προστασία διεθνών εγκληματιών όπως ο Ιντι Αμιν, ο δικτάτορας της Ουγκάντας. Υπάρχουν αδιάψευστα στοιχεία οτι η Σαουδική Αραβία, μακροχρόνιος σύμμαχος των ΗΠΑ και η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα στον κόσμο, είχε με κάποιον τρόπο εξελιχτεί, στον σημαντικότερο χρηματοδότη της τρομοκρατίας....Οι ΗΠΑ δεν κράτησαν κρυφή την επιθυμία τους να αναλάβει ο Οίκος των Σαουντ τη χρηματοδότηση του πολέμου που διεξήγαγε ο Οσαμα μπιν Λαντεν στο Αφγανιστάν εναντίον των Σοβιετικών την δεκαετία του '80. Η Ριάντ και η Ουάσιγκτον προσέφεραν απο κοινού στους μουζαχεντιν χρηματικά ποσά που το ύψος τους εκτιμάται στα 3,5 δισεκατομμύρια δολάρια. η οικογένεια Μπους και ο Οίκος των Σαουντ, οι δυο πιο ισχυρές δυναστείες στον κόσμο, διατηρούν στενούς προσωπικούς, εμπορικούς και πολιτικούς δεσμούς εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια... Στον ιδιωτικό τομέα οι Σαουδάραβες υποστήριξαν την Harken Energy, μια εταιρία πετρελαίου που αγωνιζόταν να κρατηθεί στη ζωή, ένας από τους επενδύτες της οποίας ήταν και ο Τζορτζ Μπους Υιός. Πρόσφατα, ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους πατήρ και ο πρώην υπουργός εξωτερικών Τζέιμς Μπεικερ, ζήτησαν από τους Σαουδάραβες να χρηματοδοτήσουν την εταιρεία Carlyle Group, η οποία θεωρείται η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία επενδύσεων στον κόσμο. Σήμερα ο πρώην πρόεδρος Μπους εξακολουθεί να διατηρεί τον τίτλο του ανώτερου σύμβουλου στην εταιρία, ανάμεσα στους επενδύτες της οποίας φέρεται να είναι ένας Σαουδάραβας που έχει κατηγορηθεί για δεσμούς με τρομοκρατικές ομάδες... Λίγες μόνο ημέρες μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, κάποιοι πλούσιοι Σαουδάραβες, μεταξύ των οποίων και μέλη της οικογενείας μπιν Λαντεν, απομακρύνθηκαν τάχιστα από τις ΗΠΑ με ιδιωτικά αεροσκάφη. Κανείς δεν παραδέχεται πως έδωσε άδεια απογείωσης, ενώ οι επιβάτες δεν ανακρίθηκαν. Βοήθησε άραγε στην επιχείρηση εκείνη η μακρόχρονη σχέση της οικογένειας Μπους με τον Οίκο του Σαουντ...; Πάμε τώρα στο πως Ο Σαντάμ σώζει τη Βενεζουέλα. Τον Ιανουάριο του 2003, οι τιμές του αργού πετρελαίου εκτοξεύτηκαν στα ύψη και τα αποθέματα των ΗΠΑ άγγιξαν τη χαμηλότερη στάθμη τα τελευταία 26 χρονια. Δεδομένης της κατάστασης στην Μέση Ανατολή και δεδομένου ο Δημοκρατικά εκλεγμένος (αντιαμερικανός) Τσαβεζ αψηφούσε (όπως και ο Σανταμ) τον Μπους, η κυβέρνηση Μπους έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να τον ανατρέψει. Αξιωματούχοι της κυβέρνησης Μπους ανέφεραν πως για αρκετούς μήνες συζητούσαν με στρατιωτικούς και πολιτικούς παράγοντες της Βενεζουέλας το ενδεχόμενο βίαιης απομάκρυνσης του προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσαβες...(Μήπως σας θυμίζει Κούβα;). Πολλοί πιστεύουν ότι η αποφυγή μιας σοβαρής κρίσης στη Βενεζουέλα - προς το παρόν τουλάχιστον- και η σωτηρία του Τσαβεζ οφειλόταν στον Σανταμ Χουσειν. Η κυβέρνηση Μπους δεν μπορούσε να τα βάλει ταυτόχρονα με το Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Βενεζουέλα. Προς το παρόν δεν διέθετε ούτε την στρατιωτική ισχύ, ούτε και την πολιτική στήριξη για κάτι τέτοιο. Όμως τέτοιου είδους συνθήκες μπορούν να αλλάξουν πολύ γρήγορα και πως ο πρόεδρος Τσαβεζ να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα στο άμεσο μέλλον. Παρ'όλα αυτά, η Βενεζουέλα αποτελούσε υπενθύμιση πως ελάχιστα είχαν αλλάξει τα τελευταία 50 χρόνια, κι ας ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα από εκείνο του εγχειρήματος στο Ιράν (Περσία)  Οι Η.Π.Α. οι πολυεθνικές και οι ανταγωνιστές της αυτοκρατορίας. "Ο επιθανάτιος ρόγχος της Αμερικανικής ηγεμονίας, μια αυτοκρατορία πεθαίνει"; Aν εξετάσουμε το βαθμό ενσωμάτωσης ολόκληρου του κόσμου στο μοντέλο της οικονομικής παγκοσμιοποίησης που βασίζεται στη μυθική ανωτερότητα του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς, βλέπουμε πως πρόκειται για μια πραγματική "αυτοκρατορία"... Κανένα έθνος δεν έχει μέχρι στιγμής καταφέρει να αντισταθεί στη ακατανίκητη έλξη της παγκοσμιοποίησης. Ελάχιστοι μπόρεσαν να ξεφύγουν από τις "δομικές ρυθμίσεις" και τους όρους που θέτει η παγκόσμια τράπεζα, το διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, οι διεθνείς αυτοί οικονομικοί οργανισμοί οι οποίοι, αν και ανεπαρκείς, είναι εκείνοι που καθορίζουν την έννοια της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, που θέτουν τους κανόνες και που κρίνουν ποιος θα ανταμειφθεί αν δηλώσει υποταγή και ποιος θα τιμωρηθεί αν παραβεί του κανόνες. Τόση είναι η δύναμη τής παγκοσμιοποίησης ώστε είναι πολύ πιθανό να δούμε πολύ σύντομα την ενσωμάτωση, έστω και άνιση όλων των εθνικών οικονομιών του κόσμου σε ένα μοναδικό παγκόσμιο σύστημά ελεύθερης αγοράς. (δηλαδή αυτό που ζούμε σήμερα). Ας πάρουμε για παράδειγμα το Εκουαδόρ. Η μικρή αυτή χώρα έχει εξελιχθεί σε τυπικό θύμα της εταρειοκρατίας που κατάφερε βασικά να την βυθίσει στην χρεωκοπία (όπως και την Αργεντινή και άλλες χώρες). Της δάνεισαν δισεκατομμύρια δολάρια, ώστε να μπορεί να προσλάβει τις τεχνικές και κατασκευαστικές εταιρίες των ΗΠΑ, για να κατασκευαστούν έργα που θα ωφελούσαν τις πλούσιες οικογένειες της. Ως αποτελέσματα, μέσα στο διάστημα τριών δεκαετιών το επίσημο επίπεδο φτώχειας ανέβηκε από το 50 στο 70 τοις εκατό, το ποσοστό υποαπασχόλησης και ανεργίας αυξήθηκε από 15 στο 70 τοις εκατό, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από τα 240 εκατομμύρια στα 16 δισεκατομμύρια δολάρια (στοιχεία του 2003) και το ποσοστό των εθνικών πλουτοπαραγωγικών πηγών που αντιστοιχεί στα φτωχότερα στρώματα των πολιτών μειώθηκε απο 20 σε 6 τοις εκατό. Σήμερα το Εκουαδόρ είναι αναγκασμένο να διαθέτει το 50 τοις εκατό σχεδόν του κρατικού προϋπολογισμού στην εξόφληση των χρεών του, αντί να το χρησιμοποιήσει για να βοηθήσει τα εκατομμύρια των πωλητών του που, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Να και ένα στατιστικό στοιχείο που τα λέει όλα. Ο λόγος του εισοδήματος του ενός πέμπτου του πληθυσμού των πλουσιοτέρων χωρών προς το εισόδημα του ενός πέμπτου του πληθυσμού των φτωχότερων χωρών από 30 προς 1 που ήταν το 1960, ως το 1995 είχε ανέβει στο 74 προς 1. Και η Παγκόσμια τράπεζα, η Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και όλες οι υπόλοιπες τράπεζες, εταιρίες και κυβερνήσεις που ασχολούνται με την διεθνή << βοήθεια >> εξακολουθούν να μας λένε πως κάνουν την "δουλειά" τους και πως η "πρόοδος" συνεχίζεται! Η οικονομική κρίση κι ύφεση, όπως και η ανάπτυξη, κρατά ιστορικά γύρω στα 5 με 7 χρόνια (κάνει κύκλους). Το 2014 ούτε που θα το θυμόμαστε, έτσι γίνεται πάντα. Μέχρι δηλαδή, που ο διεθνής καπιταλισμός (η παγκόσμια Αμερικανό-Εβραϊκή αυτοκρατορία) βρει νέες αγορές και φτηνές πρώτες ύλες και νέους τρόπους για να καθυποτάξει τους εχθρούς του και τους ανταγωνιστές τους. (θα είναι όμως για πολύ καιρό ακόμη έτσι τα πράγματα;) Σε τελική ανάλυση, η παγκόσμια αυτοκρατορία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το γεγονός ότι το δολάριο λειτουργεί ως επίσημο παγκόσμιο νόμισμα, το οποίο όμως τυπώνεται αποκλειστικά από το Νομισματοκοπείο των ΗΠΑ. Δίνουνε δάνεια σε χώρες όπως το Εκουαδόρ και την ΕΛΛΑΔΑ, εν πλήρη γνώσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να εξοφληθούν πλήρως. Μάλιστα, δεν θέλουνε να εξοφληθούν, αφού έτσι αποκτούν εξουσία πάνω στις χώρες αυτές, αφού έτσι τους δίνεται η δυνατότητα να απαιτήσουν το αντίτιμό τους. (Π.Χ. στο Ιράκ, πολλές εταιρίες έχουν αναφερθεί κατά καιρούς ως πιθανοί υποψήφιοι για την ανάληψη της "ανοικοδόμησης" του Ιράκ, είτε ως κύριοι πλειοδότες είτε ως μέλη κοινοπραξιών. Ανάμεσα τους βρίσκεται και η (KBR), θυγατρική της Halliburton, της οποίας πρόεδρος υπήρξε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Ντικ Τσενι.... Στην Halliburton έχει (ήδη) παραχωρηθεί ένα συμβόλαιο, η αξία του οποίου μπορεί να φτάσει τα 7 δισεκατομμύρια δολάρια και η διάρκεια του τα δυο χρόνια (στοιχεία του 2004), για άμεσες εργασίες "επιδιόρθωσης" στην πετρελαϊκή υποδομή του Ιράκ. Μια άλλη εταιρεία η Bechtel διατηρεί μακροχρόνιους δεσμούς με το κατεστημένο της εθνικής ασφάλειας... Ένας από τους διευθυντές της είναι ο Τζορτζ Π. Σουλτς, ο οποίος είχε διατελέσει υπουργός εξωτερικών της προεδρίας Ρολαντ Ρέιγκαν. Πριν απο αυτό. ο "κύριος" Σουλτς, ο οποίος είναι επίσης ένας από τους ανώτερους συμβούλους της Bechtel, υπήρξε πρόεδρος της εταιρίας. Κατά την περίοδο εκείνη συνεργάστηκε με τον Κασπαρ Γ. Ουαινμπεργκερ, ο οποίος πριν αναλάβει καθήκοντα ως υπουργός άμυνας υπήρξε διευθυντικό στέλεχος της εταιρίας που εδρεύει στο Σαν Φρανσίσκο. Ο πρόεδρος Μπους διόρισε στο Προεδρικό Συμβούλιο Εξαγωγών τον διευθύνοντα σύμβουλο της Bechtel, Ραιλι Π. Μπεκτελ. << όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος >>) Με την τακτική αυτή, σε κανονικές συνθήκες, οι ΗΠΑ, θα κινδύνευαν να αποδεκατίσουν τα ίδια τους τα κεφαλαία. Στο κάτω-κάτω, κανένας δανειστής δεν μπορεί να δίνει συνεχώς δάνεια που παραμένουν ανεξόφλητα. Όμως οι συνθήκες των ΗΠΑ κάθε άλλο παρά κανονικές είναι. Οι ΗΠΑ τυπώνουν ένα νόμισμα που δεν υποστηρίζεται απο τα αποθέματα χρυσού του κράτους. Το μόνο από το οποίο υποστηρίζεται είναι μια γενική και παγκόσμια πίστη στην οικονομία τους και στην ικανότητα τους να διευθύνουν τις δυνάμεις και τους πόρους της αυτοκρατορίας που έχουνε δημιουργήσει για να τους στηρίζει. (Μιλάμε για μια παγκόσμια οικονομική "φούσκα' - θα είναι όμως για πολύ καιρό ακόμη έτσι τα πράγματα;) Η δυνατότητα να τυπώνουν οι ΗΠΑ το παγκόσμιο νόμισμα τους χαρίζει πρωτοφανή δύναμη. Ανάμεσα σε άλλα, σημαίνει ότι μπορούνε να εξακολουθήσουν να δίνουνε δάνεια τα οποία δεν θα εξοφληθούν ποτέ πλήρως - καθώς και το ότι οι ΗΠΑ μπορούνε άφοβα (για πόσο ακόμη) να συσσωρεύουν τεράστια χρέη. Στις αρχές του 2003, το εθνικό εξωτερικό χρέος των ΗΠΑ υπερέβαινε τα 6 τρισεκατομμύρια δολάρια και πριν το τέλους του ιδίου έτους υπολογιζόταν να φτάσει τα 7 τρισεκατομμύρια - περίπου 24.000 δολάρια για κάθε Αμερικανό πολίτη. Ένα μεγάλο μέρους του ποσού αυτού είναι χρέη προς ασιατικές χώρες, ειδικά προς την Ιαπωνία και την Κίνα, οι οποίες αγοράζουν κρατικά έντοκα γραμμάτια (που στη ουσία δεν είναι τίποτε άλλο παρά έγγραφες αναγνωρίσεις οφειλής - κάτι σαν τα δικά μας "κουρεμένα" ομόλογα) από τις ΗΠΑ, κεφάλαια τα οποία έχουν συγκεντρώσει από τις πωλήσεις καταναλωτικών αγαθών (όπως είναι οι ηλεκτρονικές και ηλεκτρικές συσκευές, οι υπολογιστές, τα αυτοκίνητα και τα ρούχα) στις ΗΠΑ και την παγκόσμια αγορά. Όσο ο κόσμος αποδέχεται το δολάριο ως το επίσημο νόμισμά του, το υπερβολικό αυτό χρέος δεν αποτελεί σοβαρό εμπόδιο για την εταιρειοκρατία. ΑΝ ΩΣΤΟΣΟ, παρουσιαζόταν κάποιο άλλο ΝΟΜΙΣΜΑ που θα μπορούσε να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ το ΔΟΛΑΡΙΟ και αν κάποιοι από τους πιστωτές των ΗΠΑ (η ΙΑΠΩΝΙΑ η η ΚΙΝΑ, για παράδειγμα) αποφάσιζαν να απαιτήσουν την εξόφληση των χρεών προς αυτούς, η κατάσταση θα άλλαζε δραματικά. Οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν ξαφνικά σε εξαιρετικά επισφαλή θέση (με απρόβλεπτες συνέπειές π.χ. πόλεμος). Η ύπαρξη ενός τέτοιου νομίσματος έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί απλή υπόθεση. Το ΕΥΡΩ, που εμφανίστηκε στην παγκόσμια οικονομική σκηνή την 1η Ιανουαρίου του 2002, κάθε μήνα που περνά αυξάνει το κύρος και την ισχύ του. Το Ευρωπαϊκό νόμισμα προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία στον ΟΠΕΚ, αν ποτέ θελήσει να δημιουργήσει αντίποινα για την εισβολή στο Ιράκ η για οποιοδήποτε λογο αποφασίσει να κάνει μια επίδειξη δύναμης στις ΗΠΑ. (καθώς και Ιαπωνία, η Κίνα, η βραζιλια, η Ρωσία, η Ινδία και άλλες χώρες). Μια απόφαση εκ μέρους του ΟΠΕΚ να αλλάξει το επίσημο νόμισμά του, αντικαθιστώντας το δολάριο με το Ευρω, θα κλόνιζε τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ενώ ταυτόχρονα ένας η δυο από τους μεγάλους δανειστές των ΗΠΑ απαιτούσε να τους εξοφλήσουν οι ΗΠΑ τα χρέη τους σε ΕΥΡΩ, οι επιπτώσεις θα ήταν τεράστιες για την αυτοκρατορία των ΗΠΑ (αλλά και για το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα - έτσι πως το ξέρουμε τουλάχιστον) Στο κάτω-κάτω, το χρήμα είναι μια επινόηση, μια προσωρινή ανάκληση της δυσπιστίας. Η αξία δεν είναι παρά αυτό που συνομολογούν δυο πλευρές σε κάθε δεδομένη στιγμή.  Ο βασιλεύς πέθανε! ζήτω ο βασιλεύς Λέγαμε λοιπόν στο προηγούμενο κεφάλαιο ότι, <<ΑΝ ΩΣΤΟΣΟ, παρουσιαζόταν κάποιο άλλο ΝΟΜΙΣΜΑ που θα μπορούσε να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ το ΔΟΛΑΡΙΟ και αν κάποιοι από τους πιστωτές των ΗΠΑ (η ΙΑΠΩΝΙΑ η η ΚΙΝΑ, για παράδειγμα) αποφάσιζαν να απαιτήσουν την εξόφληση των χρεών προς αυτούς, η κατάσταση θα άλλαζε δραματικά. Οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν ξαφνικά σε εξαιρετικά επισφαλή θέση (με απρόβλεπτες συνέπειές π.χ. πόλεμος). Η ύπαρξη ενός τέτοιου νομίσματος έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί απλή υπόθεση. Το ΕΥΡΩ, που εμφανίστηκε στην παγκόσμια οικονομική σκηνή την 1η Ιανουαρίου του 2002, κάθε μήνα που περνά αυξάνει το κύρος και την ισχύ του. Το Ευρωπαϊκό νόμισμα προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία στον ΟΠΕΚ, αν ποτέ θελήσει να δημιουργήσει αντίποινα για την εισβολή στο Ιράκ η για οποιοδήποτε λογο αποφασίσει να κάνει μια επίδειξη δύναμης στις ΗΠΑ. (καθώς και Ιαπωνία, η Κίνα, η βραζιλια, η Ρωσία, η Ινδία και άλλες χώρες). Μια απόφαση εκ μέρους του ΟΠΕΚ να αλλάξει το επίσημο νόμισμά του, αντικαθιστώντας το δολάριο με το Ευρω, θα κλόνιζε τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ενώ ταυτόχρονα ένας η δυο απο τους μεγάλους δανειστές των ΗΠΑ απαιτούσε να τους εξοφλήσουν οι ΗΠΑ τα χρέη τους σε ΕΥΡΩ, οι επιπτώσεις θα ήταν τεράστιες για την αυτοκρατορία των ΗΠΑ (αλλά και για το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα - έτσι πως το ξέρουμε τουλάχιστον) Στο κάτω-κάτω, Το χρήμα είναι μια επινόηση, μια προσωρινή ανάκληση της δυσπιστίας. Η αξία δεν είναι παρά αυτό που συνομολογούν δυο πλευρές σε κάθε δεδομένη στιγμή.>> Ο Αυτοκράτορας πέθανε(;)! Ζήτω ο βασιλιάς της Ευρώπης. Και έτσι μας προέκυψε το ΕΥΡΩ και η ΓΕΡΜΑΝΙΑ (βοήθειά μας). Έλα όμως που οι Ρωμιοί ειναι αλάνια και ζουν στη πιάτσα από τα γεννοφάσκια τους για να έρθουν μας πουλήσουν μούρη οι ξενέρωτοι επαγγελματίες απατεώνες κουτόφραγκοι της τρόικας! Τους έχουμε μπερδέψει τόσο πολύ που μάλλον θα καταρρεύσει εξ αιτίας μας το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και χωρίς τις μ@λ@κιες της Αμερικής! Πέρα όμως από την πλάκα και την εθνική μας μοναξιά, το πρόβλημα της Ελλάδος, συν της άλλης, ήταν τα ψέματα της εθνικής μας "στατιστικής" υπηρεσίας (από ανικανότητα άρα ηθελημένα). Προσπαθήσαμε με ρωμαίικες πουστιές, να πείσουμε τους "κουτόφραγκους" ότι είμαστε "πλούσιοι" και "ανεπτυγμένοι", για να παίρνουμε της επιδοτήσεις τους. Π.Χ. Έλεγε ο μπάρμπας μου στην Κρήτη ότι είχε 100 ρίζες ελιές, ενώ είχε 10 ψωρόδεντρα! Το υπέγραφε ο κοινοτάρχης άρχοντας και ιδού τα ευρώ! Οι κουτόφραγκοι το έχαβαν, είτε επειδή είναι όντως κουτόφραγκοι, είτε επειδή έτσι συνέφερε τα λογιστικά τους βιβλία. Και να τα χαμηλότοκα δάνεια, με αποτέλεσμα την σημερινή μας καταστροφή, όταν η αλήθεια βγήκε αναγκαστικά στον αέρα. Πάνω σε αυτά τα σαθρά στοιχειά βασίστηκε η τρόικα, και γιαυτό απέτυχαν τα "μνημόνια" και θα συνεχίσουν να αποτυγχάνουν, αφού συνεχίζουμε να μην ξέρουμε τι μας γίνεται και κανείς πραγματικά δεν ενδιαφέρεται αλλά και δεν ξέρει τι να κάνει, αφού όλη μας η οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική "τεχνογνωσία" από καταβολής του σύγχρονου Ρωμαϊκού (Ελληνικού) κράτους, βασίζεται στις πρακτικές των "α(ρ)μα(ρ)τωλών και κλεφτών" (Αρβανίτες και λοιποί σλαβοβαλκάνιοι στην πλειοψηφία). Δηλαδή, από την εποχή πριν και μετά της "επανάστασης" των τσιφλικάδων και των κοτζαμπάσηδων (στο τέλος μύρισε ψητό και κόλλησε "περήφανα και ηρωικά" και η εκκλησία). Έσκασε λοιπόν η φούσκα και ήρθαμε στα "ίσια" μας! Να η ευκαιρία να ξαναρχίσουμε αυτήν την φορά, σωστά, ορθολογιστικά, πολιτισμένα, Ευρωπαϊκά και ακόμα καλύτερα, ΕΛΛΗΝΙΚΑ! Έλλην το σέβας ειμί! Μάρκος Στεφανάκης Υ.Γ. Το άρθρο γράφηκε το 2011 με την τότε αισιοδοξία ότι κάποιες μεταρρυθμίσεις θα δώσουν μια ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα της Ελληνικής οικονομίας. 3 χρόνια μετά, η 'ευκαιρία' που δεν έρχεται αρχίζει να θυμίζει... συνωμοσία...
0 Comments
|
Το τετράδιο
|
RSS Feed
