Έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες από το πέσιμο της χούντας. Εχουν περάσει λίγοι μήνες κι επτά χρόνια από τη μέρα που η χούντα απέλυσε τον πατέρα μου. Κι εκείνος, παρ' όλη την αφραγκιά του, έκοψε το κεφάλι του να βρει χρήματα να με στείλει στο Παρίσι να σπουδάσω Ψυχολογία, γιατί τότε δεν υπήρχε δυνατότητα τέτοιων σπουδών στην Ελλάδα. Τελικά, ούτε εγώ άντεξα το Παρίσι και την δήθεν κουλτούρα τους, ούτε εκείνος τα έξοδα, κι έτσι γύρισα πίσω κι άρχισα να δουλεύω...

Τα χρήματα που μου έστελνε ήταν ελάχιστα κι εγώ ποτέ δεν υπήρξα υπόδειγμα οικονομίας. Έτσι χάλασα σχεδόν όλα τα τελευταία μου χρήματα στο Λούβρο αγοράζοντας καρτ ποστάλ για να διακοσμήσω τον τοίχο μου και περίμενα μετά πότε να έρθει η επιταγή. 

Η επιταγή ήρθε και ήταν Παρασκευή κι επειδή δεν έμενα στο κέντρο του Παρισιού αλλά σε προάστιο, πήρα το μετρό για να πάω στην Τράπεζα να την εξαργυρώσω. Δεν είχα ούτε ένα μικρό κερματάκι πια στο πορτοφόλι κι έτσι μπήκα λαθραία...

Τσουπ! Με τσίμπησαν! Με κατέβασαν από το τρένο και με οδήγησαν στα γραφεία του σταθμού. Ούτε το γεγονός ότι ήμουν μόλις 17 χρονών, ή ότι ήμουν ξένη στη χώρα τους και προσπαθούσα να τα φέρω βόλτα όπως όπως, ούτε ότι είχα στα χέρια μου την επιταγή που πήγαινα να εξαργυρώσω, ούτε ότι αν με καθυστερούσαν θα έκλεινε η τράπεζα και θα έμενα όχι χωρίς εισιτήριο επιστροφής αλλά και χωρίς τροφή, τίποτα απ' όλ' αυτά δεν τους συγκίνησε. Με κράτησαν ατελείωτες ώρες στο παραμάγαζο τους και με ανακρίναν ως αν η μεγαλύτερη εγκληματίας του κόσμου. Πως δεν φώναξαν και την Ίντερπολ... 

Όταν πια με τα πολλά με άφησαν, έφτασα στην Τράπεζα την ώρα που η βαριά σιδερένια της πόρτα έκλεινε αργά αργά. Εγώ απέξω, ο υπάλληλος από μέσα, του φώναζα στα συγχυσμένα μου γαλλικά το πρόβλημα μου και την περιπέτεια μου, κι εκείνος με μασημένα je ... je ... je ....no ...no... γύρισε αργά το κλειδί.
 
Αυτό ήταν το 'φωτεινό' Παρίσι της φωτεινής διανόησης, του λαμπρού πολιτισμού και πνεύματος, στο οποίο είχαν φιλοξενηθεί με τον καλύτερο τρόπο οι πολιτικοί μας 'πρόσφυγες' επί χούντας, αυτοί που γύρισαν μετά για να σώσουν την Ελλάδα και να πουν το ιστορικό: Ανήκωμεν εις την Δύσιν! 

Κι αυτός είναι κι ο απάνθρωπος 'πολιτισμός' της Δύσης που τώρα ζούμε τα στραβά του, αφού πρώτα μας κακόμαθε με τα καλά του, την υπερκατανάλωση. Το αστείο είναι ότι τα παλιά χρόνια, η Ελλάδα δεν είχε λαθρεπιβάτες στα ΜΜΜ, μάλιστα σε μια περίοδο που τα ΙΧ δεν ήταν τόσα πολλά, γιατί ο Έλληνας δεν είναι από τη φύση του μπαταγκτζής, ή κατά την κυρία Λένα Διβάνη, τζαμπατζής. Ο Έλληνας ήταν νοικοκύρης κι έκανε τα κουμάντα του, με τα όσα είχε, πριν του ξεπλύνουν τον εγκέφαλο με τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής και του φουσκώσουν τα μυαλά με ευρωπαϊκές μπούρδες.

Η 'παγκοσμιοποιημένου΄επιπέδου Λένα Διβάνη, με δική της σελίδα στο wiki, η οποία μάλιστα αμέσως και ενημερώθηκε! Μπράβο ταχύτητα!!!

Πως μπορεί μια Ελληνίδα που έχει διδάξει νέους, που έχει σπουδάσει Ιστορία, μάλιστα, "εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα την πολιτική των εξόριστων ελληνικών κυβερνήσεων", (των σωτήρων που προανέφερα) και το πλέον υποκριτικό "Είναι μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου." - να μην καταλαβαίνει το αυτονόητο; Αν δεν έχεις να φας, δεν έχεις ΟΥΤΕ για εισιτήριο!

Και γιατί βγαίνει και κάνει αυτή την αδιανόητη και προκλιτική δήλωση; Πολύ απλά, για να προκαλέσει. Και το κατάφερε. Καταρχάς μόνο και μόνο ότι ανήκει στη συντακτική ομάδα του protagon φτάνει και περισσεύει. Το ξέρουμε το μπλογκ καθώς κι όλους όσους γράφουν εκεί. Μια κλίκα ψευτο-φιλελεύθερων εξυπνάκηδων που κάνουν καριέρα περνώντας με στυλάκι τις θέσεις της πολιτικής και οικονομικής μας ελίτ.  Οι... 'πρωταγωνιστές' που τα είπαν και με τον Μητσοτάκη σε συνάντηση με μπλόγκερς! χα! Εμάς δεν μας κάλεσαν κι ούτε κανέναν εξ όσους γνωρίζουμε!

Όμως τα social media έχουν το σκοπό τους: σε ακούν τι λες και σου λένε. Καθόλου λίγες κυβερνητικές δηλώσεις έχουν γίνει παγκόσμια από αυτά και καθόλου λίγες δηλώσεις 'προσωπικοτήτων' για να τσιγκλίσουν τους followers και να ανάψουν τα αίματα. Και λοιπόν; Άντε και βρίσαμε όλοι μαζί το ξέπλυμα εγκεφάλου της Διβάνη. Και τι έγινε; Εκτονωθήκαμε; Ωραία! Πάμε για τα επόμενα μέτρα, ενόσω κάποιοι άλλοι θα συνεχίζουν τις διακοπές τους στα νησιά τρώγοντας αστακούς.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, βγήκε και η ιστορία που ήρθε να ρίξει περισσότερο λάδι στη φωτιά: Όχι δεν έπεσε μόνο του το παλικάρι, το έσπρωξαν. Πάμε τώρα να βρούμε τον ελεγκτή να του πιούμε το αίμα! 

Καυγάδες καθημερινής τρέλας γίνονται κάθε μέρα μεταξύ ελεγκτών κι επιβατών, κανείς δεν μιλάει γι' αυτές, μόνο τούτη είχε τραγικό τέλος. Και τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι ελεγκτές; Αυτό που μου έκαναν σ' εμένα στο Παρίσι πριν από περίπου σαράντα χρόνια. Κι αν πρέπει να ζητήσω άγρια εκδίκηση από τον ελεγκτή (η δικαιοσύνη πρέπει να κάνει τη δουλειά της σωστά εδώ αν όντως υπάρχει θέμα) τότε θα πρέπει να την ζητήσω από τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας: Από αυτήν της εισπρακτικής που μου τεντώνει τα νεύρα, από τους μετεωρολόγους που ψεύδονται και δεν λένε την αλήθεια για την κλιματική αλλαγή, από τους στρατιωτικούς που κάνουν το 'καθήκον' τους και δεν μιλούν ανοικτά ότι μας ψεκάζουν και μας χααρπίζουν, τους δημοσιογράφους τσιράκια του κατεστημένου, τους επιστήμονες που κάνουν πλάτες στα εμβόλια, στις φαρμακευτικές και στα πειράματα σε βάρος της φύσης, (έχουμε και κάτι Cernίκους Έλληνες...), τους γεωπόνους και αγρότες που πουλούν τα υβρίδια και τα μεταλλαγμένα, τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν πιστά ό,τι αηδίες τυπώνει το Υπ. Παιδείας, τους ... τους .. τους...

Και τελικά, αντί να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους συνεννόησης και πως, όχι μόνο θα ελευθερωθούμε από τις τρόικες, θα πέσει αυτή η κυβέρνηση, αλλά ποια θα είναι η σωστή κατοπινή, η οργή που τον νου δεν αφήνει να σκεφτεί εστιάζει στον ελεγκτή, το δέντρο, κι όχι στην παγκόσμια ελίτ και τα ντόπια τσιράκια της που μας έφερε μέχρις εδώ, το δάσος. 

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, η Αίγυπτος ματώνει. Ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει χύνει το αίμα στους δρόμους, αυτούς που συνεχώς ποτίζονται για αιώνες,  αλλά ποτέ τίποτα δεν φυτρώνει. Γιατί. το να στρέψεις τον έναν απέναντι στον άλλον έχει αποδειχτεί το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Να τους ενώσεις.... μάλλον το αδύνατον!

Ούτε στη Δύσιν ανήκωμεν πλέον, μη δε στην Ανατολήν. Ανήκουμε στην παγκόσμια ελίτ που είναι μια χούφτα και που έχει καταφέρει να μας χωρίζει και να μας κυβερνάει. Να μας τρομάζει με απειλές, 'Θα σου πάρω τα καλούδια που σου έδωσα' κι έτσι μας παίρνει την ψυχή και το πνεύμα. Οι δούλοι φαγώνονται αναμεταξύ τους, ως μονομάχοι προς τέρψιν οφθαλμών των παγκοσμιοποιητών. 

Όταν αποφασίσουμε ότι δεν είναι τα καλούδια που θέλουμε να σώσουμε αλλά οι αξίες μας, ίσως τότε μπορέσουμε και να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ίσως τότε το διαίρει και βασίλευε δεν θα μπορεί να πιάσει, ίσως η χειραγώγηση θα πέφτει στο κενό, ίσως βρεθούν οι λύσεις για ένα μέλλον που δεν θα θυμίζει το παρελθόν, δεν θα είναι μια ιστορία που θα επαναλαμβάνεται, θα είναι ένα άλλο αύριο, χωρίς κανένα άλλο ανήκωμεν, παρά μόνο στον Εαυτόν. 

Ένα ιστορικό  κόμμα, ανεξαρτήτως του ποια  άποψη έχει ο καθένας για την πολιτική του, το ΚΚΕ, πουλά τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης του, αφού πρώτα έχει απολύσει το προσωπικό τους, γιατί δεν μπορεί να τα συντηρήσει. Μια ιστορική εφημερίδα η Ουάσιγκτον Πόστ, που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία του τύπου με το Ουετεργκέιτ και την παραίτηση Νίξον, πουλήθηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων στο δημιουργό της Αmαzon.

Αν και δεν συνδέονται  προφανώς ευθέως οι δύο αυτές εξελίξεις, συνοψίζουν την κρίση που διαπερνά σήμερα όλον τον κόσμο των μίντια.

Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, οι αναγνωστικές συνήθειες ανατρέπονται άρδην και πάρα πολλές επιχειρήσεις Τύπου και ακόμα περισσότεροι δημοσιογράφοι παρακολουθούν ανήμποροι την πραγματικότητα στην οποία είχαν συνηθίσει, να καταρρέει. Και βέβαια η Ελλάδα της κρίσης, του εφησυχασμού και της ευκολίας βρίσκεται  στην κορυφή αυτής της κρίσης. Εφημερίδες κλείνουν ή επιβιώνουν με όλο και μεγαλύτερες περικοπές, δημοσιογράφοι βλέπουν το μέλλον να φεύγει κάτω από τα πόδια τους, τηλεοπτικά κανάλια μετατρέπονται σε  πλασιέ σίριαλ τρίτης διαλογής  για να επιβιώσουν και πάει λέγοντας...

Η τύχη του 902  ήταν αναπόφευκτη θα απαντήσει κάποιος και θα έχει δίκιο. Τα κομματικά έντυπα προπαγάνδας, ποτέ δεν είχαν  ούτε παρόν ούτε μέλλον. Όσο υπήρχαν οι κρατικές επιδοτήσεις, η Αριστερά τα συντηρούσε κουτσά- στραβά, για να κουνάει το δάχτυλο στα «αστικά» μέσα ενημέρωσης και να κάνει τον τιμητή των πάντων. Όταν τελείωσαν  τα λεφτά,ακολούθησε  την πεπατημένη, υιοθετώντας τις μεθόδους που  διαρκώς κατηγορούσε...

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ που χύνει σήμερα κροκοδείλια δάκρυα  γιατί πουλήθηκε ο 902, με το ζόρι συντηρεί την Αυγή με μια  αναιμική κυκλοφορία, το "Κόκκινο" μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αλλά ορέγεται βέβαια ένα ακόμα μέσο προπαγάνδας, για να το χρηματοδοτεί άγνωστο πώς...

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο 902 ή τα έντυπα της Αριστεράς. Καλώς να υπάρχουν, αλλά δεν διαμορφώνουν αυτά την εικόνα και την  πραγματικότητα της ενημέρωσης. Είναι ότι συνολικά οι πολίτες εγκαταλείπουν τις παραδοσιακές μορφές ενημέρωσης, για να στραφούν στο χυλό του διαδικτύου και των πολύφερνων μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μόνο που αν υπήρχε - και υπήρχε - πρόβλημα αξιοπιστίας με τον έντυπο Τύπο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, τι να πει κανείς  για το χάος της ανευθυνότητας που βασιλεύει στα μπλόγκς, το facebook ή  to twitter; 

Προφανώς για αυτήν την εξέλιξη  έχουν τεράστια ευθύνη και οι  επιχειρηματίες των Μέσων και οι δημοσιογράφοι. Οι μεν αφέθηκαν  στην ευφορία των παχιών διαφημιστικών αγελάδων, με αποτέλεσμα να βρεθούν ξεκρέμαστοι και απροετοίμαστοι όταν ήρθε η κρίση. Οι δε κατέγραφαν την κρίση, την αντιμετώπιζαν ως παρατηρητές και συνέχιζαν να ενημερώνουν τους πολίτες ως μέρος επικοινωνιακών και οικονομικών  παιγνίων ή καταφεύγοντας στη δημαγωγία  και τις εκάστοτε  κομματικές δεσμεύσεις τους.

Το μέλλον ιδιαίτερα για την έντυπη ενημέρωση, όπως την γνωρίσαμε δεν είναι λοιπόν ευοίωνο. Και φυσικά δεν φτάνει η στροφή στην ηλεκτρονική ενημέρωση  για να επιβιώσει. Πρέπει να ξαναανακαλύψει την αξιοπιστία της και πρέπει να βρει τρόπους να προσεγγίσει νέα αναγνωστικά κοινά, πρέπει να επενδύσει στη γνώση, να καταφέρει  να ανασυνθέσει τον ορυμαγδό πληροφοριών που βομβαρδίζουν καθημερινά τους πολίτες για να προσφέρει ουσιαστική και σε βάθος ενημέρωση και όχι ατάκτως ερριμμένες πληροφορίες, για να αποτελέσει τον πυλώνα που έχει ανάγκη η δημοκρατία. 

Το στοίχημα είναι δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο...


Το άρθρο είναι του Πολυμίλης Σήφης στο Βήμα

Σωστός!!! Αυτός το χάος ανευθυνότητας το βλέπουμε κι εμείς και το ζούμε καθημερινά. Η παραπληροφόρηση έχει πάρτι διαρκείας στο διαδίκτυο!

Σχετικά ποστ: