Το κίνητρο για να είσαι σε μια ομάδα στο facebook διαφέρει και από άτομο σε άτομο, αλλά κι από την επιλογή της ομάδας. Στις μέρες μας, όπου κρίση και μοναξιά έχουν στοιχειώσει τη ζωή μας οι σελίδες και οι ομάδες αυτές κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα διέξοδο. Είναι ένα διαδικτυακό καφενείο όπου μπορούν να μαζευτούν άτομα με κοινά ενδιαφέροντα, πολλές φορές και από την κάθε μεριά της γης, και να ανταλλάξουν πληροφορίες, απόψεις, νέες ιδέες, προτάσεις. Όμως αυτές οι ομάδες πολλές φορές ούτε αθώες είναι, ούτε και τυχαίες, ειδικά αυτές που έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Οι δημιουργοί και διαχειριστές τους έχουν σκοπό να συσπειρώσουν κόσμο, όσο γίνεται περισσότερο, για να περάσουν μια συγκεκριμένη πολιτική που, άλλες φορές είναι εξ αρχής δηλωμένη, αλλά άλλες φορές καλύπτεται πίσω από ένα πλαστό προσωπείο δημοκρατικότητας και διαλόγου, αλλά... εκεί αρχίζει το ματς! Είσαι ελεύθερος να πεις τη γνώμη σου, αλλά έτσι και την πεις... Έτσι και την πεις και δεν αρέσει στον 'αντμίν' ή στους κύριους συντελεστές/μέλη της ομάδας, το πιο πιθανό είναι να συμβούν τα εξής:
Ακόμα κι αν αντέξεις όλη αυτή τη βία και δεν φύγεις οικειοθελώς κάποια στιγμή σε περιμένει η διαγραφή. Ο/οι αντμίν πρέπει να περιφρουρήσουν την 'ομάδα' πάση θυσία. Κι εσύ αν δεν είσαι ένα με αυτούς τους χαλάς τη δουλειά. Πολλά μέλη που βλέπουν το όλο σκηνικό, απλά κάνουν πίσω, ή αποχωρούν, ή απλά κρατάν την ιδιότητα τους ως μέλη, παρακολουθούν τους καβγάδες αλλά δεν συμμετέχουν, όρεξη να χαλαστούν καμιά δεν έχουν και μπορεί κάποια στιγμή να σου έρθουν και προσωπικά μηνύματα τύπου: 'Καλά τους τα λες' 'Πες τα χρυσόστομε!' κλπ Κι εκεί καταλαβαίνεις ότι ο κόπος σου μπορεί και να μην πήγε εντελώς χαμένος, γιατί... κάποιοι από μας κάνουμε κύρια ενημέρωση κι όχι τρολλάρισμα! Ο "Αντίλογος" που πρέπει να λες πάντα ναι! Όλα τα ανωτέρω τα βρήκαμε σε μια ομάδα που ονομάζεται Αντίλογος. Δεν μας πήρε πολύ καιρό για να καταλάβουμε ότι στη συγκεκριμένη ομάδα Αντί του Λόγου ήταν προτιμότερη η σιωπή. Είχαμε πρόσφατα και την εξαίσια εμπειρία στην ομάδα της Δημιουργίας Ξανά, οπότε το πιάσαμε σύντομα το σκηνικό. Η ατμόσφαιρα ήταν πλήρης με ΣαμαροΒενιζελοΤζημερικά αιωρούμενα σωματίδια (για να μην ξεχνάμε και το στοιχείο μας) με μπόλικα σύννεφα Βασιλοχουντικά, αλλά πάνω απ' όλα... τεκτονικού χαρακτήρος! Μέχρι και τεκτονικά μπλογκς μπήκαν μέσα επισήμως, με τον 'αδελφό' να μας ουρλιάξει στη μούρη για τα τεκτονικά ιδεώδη -ένα από αυτά είναι όπως είπε το 'σώσιμο' του πλανήτη δια της μείωσης του πληθυσμού (!!!), κάποια στιγμή έκανε κι ένα πέρασμα ένας ολόκληρος ραβίνος για να μας καταβρίσει και απειλήσει για το ότι μιλάμε κατά της σιωνιστικής πολιτικής (έτσι μάθαμε ότι είμαστε και ρατσιστές και χρυσαυγίτες και νεοναζί και φασίστες), ώσπου κάποιος κότσαρε και μια φωτό του με την τεκτονική ποδιά και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι (λάτρης του Τζήμερου!) - με λίγα λόγια... τα είδαμε όλα! Οι πρόσφατες θέσεις που θα έπρεπε να επικρατήσουν ντε και καλά λόγω χρυσαυγίτικου σήριαλ ήταν το 'Καταδικάζουμε τη Βία απ' όπου κι αν προέρχεται". Είτε ήσουν στον Αντίλογο είτε στο Mega ή στο Σκάι, ένα και το αυτό. Η θεωρία των δυο άκρων σε πλήρη άνθιση και ναααα το πότισμα από πάνω! Κι εκεί.. ω εκεί έκανε το ολέθριο λάθος ο Τάκης Τσαντίλας να πει την άποψή του! Ένας νέος, ένας ποιητής, ένας 'αριστερός' μπήκε και δημοσίευσε το κείμενο του λέγοντας ότι η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μορφή βιας. Καιρός για φως.. Μηδενική ανοχή στη βία - θα συμφωνήσω μαζί σας - κύριοι της συγκυβέρνησης. Παροτρύνοντας τους πολίτες να ξεκινήσουν να καταδικάζουν και να αντιστέκονται στους κύριους εκφραστές της βίας. Σε Σας. Σε Σας που έχετε εισαγάγει τη βία στην πολιτική σας. Τη μεγαλύτερη και χειρότερη μορφή βίας που μπορεί να υφίσταται μια χώρα, μια κοινωνία, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Η φτώχεια και η ομίχλη που μας έχει πνίξει ανάσες, όνειρα, ζωές. Κοιτάξτε γύρω σας κύριοι της συγκυβέρνησης. Παντού ερείπια. Πρόσωπα χλωμιασμένα, ρυτιδιασμένα, γερασμένα, καταθλιπτικά. Πρόσωπα με έντονα τα χαρακτηριστικά της απογοήτευσης, του «πως θα τα βγάλω πέρα», του «πως θα ταΐσω τα παιδιά μου». Έχουν αυτοκτονήσει - δολοφονηθεί - άνθρωποι, έχουν διαλυθεί οικογένειες, έχουν εξοβελιστεί όνειρα. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να γελάς, να χαίρεσαι, να ερωτεύεσαι, να ταξιδεύεις. Όπου κι αν κοιτάξουμε η Ελλάδα μας πληγώνει. Παντού ικέτες, επαίτες, λουκέτα, συντρίμμια ονείρων και ζωών. |