Συνδικάτα, ο εχθρός του λαού

Η εποχή που τα συνδικάτα πάλευαν για την προάσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων φαίνεται πως έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Το καταλάβαμε πια, δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να το εμπεδώσουμε. 

Θα πίστευε, θα ήλπιζε κανείς έστω και λίγο, ότι μπροστά σε αυτή την οικονομική καταστροφή, τη λεηλασία των ζωών μας, το γκρέμισμα όλων των κεκτημένων όλων των παρελθόντων χρόνων, ότι τα συνδικάτα θα ξανάβρισκαν το φυσικό τους ρόλο και χαρακτήρα. Θα γύριζαν πίσω το χρόνο, στις εποχές που οι εργαζόμενοι ύψωναν τη γροθιά τους κάτω από το πανό της οργάνωσής τους για να βροντοφωνάξουν όλοι μαζί  για το δίκιο τους ενάντια στα αφεντικά. 

Σήμερα, η γροθιά αυτή είναι των συνδικαλιστών που σφίγγει για να πνίξει όλο και πιο πολύ μέσα της τους ίδιους τους εργαζόμενους. Και το μακρύ χέρι της, αν το ακολουθήσεις, θα δεις ότι κινείται τελικά από κομματικά συμφέροντα που εξυπηρετούν τα ίδια τα αφεντικά...

Μπαράζ κινητοποιήσεων ενόψει της ΔΕΘ και μια απόφαση των εκπαιδευτικών για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες απεργίες.  Το πρώτο, με το γνωστό αλλού ο παπάς αλλού τα ράσα, πάντως όχι όλοι μαζί. Το δεύτερο, το... έζησα από κοντά.

Σε απεργίες πάνε οι καθηγητές

Πέρασαν οι συνδικαλιστές από το σχολείο μας μετά το φιάσκο του αδιεξόδου της προηγούμενης βδομάδας να μας μιλήσουν. Πείτε μας ό,τι θέλετε, μας είπαν. Κατονομάστε μας όπως θέλετε, μας είπαν. Βρίστε μας και πουλημένους, αν έτσι νιώθετε, μας είπαν. Μόνο ελάτε στη γενική συνέλευση να αποφασίσουμε μαζί. Και πήγα. Φυσικά είχε ήδη προηγηθεί μια μικρή συζήτηση στο σχολείο και οι συνδικαλιστές γνώριζαν τη δική μου άποψη. 

Το προεδρείο ήταν εκεί πλαισιωμένο απ' όλες τις παρατάξεις. Είχα αιώνες να βρεθώ ξανά σε τέτοιο χώρο, χώρο όπου έχω φάει τα καλύτερα μου χρόνια και απ' όπου αποχώρησα με το κεφάλι ψηλά αρχές του '8ο όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την αρχή του τέλους μας. Τότε βέβαια όταν το έλεγες, δεν σου κολλούσαν την ταμπέλα του συνωμοσιολόγου, όχι δεν ήταν της μοδός τότε. Σε έβγαζαν απλά τρελή ή σου πετούσαν ένα 'είσαι μκροαστή' και καθάριζαν.

Έδωσα την δική μου πρόταση γραπτώς, την τελευταία στιγμή ενόσω ο πρόεδρος είχε ήδη αρχίσει να διαβάζει τις γνωστές, εκείνες που είχαν καταλήξει σε αδιέξοδο την ΟΛΜΕ.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο πρόεδρος με έβαλε σε 'καλή' σειρά να μιλήσω, παρότι δεν είμαι ούτε θαμώνας, ούτε καν εκπροσωπούσα κάποια οργάνωση. Τέταρτη ήταν πολύ καλή θέση, οι ομιλητές ήταν αρκετοί και η μισή αίθουσα είχε ήδη μεταφερθεί στο φουαγιέ σε πηγαδάκια, πράγμα που φανέρωνε ότι η πλειοψηφία είχε ήδη έρθει με αποκρυσταλλωμένη άποψη (μιλημένη λέγεται αλλιώς) οπότε δεν είχε λόγο να ακούσει τις προτάσεις.

Σηκώθηκα κι έκανα τη δική μου πρόταση, χωρίς χαρτάκι. Όταν ξέρεις τι θες, δεν χρειάζεται να γράφεις λόγους.

“  Δεν μιλάω εκ μέρους καμίας παράταξης ή κόμματος. Ανήκω σε εκείνο το 'Κανένα' των δημοσκοπήσεων για το ποιο κόμμα μας εκπροσωπεί, και που τον τελευταίο καιρό είναι η πλειοψηφία.  
   
Στον απογοητευμένο Κανένα που έχετε καταφέρει να τον διώξετε από παντού - κόμματα και συνδικάτα.

Αυτή η ώρα δεν είναι ώρα για κλαδικό συνδικαλισμό. Ακόμα κι αν η απεργία των εκπαιδευτικών έχει τη μαζικότερη ποτέ συμμετοχή, ακόμα κι αν η κυβέρνηση κάνει όλες τις υποχωρήσεις -πράγμα αδύνατον γιατί καλύπτεται πίσω από μνημόνια και τρόικες- ακόμα και τότε, θα είμαστε εντάξει;

Υπάρχουν ασθένειες που μπορείς να τις προλάβεις με μια ασπιρίνη. Όμως τούτη η ασθένεια, έχει φτάσει στο στάδιο που χρειάζεται πλέον χειρουργική επέμβαση. Τα κλαδικά αιτήματα δεν είναι ικανά να λύσουν το μέγεθος και την πληθώρα των προβλημάτων - βαριά φορολογία, ανύπαρκτη υγεία, πλειστηριασμοί, ξεπούλημα του πλούτου μας κλπ- εδώ πια μιλάμε για εθνική κυριαρχία. Και στο μέσον ενός τέτοιου πολέμου εναντίον μας τι νόημα έχουν οι κλαδικές απαιτήσεις; (....)

Η δική μου πρόταση, που δεν είναι μόνο δική μου αλλά την ακούω από όλους τους 'Κανένας' είναι η εξής:

// Απεργία διαρκείας, σε συνεργασία με όλους τους υπόλοιπους κλάδους των εργαζομένων, αλλά και μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ανυπακοή και απόλυτη αποχή από κάθε δραστηριότητα.   //

Κατά έναν περίεργο τρόπο όλοι, ακόμα και στο φουαγιέ, όσο μιλούσα άκουγαν με προσοχή. Όλοι είχαν σωπάσει σε μια συμπαντική συμφωνία και συνενοχή. Όταν τέλειωσα κάθισα στη θέση μου να ακούσω τον επόμενο ομιλητή που ήταν ο εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ. Κι εκεί... έπαθα το μεγαλύτερο σοκ. Ο συνάδελφος του ΠΑΜΕ, που θα κολαστώ αλλά και μάλλον μπήκε μετά από μένα όχι τυχαία, είπε την εξής ιστορική φράση, που λέω να κάνω κέντημα και κάδρο για το σαλόνι μου, με την υπογραφή του ΚΚΕ:

---

Παρότι η πρόταση άρεσε σε πολλούς, τελικά οι συνάδελφοι προτίμησαν να δώσουν την ψήφο τους σε κάποιες από τις προτάσεις των παρατάξεων γιατί... η δική μου δεν είχε υπογραφή παράταξης! Φυσικά, όπως είπα, οι περισσότεροι είχαν έρθει με 'γραμμή'.

Έτσι εκείνο το βράδυ οι τοπικές ΕΛΜΕ κατέληξαν στην πλειοψηφία τους να 'περάσουν' την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες κλαδικές απεργίες. Κι αν αυτές φτάσουν τις 5 μέρες, να με φτύσετε!!!

Ποιο ταμείο αλληλεγγύης θα μπορέσει να στηρίξει οικονομικά τους στραγγισμένους εκπαιδευτικούς και γιατί; Για να πετύχουν κάποιο ψίχουλο ενόσω το καρβέλι θα μοιράζεται στα ξένα συμφέροντα; 

Και γιατί νομίζετε το ΚΚΕ πιστεύει ότι ακόμα δεν ήρθε η ώρα της ανατροπής; Πολύ απλά, γιατί δεν την θέλει. Η δικαιολογία που θα βρει είναι ότι αυτή πρέπει να ξεκινήσει από την εργατιά και εργατιά δεν έχουμε, βέβαια. Αφού δεν έχουμε παραγωγή, πως θα έχουμε εργάτες; Οπότε θα πρέπει να περιμένουμε την 'ανάπτυξη' του Σαμαρά με μισθούς πείνας -κι αυτό ΑΚΟΜΑ δεν είναι να γίνει αμέσως- και ΜΕΤΑ κι αφού δημιουργηθεί ένα λούμπεν προλεταριάτο, θα αναλάβει το τιμημένο κόμμα μας να του δώσει ταξική συνείδηση και να φέρει την ανατροπή. Τώρα... τι θα γίνει αυτή η τεράστια σε αριθμό μικροαστική τάξη που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, στην οποία ανήκε επίσης μέχρι και ο εργάτης της φάμπρικας λόγω της ανόδου του βιοτικού επιπέδου του, κατά ΚΚΕ ευαγγέλιο θα πρέπει να αλλάξει τάξη, να αυτοκτονήσει, να μεταναστεύσει, να ξεπουληθεί, να εκπορνευτεί, να πάει να γα**θεί, ΑΛΛΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟ LOOK!!!!

Κοιτάτε τσάμπα μάγκες, ξεπουλημένα τσιράκια... ΤΕΛΟΣ! Φτάνει! Μέχρις εδώ και μη παρέκει! ΕΜΕΙΣ, ο Κανένας μπορεί να μην έχουμε οργάνωση, κίνημα, ταμπέλα σινιέ, αλλά θα τα βρούμε μεταξύ μας και χωρίς αυτά. Θα βρούμε τρόπο να συνεννοηθούμε και χωρίς αυτά. Κι όταν θα μας ρωτάνε τι είστε; θα λέμε ποταμός. Αρχινάμε ως ρυάκι και ποταμός γινόμαστε και θάλασσα άμα λάχει. Κι αυγά θα σπάσουμε και ομελέτα θα φτιάξουμε. Αλλά αυτό που ΔΕΝ θα κάνουμε πλέον, είναι να κάτσουμε να σας ακούμε άπραγοι και σε αμηχανία. Τη συνείδηση την έχουμε και θα γίνει και φανερά συλλογική. 

Γι΄αυτό αν θέλετε να σώσετε λίγο από τη τσίπα σας, πολιτικάκια και συνδικαλιστάκια, φευγάτε από το δρόμο μας και μάθετε να ακολουθάτε τον λαό. Είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ οι πολλοί να μιλάν για πανελλαδική απεργία διαρκείας και να μην ακούγεται ούτε από ένα στόμα πολιτικό ή συνδικαλιστικό. Κι αν ακουστεί από ένα οι λοιποί να σωπαίνουν, να βρίσκουν χίλιες αφορμές να διαφωνούν. 

Πίσω λοιπόν στην ουρά και καθίστε και περιμένετε γιατί οι πικραμένοι είναι πολλοί και θα αναλάβουν δράση. Εξάλλου το είχε πει και ο Χριστός: οι τελευταίοι έσονται πρώτοι, άρα και οι πρώτοι, θα πάνε στο τέλος της γραμμής....

Κάποια Γιάννα Μυράτ, 
μια από τα πολλά το 'Κανένα'...




© AllNewz
 (όροι χρήσης - Διαβάστε προσεκτικά τους όρους και από σε ποια μπλογκ απαγορεύεται η αναδημοσίευση)  

---

Κάνοντας 'like' στη σελίδα μας στο f/b έχετε όλες τις κοινοποιήσεις AllΝewz |