Ήταν κάποτε ένας μεγαλοτσιφλικάς με απέραντες εκτάσεις και πολλούς κολίγους στη δούλεψη του. Άρχοντας κι εξουσιαστής της δικής του γης μα κι όλης της περιοχής. Όλοι έτρωγαν από το στάρι του, που όμως ήταν και μολυσμένο... Είχε επιστάτες πολλούς να του κάνουν τη δουλειά. Με τους κολίγους δεν είχε και πολλές επαφές. Τις εντολές τις έδινε στους επιστάτες που ήταν και οι μόνοι καλοπληρωμένοι. Όλοι υπάκουαν σ' αυτόν κι αυτοί ακόμα στην πόλη, γιατί ήταν η οικονομική δύναμη της περιοχής. Η τεράστια περιουσία του σε στρέμματα ήταν χωρισμένη σε πολλά αγροκτήματα και έκανε διαφορετικές καλλιέργειες. Για να 'χει πλούσια σοδειά και καθόλου χασούρα από ζιζάνια κάποια στιγμή διέταξε όλους τους τους επιστάτες του, σε όλους τους αγρούς, να ψεκάσουν με DTT. Δηλητήριο ισχυρό για έντομα και ζιζάνια. Οι σοδειές πήραν να αυξάνονται, αλλά οι καλλιέργειες ήταν πια τοξικές και οι κολίγοι αρρώσταιναν συνέχεια, το ίδιο κι όσοι έτρωγαν από αυτές σε όλη την περιοχή. Τα χρόνια περνούσαν και η αρρώστια ξαπλωνόταν παντού. Χιλιάδες οι άρρωστοι και οι νεκροί. Ώσπου κολίγοι και λαός που ζούσε από τα σπαρτά του ξεσηκώθηκαν, σήκωσαν κεφάλι και με πολλούς αγώνες κατάφεραν να βρουν τα δίκια τους και να σταματήσουν τη χρήση του δηλητηρίου. Ο μεγαλοτσιφλικάς καταδικάστηκε σε θάνατο για τα αδικήματα του, τη σκληρότητα προς τους κολίγους αλλά πάνω απ' όλα για το δηλητήριο. Όχι όμως οι επιστάτες... αυτοί απλώς εκτελούσαν διαταγές από το αφεντικό... Τη γη πήραν οι κληρονόμοι του και συνέχισαν να είναι τα αφεντικά, υποσχόμενοι να μην ξαναγίνουν τα ίδια. Έδειξαν στην αρχή ένα ανθρώπινο πρόσωπο, πολύ πιο καλές συνθήκες εργασίας για όλους και φυσικά δεν έκαναν χρήση του DTT. Για ένα διάστημα, όλα έδειχναν να είναι καλύτερα. Πέρασε μια περίοδος ευμάρειας για όλους. Δεν τους ένοιαζε που κάποιος είχε όλη τη γη δική του, αφού κι αυτοί είχαν τώρα δουλειές με καλύτερους όρους και χωρίς τοξική τροφή. Όμως οι κληρονόμοι, εκτός από τη γη, κληρονόμησαν και την απληστία του μεγαλοτσιφλικά. Μετά από ένα διάστημα γαλήνης, πάλι έβαζαν τους επιστάτες να είναι καταπιεστικοί και πάλι σκέφτηκαν να ρίξουν δηλητήριο στα σπαρτά. Όμως είχαν και πείρα τώρα, έτσι σκέφτηκαν να το παίξουν πιο προσεκτικά. Έφτιαξαν τη δική τους εταιρία δηλητηρίων, ας πούμε... κάτι σαν την Μονσάντο και κατασκεύασαν το Round Up γιατί το DTT είχε απαγορευτεί από το νόμο. Το μοίρασαν σε όλους τους επιστάτες και τους είπαν ΑΥΤΟ θα ρίχνετε, είναι νόμιμο. Κι επειδή κοστίζει, θα κόψετε σιγά σιγά και τους μισθούς των κολίγων. Στην πόλη λάδωσαν τους αξιωματούχους και όλα τα ΜΜΕ για να κάνουν τα στραβά μάτια για το Round Up και να λένε μάλιστα τα καλύτερα λόγια για τη σοδειά και πόσο ασφαλής είναι. Όμως και πάλι άρχισαν οι αρρώστιες και οι θάνατοι, κι ο κόσμος άρχισε να υποφέρει και πάλι από φτώχια και καταπίεση. Σιγά σιγά άρχισαν να ξεσηκώνονται αλλά πιο δύσκολα αυτή τη φορά, γιατί τα αφεντικά έταζαν και διαφορετικές λύσεις στους διαφορετικούς αγρούς κι όλο τους έλεγαν ότι πρέπει να κάνουν υπομονή και σύντομα θα ξαναγίνουν όλα όπως πριν. Και για να μην γίνει καμιά στραβή με το Round Up και βγει κανένας απαγορευτικός νόμος πάλι, λάδωσαν και τον κυβερνήτη της πόλης να βγάλει νόμο ότι απαγορεύεται να μιλάς ενάντια στο Round Up που βοηθάει τόσο πολύ τις καλλιέργειες και ουδείς έχει δικαίωμα να κάνει μήνυση εναντίον της χρήσης του ή της παραγωγής του (κάτι ανάλογο με την ασυλία που προσέφερε ο Ομπάμα στην Μονσάντο). Κι άλλοι έσκυψαν το κεφάλι, αλλά άλλοι άρχισαν να οργανώνονται για ξεσηκωμό. Έβλεπαν τα αφεντικά ότι είναι θέμα χρόνου να έχουν φασαρίες και χρόνο θέλησαν να αγοράσουν κι έκαναν την κίνηση ΜΑΤ: Είπαν σε έναν επιστάτη: Σ' αυτόν τον αγρό θα ψεκάσετε με το παλιό απαγορευμένο DTT. Αυτό που έχει γραφτεί στην Ιστορία της Ανθρωπότητας ότι είναι θανατηφόρο δηλητήριο. Μετά πήγαν στους άλλους επιστάτες και τους υπέδειξαν ότι όποτε ακούνε παράπονα για το Round Up θα δείχνουν ΕΚΕΙΝΟ το χωράφι που έχει ψεκαστεί με DTT. Κι έτσι κέρδισαν χρόνο... για λίγο. Όλοι οι επιστάτες και οι κολίγοι των άλλων αγρών, ενωμένοι για πρώτοι φορά σαν μια γροθιά, ξέχασαν το δικό τους πρόβλημα και δηλητήριο και τις δικές τους προστριβές και αρρώστιες και θανάτους, κι άρχισαν να ασχολούνται με τον αγρό εκείνο που είχε το 'θράσος' να υποκύψει στο ψέκασμα του αναγνωρισμένου ως επικίνδυνου ζιζανιοκτόνου που έφερνε μνήμες από τα χρόνια τα παλιά. Λυσάρι της παραβολής:
Μαντέψτε ποιος είναι ο αγρός που έπαιξε το ρόλο αντιπερισπασμού με τον οποίο όλοι ασχολούνται... Η Χρυσή μας η Αυγή! © AllNewz (όροι χρήσης - Διαβάστε προσεκτικά τους όρους και από σε ποια μπλογκ απαγορεύεται η αναδημοσίευση)
0 Comments
Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Πενσυλβανία αντιμετώπιζε προβλήματα με τους εγκληματίες που δεν είχαν καταφέρει να δικαστούν, λόγω του ότι τα δικαστήρια ήταν απομακρυσμένα και δυσπρόσιτα. Το γεγονός αυτό οδήγησε στη συμφωνία να τιμωρούνται όσοι θεωρούνταν εγκληματίες χωρίς τη νομική διαδικασία. Η πρακτική αυτή, αλλά και η διαδικασία, ονομάστηκαν «Νόμος του Λύντς» ή αλλιώς λυντσάρισμα από το όνομα του Captain William Lynch, ο οποίος έκανε μια συμφωνία στις 22 Σεπτεμβρίου του 1780 με μια ομάδα γειτόνων του. Υποστηρίζοντας ότι «…η Πενσυλβανία έχει αντιμετωπίσει μεγάλες και αβάσταχτες απώλειες από μερικούς άνομους άντρες, οι οποίοι μέχρι τούδε έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από τη δημόσια εξουσία με ατιμωρησία…» συμφώνησαν να ανταποκρίνονται σε αναφορές εγκληματικής συμπεριφοράς που θα γίνονταν στην περιοχή, έτσι ώστε «…να μεταβαίνουν στο άτομο ή άτομα που είναι ύποπτοι… και αν δεν είναι πρόθυμοι να παραιτηθούν από τις άνομες πρακτικές τους, θα επιβάλλουμε τέτοια σωματική τιμωρία σε αυτόν ή αυτούς, η οποία θα είναι για μας ανάλογη του εγκλήματος που διαπράχθηκε ή της ζημιάς που προκλήθηκε…». Παρ’ όλο που ο Νόμος του Λύντς και το λυντσάρισμα είχαν άμεσα συνδεθεί με την κρεμάλα, χρησιμοποιήθηκαν και άλλες λιγότερο σοβαρές πρακτικές τιμωρίας. Καθώς τα σύνορα κινήθηκαν προς τα δυτικά κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα, ο νόμος του Λύντς μετακινήθηκε μαζί τους. Αρχικά, λιντσάρισμα σήμαινε τη συγκέντρωση των πολιτών μιας κοινότητας για να ενημερωθούν για την υπόθεση και να απονέμουν δικαιοσύνη και σπάνια επρόκειτο για θανατική ποινή (συνήθως επρόκειτο για 39 φορές μαστιγώματος). Αλλά προς τα τέλη του 19ου αιώνα, το λιντσάρισμα είχε την έννοια της πρακτικής του όχλου και της θανάτωσης με κρέμασμα ή ακόμα και κάψιμο. Και βέβαια, δεν περιορίστηκε μόνο στην περιοχή εκείνη. Το λυντσάρισμα επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα, εκτός από την περιοχή της «Νέας Αγγλίας». Παρ’ ότι μέλη από όλες τις φυλές έπεσαν θύματα λιντσαρίσματος, η πρακτική αυτή υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή για τους μαύρους της Νοτίου Αμερικής, οι οποίοι είχαν πολύ μικρή σχέση με το νόμο. Κατά την περίοδο 1880-1960 κοντά στους 3000 μαύροι λιντσαρίστηκαν. Μόνο τότε και χάρη στην διογκούμενη οργή των έγχρωμων κοινοτήτων στις ΗΠΑ, η πρακτική αυτή περιορίστηκε στο ελάχιστο.. Ο «Νόμος του Λύντς» χρησιμοποιήθηκε στις αρχές εγκαθίδρυσης του Αμερικανικού κράτους, ως ένας τρόπος επιβολής της τάξης και της εξουσίας, προτού εμφανιστούν οι σερίφηδες και τα δικαστήρια στη χώρα. Ήταν ένας τρόπος για να στερήσουν από τον οποιοδήποτε αφανή κατηγορούμενο τα δικαιώματά του και να ικανοποιήσουν τη καλλιεργημένη για λόγους σκοπιμότητας «δίψα του όχλου για εκδίκηση». Γι’ αυτό και χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα από τους λευκούς της Νοτίου Αμερικής, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και να καθυποτάξουν τους μαύρους σκλάβους τους. Υπάρχει και η αναφορά στο λόγο του Λύντς, τον οποίο εκφώνησε στις όχθες του ποταμού James στη Βιρτζίνια, το 1712 και αφορούσε τον έλεγχο των σκλάβων μέσα σε μια αποικία. Ο Λύντς, που υπήρξε και αυτός ιδιοκτήτης σκλάβων στις Δυτικές Ινδίες, παραβρέθηκε στη συγκέντρωση εκείνη λόγω των συνεχών εξεγέρσεων των σκλάβων στην περιοχή, καθώς και λόγω της φήμης του ως απολυταρχικού και σκληρού άρχοντα. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι γίνεται αναφορά στο λόγο του σε σχέση με μια μέθοδο, η οποία θα προκαλέσει μίσος μεταξύ των σκλάβων: αυτή του διαχωρισμού τους με βάση τον τόνο του χρώματος τους. Οι «ανοιχτόχρωμοι» μαύροι, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, θα βρίσκονταν κάτω από καλύτερες συνθήκες δουλείας. Θα τους επιτρέπονταν καθήκοντα που απαιτούσαν άσκηση εξουσίας πάνω στους άλλους σκλάβους, καθώς και καθήκοντα που αφορούσαν το σπίτι του ίδιου του αφέντη. Αντίθετα, οι «σκουρόχρωμοι» σκλάβοι θα ήταν περιορισμένοι στα χωράφια, θα αναλάμβαναν όλη την εξοντωτική εργασία και γενικά δεν θα είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν τα προνόμια που είχαν οι «ανοιχτόχρωμοι» μαύροι. Έτσι, με την εκτέλεση τής μεθόδου ελέγχου «Διαίρει και Βασίλευε» του Λύντς, θα δημιουργούταν δυσαρέσκεια μεταξύ των μαύρων και επομένως οι σκλάβοι θα ήταν διασπασμένοι και ανήμποροι να ξεσηκωθούν, πρακτική η οποία γίνεται φανερή ακόμα και σήμερα σε πολλές διαχωριστικές τάσεις μέσα στην Αφροαμερικάνικη κοινότητα. Οι μέθοδοι αυτοί δεν έχουν σταματήσει να εκδηλώνονται μέχρι σήμερα με την πρώτη ευκαιρία που διάφορα εξουσιαστικά αποβράσματα επιχειρούν να επιβάλουν τη θέλησή τους χρησιμοποιώντας την δήθεν δίκαιη οργή και αγανάκτησή τους. Ο Λύντς πέθανε το 1820 και στον τάφο του υπήρχε η επιγραφή: «ακολούθησε την αρετή ως πραγματικό του οδηγό». (???) πηγή: paratiritis.net Όχι δεν τέλειωσε, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα με την Συρία. Αλλά η όλη τροπή της επικείμενης επίθεσης των ΗΠΑ μπορεί να μας δώσει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, αν το δούμε από την ουσιαστική του οπτική γωνία. Η τρίπλα του Πούτιν έδωσε χέρι βοηθείας στον εγκλωβισμένο στις ίδιες του αποφάσεις Ομπάμα και μια ανάσα για να βγει από το αδιέξοδο. Δεν είναι κανένας άγιος ο Πούτιν, απλά έσωσε τη μέρα υπερασπίζοντας παράλληλα και τις δικές του θέσεις και συμμαχίες. Η Συρία δεσμεύτηκε να παραδώσει τα χημικά της όπλα και όλοι μαζί δεσμεύτηκαν να λύσουν τις διαφορές διά της διπλωματικής οδού. Όλοι κερδίζουν χρόνο. Μένει να δούμε πως αυτός θα αξιοποιηθεί. Βέβαια το απόλυτο παράλογο στην όλη ιστορία ήταν η εμμονή του Ομπάμα να στηρίξει τους αντάρτες στη Συρία, δηλαδή την Αλ Κάιντα, αυτήν που ακριβώς χρεώνει με την επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη!!! Μια φορά ψεύτης... πάντα ψεύτης... Και ο ψεύτης από το ψέμα πιάνεται. Κι όσο κι αν κλαίγονται για την τρομοκρατική επίθεση οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, ο Αμερικάνικος λαός που έχει βιώσει στο πετσί του τα αντιτρομοκρατικά μέτρα και τους στρατιωτικούς νόμους που ακολούθησαν μετά την 11η δεν τρώει πια και τόσο κουτόχορτο. Τουλάχιστον ο ένας στους δύο μετά από τόσο υλικό και αναλύσεις που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο πιστεύει ακράδαντα ότι '9/11 was an inside job' - ήταν μια δουλειά στημένη από μέσα. Το ίντερνετ αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος εχθρός των ΜΜΕ. Όσο κι αν προσπαθούν να τρομοκρατήσουν ότι ο μεγάλο αδελφός βλέπει τα πάντα, όσο κι αν το εμποτίζουν με τρολς και παραπληροφορητές, όσο κι αν πολλές φορές το λογοκρίνουν, παραμένει ακόμα ένα γρήγορο μέσο ενημέρωσης, ένα παράθυρο στη γνώση και στην επικοινωνία, στην επαφή πολιτών όλου του κόσμου και στην αφύπνιση. Και μέσα από αυτό, εκφράστηκε αυτό που λέμε απλά... 'ο κόσμος'. Το συλλογικό συνειδητό, η κοινή γνώμη, η επιθυμία, η αντίσταση: Όχι άλλα ψέματα, όχι άλλη χειραγώγηση, όχι κι άλλος πόλεμος στημένος και επικίνδυνος όσο κανένας προηγούμενος μετά τον β΄Π.Π. Μερικά χρόνια πίσω θα είχαμε τις κλασικές μαζικές διαδηλώσεις εναντίωσης στην παράλογη επέμβαση στη Συρία -όχι και τόσο παράλογη βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι σκοπιμότητα υπήρχε, απλά δεν ήταν το 'σώσιμο' των σύριων παιδιών αλλά η εξυπηρέτηση των Αμερικανό-σιωνιστικών συμφερόντων. Θα είχαμε πορείες στις Αμερικάνικες πρεσβείες, συναυλίες, επιστολές μαζικές κλπ Όμως τώρα είχαμε το διαδίκτυο μέσα από το οποίο ο κόσμος εκφράστηκε, πίεσε, ξεμπρόστιασε 'ντοκουμέντα'. Κι αυτόν τον παλμό τον έπιασαν κι άνθρωποι της πολιτικής που ίσως άλλες φορές εύκολα θα συντονίζονταν στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της υπερδύναμης Αμερικής-Ισραήλ αλλά αυτή τη φορά είπαν ΟΧΙ! Το συλλογικό συνειδητό και η συλλογική επιθυμία δούλεψε. Προς το παρόν νίκησε. Κι αυτό είναι καλό κι ελπιδοφόρο. Η παγκόσμια διακυβέρνηση, σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, σκοπεύει να έχει 4 πρωτεύουσες, 4 κέντρα εξουσίας τα οποία αλλού μπορεί να τα βρίσκουν μεταξύ τους, αλλού όχι - Ουάσινγκτον, Μόσχα, Πεκίνο, Βερολίνο. Η Μέρκελ αυτό ακριβώς ετοιμάζει, την απόλυτη ηγεμονία της Γερμανίας πάνω στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. Και μέχρι να φτάσουμε σε αυτή την κατάληξη οι ισορροπίες θα είναι λεπτές, δύσκολο το G20 να το διαιρέσεις με το 5... Όμως όσο κι αν ο Πούτιν πιστώνεται την σωτήρια κίνηση, το μεγαλύτερο κονδύλι πίστωσης πάει στην κοινή γνώμη, που για πρώτη φορά βρέθηκε ενωμένη, συντονισμένη και αποφασισμένη να μην δεχτεί άλλες μπούρδες γιατί έτσι το θέλουν κάποιοι. ΑΥΤΗ η ομοψυχία πρέπει να γίνει σύμβολο, γιατί ΑΥΤΗ θα είναι και ο κορμός πάνω στον οποίο θα πρέπει όλοι να πιαστούμε μέσα στην θαλασσοταραχή των μεγάλων αλλαγών που ήδη προσπαθούν να μας επιβάλουν. Κι όπως έλεγε και η παλιά αγωνιστική φράση 'μαζί ενωμένοι ποτέ νικημένοι'. Μόνο που το μαζί πρέπει να είναι πάνω από ταμπέλες, χρώματα, σύνορα και μικροσυμφέροντα, γιατί ο εχθρός είναι κοινός και είναι αυτός που μας θέλει χωρισμένους για ευκολότερη λεία... Η εποχή που τα συνδικάτα πάλευαν για την προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων φαίνεται πως έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το καταλάβαμε πια, δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να το εμπεδώσουμε. Θα πίστευε, θα ήλπιζε κανείς έστω και λίγο, ότι μπροστά σε αυτή την οικονομική καταστροφή, τη λεηλασία των ζωών μας, το γκρέμισμα όλων των κεκτημένων όλων των παρελθόντων χρόνων, ότι τα συνδικάτα θα ξανάβρισκαν το φυσικό τους ρόλο και χαρακτήρα. Θα γύριζαν πίσω το χρόνο, στις εποχές που οι εργαζόμενοι ύψωναν τη γροθιά τους κάτω από το πανό της οργάνωσής τους για να βροντοφωνάξουν όλοι μαζί για το δίκιο τους ενάντια στα αφεντικά. Σήμερα, η γροθιά αυτή είναι των συνδικαλιστών που σφίγγει για να πνίξει όλο και πιο πολύ μέσα της τους ίδιους τους εργαζόμενους. Και το μακρύ χέρι της, αν το ακολουθήσεις, θα δεις ότι κινείται τελικά από κομματικά συμφέροντα που εξυπηρετούν τα ίδια τα αφεντικά... Μπαράζ κινητοποιήσεων ενόψει της ΔΕΘ και μια απόφαση των εκπαιδευτικών για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες. Το πρώτο, με το γνωστό αλλού ο παπάς αλλού τα ράσα, πάντως όχι όλοι μαζί. Το δεύτερο, το... έζησα από κοντά. Σε απεργίες πάνε οι καθηγητές Πέρασαν οι συνδικαλιστές από το σχολείο μας μετά το φιάσκο του αδιεξόδου της προηγούμενης βδομάδας να μας μιλήσουν. Πείτε μας ό,τι θέλετε, μας είπαν. Κατονομάστε μας όπως θέλετε, μας είπαν. Βρίστε μας και πουλημένους, αν έτσι νιώθετε, μας είπαν. Μόνο ελάτε στη γενική συνέλευση να αποφασίσουμε μαζί. Και πήγα. Φυσικά είχε ήδη προηγηθεί μια μικρή συζήτηση στο σχολείο και οι συνδικαλιστές γνώριζαν τη δική μου άποψη. Το προεδρείο ήταν εκεί πλαισιωμένο απ' όλες τις παρατάξεις. Είχα αιώνες να βρεθώ ξανά σε τέτοιο χώρο, χώρο όπου έχω φάει τα καλύτερα μου χρόνια και απ' όπου αποχώρησα με το κεφάλι ψηλά αρχές του '8ο όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την αρχή του τέλους μας. Τότε βέβαια όταν το έλεγες, δεν σου κολλούσαν την ταμπέλα του συνωμοσιολόγου, όχι δεν ήταν της μοδός τότε. Σε έβγαζαν απλά τρελή ή σου πετούσαν ένα 'είσαι μκροαστή' και καθάριζαν. Έδωσα την δική μου πρόταση γραπτώς, την τελευταία στιγμή ενόσω ο πρόεδρος είχε ήδη αρχίσει να διαβάζει τις γνωστές, εκείνες που είχαν καταλήξει σε αδιέξοδο την ΟΛΜΕ. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο πρόεδρος με έβαλε σε 'καλή' σειρά να μιλήσω, παρότι δεν είμαι ούτε θαμώνας, ούτε καν εκπροσωπούσα κάποια οργάνωση. Τέταρτη ήταν πολύ καλή θέση, οι ομιλητές ήταν αρκετοί και η μισή αίθουσα είχε ήδη μεταφερθεί στο φουαγιέ σε πηγαδάκια, πράγμα που φανέρωνε ότι η πλειοψηφία είχε ήδη έρθει με αποκρυσταλλωμένη άποψη (μιλημένη λέγεται αλλιώς) οπότε δεν είχε λόγο να ακούσει τις προτάσεις. Σηκώθηκα κι έκανα τη δική μου πρόταση, χωρίς χαρτάκι. Όταν ξέρεις τι θες, δεν χρειάζεται να γράφεις λόγους. “ Δεν μιλάω εκ μέρους καμίας παράταξης ή κόμματος. Ανήκω σε εκείνο το 'Κανένα' των δημοσκοπήσεων για το ποιο κόμμα μας εκπροσωπεί, και που τον τελευταίο καιρό είναι η πλειοψηφία. Στον απογοητευμένο Κανένα που έχετε καταφέρει να τον διώξετε από παντού - κόμματα και συνδικάτα. Αυτή η ώρα δεν είναι ώρα για κλαδικό συνδικαλισμό. Ακόμα κι αν η απεργία των εκπαιδευτικών έχει τη μαζικότερη ποτέ συμμετοχή, ακόμα κι αν η κυβέρνηση κάνει όλες τις υποχωρήσεις -πράγμα αδύνατον γιατί καλύπτεται πίσω από μνημόνια και τρόικες- ακόμα και τότε, θα είμαστε εντάξει; Υπάρχουν ασθένειες που μπορείς να τις προλάβεις με μια ασπιρίνη. Όμως τούτη η ασθένεια, έχει φτάσει στο στάδιο που χρειάζεται πλέον χειρουργική επέμβαση. Τα κλαδικά αιτήματα δεν είναι ικανά να λύσουν το μέγεθος και την πληθώρα των προβλημάτων - βαριά φορολογία, ανύπαρκτη υγεία, πλειστηριασμοί, ξεπούλημα του πλούτου μας κλπ- εδώ πια μιλάμε για εθνική κυριαρχία. Και στο μέσον ενός τέτοιου πολέμου εναντίον μας τι νόημα έχουν οι κλαδικές απαιτήσεις; (....) Η δική μου πρόταση, που δεν είναι μόνο δική μου αλλά την ακούω από όλους τους 'Κανένας' είναι η εξής: // Απεργία διαρκείας, σε συνεργασία με όλους τους υπόλοιπους κλάδους των εργαζομένων, αλλά και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ανυπακοή και απόλυτη αποχή από κάθε δραστηριότητα. // Κατά έναν περίεργο τρόπο όλοι, ακόμα και στο φουαγιέ, όσο μιλούσα άκουγαν με προσοχή. Όλοι είχαν σωπάσει σε μια συμπαντική συμφωνία και συνενοχή. Όταν τέλειωσα κάθισα στη θέση μου να ακούσω τον επόμενο ομιλητή που ήταν ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ. Κι εκεί... έπαθα το μεγαλύτερο σοκ. Ο συνάδελφος του ΠΑΜΕ, που θα κολαστώ αλλά και μάλλον μπήκε μετά από μένα όχι τυχαία, είπε την εξής ιστορική φράση, που λέω να κάνω κέντημα και κάδρο για το σαλόνι μου, με την υπογραφή του ΚΚΕ: Παρότι η πρόταση άρεσε σε πολλούς, τελικά οι συνάδελφοι προτίμησαν να δώσουν την ψήφο τους σε κάποιες από τις προτάσεις των παρατάξεων γιατί... η δική μου δεν είχε υπογραφή παράταξης! Φυσικά, όπως είπα, οι περισσότεροι είχαν έρθει με 'γραμμή'. Έτσι εκείνο το βράδυ οι τοπικές ΕΛΜΕ κατέληξαν στην πλειοψηφία τους να 'περάσουν' την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες κλαδικές απεργίες. Κι αν αυτές φτάσουν τις 5 μέρες, να με φτύσετε!!! Ποιο ταμείο αλληλεγγύης θα μπορέσει να στηρίξει οικονομικά τους στραγγισμένους εκπαιδευτικούς και γιατί; Για να πετύχουν κάποιο ψίχουλο ενόσω το καρβέλι θα μοιράζεται στα ξένα συμφέροντα; Και γιατί νομίζετε το ΚΚΕ πιστεύει ότι ακόμα δεν ήρθε η ώρα της ανατροπής; Πολύ απλά, γιατί δεν την θέλει. Η δικαιολογία που θα βρει είναι ότι αυτή πρέπει να ξεκινήσει από την εργατιά και εργατιά δεν έχουμε, βέβαια. Αφού δεν έχουμε παραγωγή, πως θα έχουμε εργάτες; Οπότε θα πρέπει να περιμένουμε την 'ανάπτυξη' του Σαμαρά με μισθούς πείνας -κι αυτό ΑΚΟΜΑ δεν είναι να γίνει αμέσως- και ΜΕΤΑ κι αφού δημιουργηθεί ένα λούμπεν προλεταριάτο, θα αναλάβει το τιμημένο κόμμα μας να του δώσει ταξική συνείδηση και να φέρει την ανατροπή. Τώρα... τι θα γίνει αυτή η τεράστια σε αριθμό μικροαστική τάξη που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, στην οποία ανήκε επίσης μέχρι και ο εργάτης της φάμπρικας λόγω της ανόδου του βιοτικού επιπέδου του, κατά ΚΚΕ ευαγγέλιο θα πρέπει να αλλάξει τάξη, να αυτοκτονήσει, να μεταναστεύσει, να ξεπουληθεί, να εκπορνευτεί, να πάει να γα**θεί, ΑΛΛΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟ LOOK!!!! Κοιτάτε τσάμπα μάγκες, ξεπουλημένα τσιράκια... ΤΕΛΟΣ! Φτάνει! Μέχρις εδώ και μη παρέκει! ΕΜΕΙΣ, ο Κανένας μπορεί να μην έχουμε οργάνωση, κίνημα, ταμπέλα σινιέ, αλλά θα τα βρούμε μεταξύ μας και χωρίς αυτά. Θα βρούμε τρόπο να συνεννοηθούμε και χωρίς αυτά. Κι όταν θα μας ρωτάνε τι είστε; θα λέμε ποταμός. Αρχινάμε ως ρυάκι και ποταμός γινόμαστε και θάλασσα άμα λάχει. Κι αυγά θα σπάσουμε και ομελέτα θα φτιάξουμε. Αλλά αυτό που ΔΕΝ θα κάνουμε πλέον, είναι να κάτσουμε να σας ακούμε άπραγοι και σε αμηχανία. Τη συνείδηση την έχουμε και θα γίνει και φανερά συλλογική. Γι΄αυτό αν θέλετε να σώσετε λίγο από τη τσίπα σας, πολιτικάκια και συνδικαλιστάκια, φευγάτε από το δρόμο μας και μάθετε να ακολουθάτε τον λαό. Είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ οι πολλοί να μιλάν για πανελλαδική απεργία διαρκείας και να μην ακούγεται ούτε από ένα στόμα πολιτικό ή συνδικαλιστικό. Κι αν ακουστεί από ένα οι λοιποί να σωπαίνουν, να βρίσκουν χίλιες αφορμές να διαφωνούν. Πίσω λοιπόν στην ουρά και καθίστε και περιμένετε γιατί οι πικραμένοι είναι πολλοί και θα αναλάβουν δράση. Εξάλλου το είχε πει και ο Χριστός: οι τελευταίοι έσονται πρώτοι, άρα και οι πρώτοι, θα πάνε στο τέλος της γραμμής.... Κάποια Γιάννα Μυράτ, μια από τα πολλά το 'Κανένα'... © AllNewz (όροι χρήσης - Διαβάστε προσεκτικά τους όρους και από σε ποια μπλογκ απαγορεύεται η αναδημοσίευση) |
Το τετράδιο
|