Πήγα κι εγώ, σαν όλους του άλλους, σήμερα στο μάρκετ να κάνω τα ψώνια μου για το επερχόμενο τραπέζι. Κρασάκι Ελληνικό πήρα, τσιπουράκι Θεσσαλικό πήρα, τυράκια Ελληνικά πήρα και τέλος πήρα κι ένα κοτόπουλο. Βιολογικής καλλιέργειας (λίγο ακριβούτσικο, τρώει καλά η ελίτ) και πήρα και βιολογικά πορτοκάλια γιατί θέλω και τη φλούδα. Πρωτοχρονιά είναι, είπα, ας κάνουμε αποχή από τα πολλά χημικά!

Είχα παρκάρει κάπως μακριά, αδύνατον να σηκώσω όλες τις τσάντες μέχρις εκεί και ζήτησα βοήθεια από έναν νεαρό υπάλληλο να με βοηθήσει, ο οποίος προσφέρθηκε με άπειρη ευγένεια κι ευχαρίστηση.

Καθώς βγαίναμε έξω, ο προϊστάμενος του φώναξε: Εεε! που πας; Ο Τζόνυ τελειώνει!

Εδώ δίπλα, απαντάει ο υπάλληλος, σε ένα λεπτό έρχομαι. Κάνε γρήγορα, ξαναφωνάζει ο προϊστάμενος, δεν άκουσες τι σου είπα; Ο Τζόνυ μας τελείωσε στα ράφια!!!

Βγήκαμε έξω από το μάρκετ και ο νεαρός άφησε για μια στιγμή κάτω τις σακούλες, κι έκανε το σταυρό του. Ήμαρτον, Χριστέ μου, πριν λίγη ώρα τα γέμισα! Τούτο το χάλι δεν το έχω ξαναδεί! Σαν γάλα το παίρνουν!!!

Έμεινα να το κοιτάζω σαν χαζή. Τι να φταίει, άραγε; Η οικονομική κρίση; Πνίγουν οι Έλληνες τον πόνο τους στο ουίσκι; Κι έχουν λεφτά για να πνίξουν τον πόνο τους στο ξενόφερτο αυτό ποτό; Και αν θέλουν να πνίξουν τον πόνο τους, στο οινόπνευμα γιορτάρες μέρες, χάθηκε το κρασάκι, το τσιπουράκι και η τσικουδιά; 

Την παγκοσμιοποίηση μου μέσα!!! Στο ένα χέρι το ουίσκι και στο άλλο το μπεγλέρι! Και κλαιγόμαστε ο ένας στον ώμο του άλλου, αλλά καμιά προσπάθεια δεν κάνουμε να αλλάξουμε, όχι όπως το θένε αυτοί, αλλά όπως θα έπρεπε να είχαμε κάνει εμείς, από μόνοι μας, πριν γίνουμε από κέντρο της γης, κέντρο παρακμής: Ό,τι σκατά συνήθειες κυκλοφορούν στον πλανήτη τις κάναμε δικές μας! 

Ο Γκάντι κατάφερε να ξεφορτωθεί τους Άγγλους από την Ινδία σφάζοντας τους με το μπαμπάκι. Εμείς όμως και τα εισαγόμενα θέλουμε και τις ξενόφερτες ιδέες θέλουμε και μετά γκρινιάζουμε γιατί αφήσαμε η Ελληνική φέτα να γίνει Καναδική. 

Συνέχισε να περπατάς, Γιάννη... Λίγο απέχεις από τον γκρεμό. Κι αντί αρχαίου Ελληνικού πνεύματος, πάρε αγκαλιά την μπουκάλα ξενόφερτου οινοπνεύματος!

Όχι δεν τέλειωσε, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα με την Συρία. Αλλά η όλη τροπή της επικείμενης επίθεσης των ΗΠΑ μπορεί να μας δώσει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, αν το δούμε από την ουσιαστική του οπτική γωνία.

Η τρίπλα του Πούτιν έδωσε χέρι βοηθείας στον εγκλωβισμένο στις ίδιες του αποφάσεις Ομπάμα και μια ανάσα για να βγει από το αδιέξοδο. Δεν είναι κανένας άγιος ο Πούτιν, απλά έσωσε τη μέρα υπερασπίζοντας παράλληλα και τις δικές του θέσεις και συμμαχίες.

Η Συρία δεσμεύτηκε να παραδώσει τα χημικά της όπλα και όλοι μαζί δεσμεύτηκαν να λύσουν τις διαφορές διά της διπλωματικής οδού. Όλοι κερδίζουν χρόνο. Μένει να δούμε πως αυτός θα αξιοποιηθεί.

Βέβαια το απόλυτο παράλογο στην όλη ιστορία ήταν η εμμονή του Ομπάμα να στηρίξει τους αντάρτες στη Συρία, δηλαδή την Αλ Κάιντα, αυτήν που ακριβώς χρεώνει με την επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη!!!

Μια φορά ψεύτης... πάντα ψεύτης... 

Και ο ψεύτης από το ψέμα πιάνεται. Κι όσο κι αν κλαίγονται για την τρομοκρατική επίθεση οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ, ο Αμερικάνικος λαός που έχει βιώσει στο πετσί του τα αντιτρομοκρατικά μέτρα και τους στρατιωτικούς νόμους που ακολούθησαν μετά την 11η δεν τρώει πια και τόσο κουτόχορτο. Τουλάχιστον ο ένας στους δύο μετά από τόσο υλικό και αναλύσεις που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο πιστεύει ακράδαντα ότι '9/11 was an inside job' - ήταν μια δουλειά στημένη από μέσα. 

Το ίντερνετ αποδείχθηκε ο μεγαλύτερος εχθρός των ΜΜΕ. Όσο κι αν προσπαθούν να τρομοκρατήσουν ότι ο μεγάλο αδελφός βλέπει τα πάντα, όσο κι αν το εμποτίζουν με τρολς και παραπληροφορητές, όσο κι αν πολλές φορές το λογοκρίνουν, παραμένει ακόμα ένα γρήγορο μέσο ενημέρωσης, ένα παράθυρο στη γνώση και στην επικοινωνία, στην επαφή πολιτών όλου του κόσμου και στην αφύπνιση.

Και μέσα από αυτό, εκφράστηκε αυτό που λέμε απλά... 'ο κόσμος'. Το συλλογικό συνειδητό, η κοινή γνώμη, η επιθυμία, η αντίσταση: Όχι άλλα ψέματα, όχι άλλη χειραγώγηση, όχι κι άλλος πόλεμος στημένος και επικίνδυνος όσο κανένας προηγούμενος μετά τον β΄Π.Π. 

Μερικά χρόνια πίσω θα είχαμε τις κλασικές μαζικές διαδηλώσεις εναντίωσης στην παράλογη επέμβαση στη Συρία -όχι και τόσο παράλογη βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι σκοπιμότητα υπήρχε, απλά δεν ήταν το 'σώσιμο' των σύριων παιδιών αλλά η εξυπηρέτηση των Αμερικανό-σιωνιστικών συμφερόντων. Θα είχαμε πορείες στις Αμερικάνικες πρεσβείες, συναυλίες, επιστολές μαζικές κλπ Όμως τώρα είχαμε το διαδίκτυο μέσα από το οποίο ο κόσμος εκφράστηκε, πίεσε, ξεμπρόστιασε 'ντοκουμέντα'. Κι αυτόν τον παλμό τον έπιασαν κι άνθρωποι της πολιτικής που ίσως άλλες φορές εύκολα θα συντονίζονταν στα ιμπεριαλιστικά σχέδια της υπερδύναμης Αμερικής-Ισραήλ αλλά αυτή τη φορά είπαν ΟΧΙ!

Το συλλογικό συνειδητό και η συλλογική επιθυμία δούλεψε. Προς το παρόν νίκησε. Κι αυτό είναι καλό κι ελπιδοφόρο. Η παγκόσμια διακυβέρνηση, σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, σκοπεύει να έχει 4 πρωτεύουσες, 4 κέντρα εξουσίας τα οποία αλλού μπορεί να τα βρίσκουν μεταξύ τους, αλλού όχι - Ουάσινγκτον, Μόσχα, Πεκίνο, Βερολίνο. Η Μέρκελ αυτό ακριβώς ετοιμάζει, την απόλυτη ηγεμονία της Γερμανίας πάνω στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. Και μέχρι να φτάσουμε σε αυτή την κατάληξη οι ισορροπίες θα είναι λεπτές, δύσκολο το G20 να το διαιρέσεις με το 5...

Όμως όσο κι αν ο Πούτιν πιστώνεται την σωτήρια κίνηση, το μεγαλύτερο κονδύλι πίστωσης πάει στην κοινή γνώμη, που για πρώτη φορά βρέθηκε ενωμένη, συντονισμένη και αποφασισμένη να μην δεχτεί άλλες μπούρδες γιατί έτσι το θέλουν κάποιοι. ΑΥΤΗ η ομοψυχία πρέπει  να γίνει σύμβολο, γιατί ΑΥΤΗ θα είναι και ο κορμός πάνω στον οποίο θα πρέπει όλοι να πιαστούμε μέσα στην θαλασσοταραχή των μεγάλων αλλαγών που ήδη προσπαθούν να μας επιβάλουν. Κι όπως έλεγε και η παλιά αγωνιστική φράση 'μαζί ενωμένοι ποτέ νικημένοι'. Μόνο που το μαζί πρέπει να είναι πάνω από ταμπέλες, χρώματα, σύνορα και μικροσυμφέροντα, γιατί ο εχθρός είναι κοινός και είναι αυτός που μας θέλει χωρισμένους για ευκολότερη λεία...