 Στα τέλη του 18ου αιώνα, η Πενσυλβανία αντιμετώπιζε προβλήματα με τους εγκληματίες που δεν είχαν καταφέρει να δικαστούν, λόγω του ότι τα δικαστήρια ήταν απομακρυσμένα και δυσπρόσιτα. Το γεγονός αυτό οδήγησε στη συμφωνία να τιμωρούνται όσοι θεωρούνταν εγκληματίες χωρίς τη νομική διαδικασία. Η πρακτική αυτή, αλλά και η διαδικασία, ονομάστηκαν «Νόμος του Λύντς» ή αλλιώς λυντσάρισμα από το όνομα του Captain William Lynch, ο οποίος έκανε μια συμφωνία στις 22 Σεπτεμβρίου του 1780 με μια ομάδα γειτόνων του. Υποστηρίζοντας ότι «…η Πενσυλβανία έχει αντιμετωπίσει μεγάλες και αβάσταχτες απώλειες από μερικούς άνομους άντρες, οι οποίοι μέχρι τούδε έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από τη δημόσια εξουσία με ατιμωρησία…» συμφώνησαν να ανταποκρίνονται σε αναφορές εγκληματικής συμπεριφοράς που θα γίνονταν στην περιοχή, έτσι ώστε «…να μεταβαίνουν στο άτομο ή άτομα που είναι ύποπτοι… και αν δεν είναι πρόθυμοι να παραιτηθούν από τις άνομες πρακτικές τους, θα επιβάλλουμε τέτοια σωματική τιμωρία σε αυτόν ή αυτούς, η οποία θα είναι για μας ανάλογη του εγκλήματος που διαπράχθηκε ή της ζημιάς που προκλήθηκε…». Παρ’ όλο που ο Νόμος του Λύντς και το λυντσάρισμα είχαν άμεσα συνδεθεί με την κρεμάλα, χρησιμοποιήθηκαν και άλλες λιγότερο σοβαρές πρακτικές τιμωρίας. Καθώς τα σύνορα κινήθηκαν προς τα δυτικά κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα, ο νόμος του Λύντς μετακινήθηκε μαζί τους. Αρχικά, λιντσάρισμα σήμαινε τη συγκέντρωση των πολιτών μιας κοινότητας για να ενημερωθούν για την υπόθεση και να απονέμουν δικαιοσύνη και σπάνια επρόκειτο για θανατική ποινή (συνήθως επρόκειτο για 39 φορές μαστιγώματος). Αλλά προς τα τέλη του 19ου αιώνα, το λιντσάρισμα είχε την έννοια της πρακτικής του όχλου και της θανάτωσης με κρέμασμα ή ακόμα και κάψιμο. Και βέβαια, δεν περιορίστηκε μόνο στην περιοχή εκείνη. Το λυντσάρισμα επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα, εκτός από την περιοχή της «Νέας Αγγλίας». Παρ’ ότι μέλη από όλες τις φυλές έπεσαν θύματα λιντσαρίσματος, η πρακτική αυτή υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή για τους μαύρους της Νοτίου Αμερικής, οι οποίοι είχαν πολύ μικρή σχέση με το νόμο. Κατά την περίοδο 1880-1960 κοντά στους 3000 μαύροι λιντσαρίστηκαν. Μόνο τότε και χάρη στην διογκούμενη οργή των έγχρωμων κοινοτήτων στις ΗΠΑ, η πρακτική αυτή περιορίστηκε στο ελάχιστο.. Ο «Νόμος του Λύντς» χρησιμοποιήθηκε στις αρχές εγκαθίδρυσης του Αμερικανικού κράτους, ως ένας τρόπος επιβολής της τάξης και της εξουσίας, προτού εμφανιστούν οι σερίφηδες και τα δικαστήρια στη χώρα. Ήταν ένας τρόπος για να στερήσουν από τον οποιοδήποτε αφανή κατηγορούμενο τα δικαιώματά του και να ικανοποιήσουν τη καλλιεργημένη για λόγους σκοπιμότητας «δίψα του όχλου για εκδίκηση». Γι’ αυτό και χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα από τους λευκούς της Νοτίου Αμερικής, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και να καθυποτάξουν τους μαύρους σκλάβους τους.  Υπάρχει και η αναφορά στο λόγο του Λύντς, τον οποίο εκφώνησε στις όχθες του ποταμού James στη Βιρτζίνια, το 1712 και αφορούσε τον έλεγχο των σκλάβων μέσα σε μια αποικία. Ο Λύντς, που υπήρξε και αυτός ιδιοκτήτης σκλάβων στις Δυτικές Ινδίες, παραβρέθηκε στη συγκέντρωση εκείνη λόγω των συνεχών εξεγέρσεων των σκλάβων στην περιοχή, καθώς και λόγω της φήμης του ως απολυταρχικού και σκληρού άρχοντα. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι γίνεται αναφορά στο λόγο του σε σχέση με μια μέθοδο, η οποία θα προκαλέσει μίσος μεταξύ των σκλάβων: αυτή του διαχωρισμού τους με βάση τον τόνο του χρώματος τους. Οι «ανοιχτόχρωμοι» μαύροι, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, θα βρίσκονταν κάτω από καλύτερες συνθήκες δουλείας. Θα τους επιτρέπονταν καθήκοντα που απαιτούσαν άσκηση εξουσίας πάνω στους άλλους σκλάβους, καθώς και καθήκοντα που αφορούσαν το σπίτι του ίδιου του αφέντη. Αντίθετα, οι «σκουρόχρωμοι» σκλάβοι θα ήταν περιορισμένοι στα χωράφια, θα αναλάμβαναν όλη την εξοντωτική εργασία και γενικά δεν θα είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν τα προνόμια που είχαν οι «ανοιχτόχρωμοι» μαύροι. Έτσι, με την εκτέλεση τής μεθόδου ελέγχου «Διαίρει και Βασίλευε» του Λύντς, θα δημιουργούταν δυσαρέσκεια μεταξύ των μαύρων και επομένως οι σκλάβοι θα ήταν διασπασμένοι και ανήμποροι να ξεσηκωθούν, πρακτική η οποία γίνεται φανερή ακόμα και σήμερα σε πολλές διαχωριστικές τάσεις μέσα στην Αφροαμερικάνικη κοινότητα. Οι μέθοδοι αυτοί δεν έχουν σταματήσει να εκδηλώνονται μέχρι σήμερα με την πρώτη ευκαιρία που διάφορα εξουσιαστικά αποβράσματα επιχειρούν να επιβάλουν τη θέλησή τους χρησιμοποιώντας την δήθεν δίκαιη οργή και αγανάκτησή τους. Ο Λύντς πέθανε το 1820 και στον τάφο του υπήρχε η επιγραφή: «ακολούθησε την αρετή ως πραγματικό του οδηγό». (???) πηγή: paratiritis.net
0 Comments
Leave a Reply. |
Το τετράδιο
|
RSS Feed
