Φιλόδοξος, οφείλουμε να ομολογήσουμε, μας φαίνεται ο στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου. Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε χωρίς προσχήματα ότι θα μοιράσει κατά μέσο όρο από ένα πεντακοσάρικο σε ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους μία - δύο εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές! Εξόφθαλμη, αν και ανομολόγητη η επιδίωξη της κυβέρνησης: με το πεντακοσάρικο που δίνει προσδοκά να αποσπάσει την ψήφο όχι μόνο αυτών που θα το πάρουν, αλλά ολόκληρων των οικογενειών τους! Θα έχει ενδεχομένως σοβαρή κοινωνιολογική σημασία το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αν αποδειχθεί στην κάλπη ότι το πεντακοσάρικο όντως βελτίωσε τις εκλογικές επιδόσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και του Αντώνη Σαμαρά καταβαράθρωσαν στα Τάρταρα το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Η προσφάτως δημοσιοποιηθείσα έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Η κοινωνία με μια ματιά - 2014» αναφέρει για την Ελλάδα ότι στη διάρκεια της πενταετίας της κρίσης από το 2008 ως και το 2012 (δεν συμπεριλαμβάνει δηλαδή το 2013) το κάθε άτομο που ζει στη χώρα μας υπέστη μεσοσταθμική μείωση εισοδήματος κατά 4.400 ευρώ. Αυτό σημαίνει χοντρικά απώλεια 50 δισεκατομμυρίων ευρώ για όλους τους Ελληνες αναφορικά με το εισόδημά τους. Αν λοιπόν μας παίρνουν 50 δισ. και με το που μας δίνουν... μισό δισ. -το 1% (!) όσων μας πήραν- εμείς ως λαός τους ξαναψηφίσουμε, είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας και πρέπει οι κυβερνήσεις να μας κάνουν πολύ χειρότερα από όσα μας έχουν κάνει!

Επειδή όμως έχουμε την εντύπωση ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα υποστούν εκλογική πανωλεθρία χαρακτηρίσαμε «φιλόδοξο» τον κυβερνητικό στόχο θεαματικής εκλογικής ενίσχυσης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν νομίζουμε ότι η «πολιτική του πεντακοσάρικου» θα φέρει εκλογικά αποτελέσματα συγκρίσιμα με τις προσδοκίες των εμπνευστών της πολιτικής αυτής. Σίγουρα υπάρχουν πια εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες εξαθλιωμένοι οικονομικά και κοινωνικά τόσο πολύ ώστε «να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές» κατά τη λαϊκή έκφραση, για να πάρουν ένα πεντακοσάρικο. Από του σημείου αυτού όμως μέχρι του να ψηφίσουν υπέρ των πολιτικών κομμάτων που τους κατέστρεψαν την ζωή και τους βύθισαν στη φτώχεια, θέλουμε να πιστεύουμε ότι εξακολουθεί να υπάρχει αβυσσαλέα απόσταση. Οι ευρωκάλπες θα δείξουν ποια είναι η πραγματικότητα και μόνο αυτές, αναφορικά με την πολιτική αντίδραση των Ελλήνων. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα έχει καταποντιστεί. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και προέρχονται από την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, τη Eurostat. Χρησιμοποιώντας τον ιδιόμορφο τεχνικά δείκτη (και εν μέρει συζητήσιμο) του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης, η κατάσταση της χώρας μας είναι τραγική. Βάσει του δείκτη αυτού, το 2009 το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας ήταν 14 εκατοστιαίες μονάδες κατώτερο του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Το 2012 όμως είχε κατρακυλήσει στις... 31 μονάδες υστέρησης!

Το 2013 τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, αλλά η Eurostat δεν έχει κάνει ακόμη τη στατιστική αποτύπωση της κατάστασης. Ευτυχώς πάντως που η ΕΕ διευρύνθηκε προ δεκαετίας με τις κατεστραμμένες χώρες του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού» για να περνάει η Ελλάδα και καμιά χώρα, όχι φυσικά στην Ευρωζώνη όπου είναι... πάτος, αλλά τουλάχιστον στην ΕΕ των 28 χωρών - μελών! Δυστυχώς, μόνο με τις χώρες αυτές είναι συγκρίσιμη πλέον η χώρα μας και η Πορτογαλία, με τρία μάλιστα από τα κράτη αυτά (Σλοβενία, Τσεχία, Σλοβακία) να έχουν ήδη από το 2012 ξεπεράσει την Ελλάδα μετά τον καταποντισμό της στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ συναρτημένο με τις ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης. Με βάση τον μέσο όρο της ΕΕ των «28» στις 100 μονάδες, το 2012 η Γερμανία κατά τους υπολογισμούς της Eurostat βρισκόταν στις 123 μονάδες, η Βρετανία στις 106, η Ισπανία στις 96, η Ιρλανδία στις 129, η Ευρωζώνη στις 108 κατά μέσον όρο και πάει λέγοντας.

Η Ελλάδα είχε κατακρημνιστεί όμως στις... 75 (!) μονάδες (από τις 94 που βρισκόταν το 2009), μετά δηλαδή και την Πορτογαλία που βρισκόταν στις 76 μονάδες και σε απόσταση αναπνοής από τη... Λιθουανία (72) και την Εσθονία (71)! Πολύ κοντά και η Πολωνία (67) και η Ουγγαρία (67), όπως και η Λετονία (64) και η Κροατία (62). Με δεδομένο μάλιστα ότι το 2013 ήταν μια εφιαλτική χρονιά για την Ελλάδα, καθόλου δεν αποκλείεται πολλές από τις χώρες αυτές να έχουν ήδη ξεπεράσει την Ελλάδα. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και των Σαμαρά - Βενιζέλου κατάντησαν την Ελλάδα χώρα της Ανατολικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού»! Αν οι Ελληνες ψηφοφόροι για ένα πεντακοσάρικο τους επιτρέψουν να συνεχίσουν αυτή την ολέθρια πολιτική για τον λαό μας, θα εκπλαγούμε απερίγραπτα. Οψόμεθα ες... ευρωκάλπες!


του Γ. Δελαστίκ - Έθνος

Έχουν περάσει μόνο λίγοι μήνες από το πέσιμο της χούντας. Εχουν περάσει λίγοι μήνες κι επτά χρόνια από τη μέρα που η χούντα απέλυσε τον πατέρα μου. Κι εκείνος, παρ' όλη την αφραγκιά του, έκοψε το κεφάλι του να βρει χρήματα να με στείλει στο Παρίσι να σπουδάσω Ψυχολογία, γιατί τότε δεν υπήρχε δυνατότητα τέτοιων σπουδών στην Ελλάδα. Τελικά, ούτε εγώ άντεξα το Παρίσι και την δήθεν κουλτούρα τους, ούτε εκείνος τα έξοδα, κι έτσι γύρισα πίσω κι άρχισα να δουλεύω...

Τα χρήματα που μου έστελνε ήταν ελάχιστα κι εγώ ποτέ δεν υπήρξα υπόδειγμα οικονομίας. Έτσι χάλασα σχεδόν όλα τα τελευταία μου χρήματα στο Λούβρο αγοράζοντας καρτ ποστάλ για να διακοσμήσω τον τοίχο μου και περίμενα μετά πότε να έρθει η επιταγή. 

Η επιταγή ήρθε και ήταν Παρασκευή κι επειδή δεν έμενα στο κέντρο του Παρισιού αλλά σε προάστιο, πήρα το μετρό για να πάω στην Τράπεζα να την εξαργυρώσω. Δεν είχα ούτε ένα μικρό κερματάκι πια στο πορτοφόλι κι έτσι μπήκα λαθραία...

Τσουπ! Με τσίμπησαν! Με κατέβασαν από το τρένο και με οδήγησαν στα γραφεία του σταθμού. Ούτε το γεγονός ότι ήμουν μόλις 17 χρονών, ή ότι ήμουν ξένη στη χώρα τους και προσπαθούσα να τα φέρω βόλτα όπως όπως, ούτε ότι είχα στα χέρια μου την επιταγή που πήγαινα να εξαργυρώσω, ούτε ότι αν με καθυστερούσαν θα έκλεινε η τράπεζα και θα έμενα όχι χωρίς εισιτήριο επιστροφής αλλά και χωρίς τροφή, τίποτα απ' όλ' αυτά δεν τους συγκίνησε. Με κράτησαν ατελείωτες ώρες στο παραμάγαζο τους και με ανακρίναν ως αν η μεγαλύτερη εγκληματίας του κόσμου. Πως δεν φώναξαν και την Ίντερπολ... 

Όταν πια με τα πολλά με άφησαν, έφτασα στην Τράπεζα την ώρα που η βαριά σιδερένια της πόρτα έκλεινε αργά αργά. Εγώ απέξω, ο υπάλληλος από μέσα, του φώναζα στα συγχυσμένα μου γαλλικά το πρόβλημα μου και την περιπέτεια μου, κι εκείνος με μασημένα je ... je ... je ....no ...no... γύρισε αργά το κλειδί.
 
Αυτό ήταν το 'φωτεινό' Παρίσι της φωτεινής διανόησης, του λαμπρού πολιτισμού και πνεύματος, στο οποίο είχαν φιλοξενηθεί με τον καλύτερο τρόπο οι πολιτικοί μας 'πρόσφυγες' επί χούντας, αυτοί που γύρισαν μετά για να σώσουν την Ελλάδα και να πουν το ιστορικό: Ανήκωμεν εις την Δύσιν! 

Κι αυτός είναι κι ο απάνθρωπος 'πολιτισμός' της Δύσης που τώρα ζούμε τα στραβά του, αφού πρώτα μας κακόμαθε με τα καλά του, την υπερκατανάλωση. Το αστείο είναι ότι τα παλιά χρόνια, η Ελλάδα δεν είχε λαθρεπιβάτες στα ΜΜΜ, μάλιστα σε μια περίοδο που τα ΙΧ δεν ήταν τόσα πολλά, γιατί ο Έλληνας δεν είναι από τη φύση του μπαταγκτζής, ή κατά την κυρία Λένα Διβάνη, τζαμπατζής. Ο Έλληνας ήταν νοικοκύρης κι έκανε τα κουμάντα του, με τα όσα είχε, πριν του ξεπλύνουν τον εγκέφαλο με τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής και του φουσκώσουν τα μυαλά με ευρωπαϊκές μπούρδες.

Η 'παγκοσμιοποιημένου΄επιπέδου Λένα Διβάνη, με δική της σελίδα στο wiki, η οποία μάλιστα αμέσως και ενημερώθηκε! Μπράβο ταχύτητα!!!

Πως μπορεί μια Ελληνίδα που έχει διδάξει νέους, που έχει σπουδάσει Ιστορία, μάλιστα, "εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή με θέμα την πολιτική των εξόριστων ελληνικών κυβερνήσεων", (των σωτήρων που προανέφερα) και το πλέον υποκριτικό "Είναι μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου." - να μην καταλαβαίνει το αυτονόητο; Αν δεν έχεις να φας, δεν έχεις ΟΥΤΕ για εισιτήριο!

Και γιατί βγαίνει και κάνει αυτή την αδιανόητη και προκλιτική δήλωση; Πολύ απλά, για να προκαλέσει. Και το κατάφερε. Καταρχάς μόνο και μόνο ότι ανήκει στη συντακτική ομάδα του protagon φτάνει και περισσεύει. Το ξέρουμε το μπλογκ καθώς κι όλους όσους γράφουν εκεί. Μια κλίκα ψευτο-φιλελεύθερων εξυπνάκηδων που κάνουν καριέρα περνώντας με στυλάκι τις θέσεις της πολιτικής και οικονομικής μας ελίτ.  Οι... 'πρωταγωνιστές' που τα είπαν και με τον Μητσοτάκη σε συνάντηση με μπλόγκερς! χα! Εμάς δεν μας κάλεσαν κι ούτε κανέναν εξ όσους γνωρίζουμε!

Όμως τα social media έχουν το σκοπό τους: σε ακούν τι λες και σου λένε. Καθόλου λίγες κυβερνητικές δηλώσεις έχουν γίνει παγκόσμια από αυτά και καθόλου λίγες δηλώσεις 'προσωπικοτήτων' για να τσιγκλίσουν τους followers και να ανάψουν τα αίματα. Και λοιπόν; Άντε και βρίσαμε όλοι μαζί το ξέπλυμα εγκεφάλου της Διβάνη. Και τι έγινε; Εκτονωθήκαμε; Ωραία! Πάμε για τα επόμενα μέτρα, ενόσω κάποιοι άλλοι θα συνεχίζουν τις διακοπές τους στα νησιά τρώγοντας αστακούς.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, βγήκε και η ιστορία που ήρθε να ρίξει περισσότερο λάδι στη φωτιά: Όχι δεν έπεσε μόνο του το παλικάρι, το έσπρωξαν. Πάμε τώρα να βρούμε τον ελεγκτή να του πιούμε το αίμα! 

Καυγάδες καθημερινής τρέλας γίνονται κάθε μέρα μεταξύ ελεγκτών κι επιβατών, κανείς δεν μιλάει γι' αυτές, μόνο τούτη είχε τραγικό τέλος. Και τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι ελεγκτές; Αυτό που μου έκαναν σ' εμένα στο Παρίσι πριν από περίπου σαράντα χρόνια. Κι αν πρέπει να ζητήσω άγρια εκδίκηση από τον ελεγκτή (η δικαιοσύνη πρέπει να κάνει τη δουλειά της σωστά εδώ αν όντως υπάρχει θέμα) τότε θα πρέπει να την ζητήσω από τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας: Από αυτήν της εισπρακτικής που μου τεντώνει τα νεύρα, από τους μετεωρολόγους που ψεύδονται και δεν λένε την αλήθεια για την κλιματική αλλαγή, από τους στρατιωτικούς που κάνουν το 'καθήκον' τους και δεν μιλούν ανοικτά ότι μας ψεκάζουν και μας χααρπίζουν, τους δημοσιογράφους τσιράκια του κατεστημένου, τους επιστήμονες που κάνουν πλάτες στα εμβόλια, στις φαρμακευτικές και στα πειράματα σε βάρος της φύσης, (έχουμε και κάτι Cernίκους Έλληνες...), τους γεωπόνους και αγρότες που πουλούν τα υβρίδια και τα μεταλλαγμένα, τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν πιστά ό,τι αηδίες τυπώνει το Υπ. Παιδείας, τους ... τους .. τους...

Και τελικά, αντί να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους συνεννόησης και πως, όχι μόνο θα ελευθερωθούμε από τις τρόικες, θα πέσει αυτή η κυβέρνηση, αλλά ποια θα είναι η σωστή κατοπινή, η οργή που τον νου δεν αφήνει να σκεφτεί εστιάζει στον ελεγκτή, το δέντρο, κι όχι στην παγκόσμια ελίτ και τα ντόπια τσιράκια της που μας έφερε μέχρις εδώ, το δάσος. 

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, η Αίγυπτος ματώνει. Ο εμφύλιος που έχει ξεσπάσει χύνει το αίμα στους δρόμους, αυτούς που συνεχώς ποτίζονται για αιώνες,  αλλά ποτέ τίποτα δεν φυτρώνει. Γιατί. το να στρέψεις τον έναν απέναντι στον άλλον έχει αποδειχτεί το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Να τους ενώσεις.... μάλλον το αδύνατον!

Ούτε στη Δύσιν ανήκωμεν πλέον, μη δε στην Ανατολήν. Ανήκουμε στην παγκόσμια ελίτ που είναι μια χούφτα και που έχει καταφέρει να μας χωρίζει και να μας κυβερνάει. Να μας τρομάζει με απειλές, 'Θα σου πάρω τα καλούδια που σου έδωσα' κι έτσι μας παίρνει την ψυχή και το πνεύμα. Οι δούλοι φαγώνονται αναμεταξύ τους, ως μονομάχοι προς τέρψιν οφθαλμών των παγκοσμιοποιητών. 

Όταν αποφασίσουμε ότι δεν είναι τα καλούδια που θέλουμε να σώσουμε αλλά οι αξίες μας, ίσως τότε μπορέσουμε και να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, ίσως τότε το διαίρει και βασίλευε δεν θα μπορεί να πιάσει, ίσως η χειραγώγηση θα πέφτει στο κενό, ίσως βρεθούν οι λύσεις για ένα μέλλον που δεν θα θυμίζει το παρελθόν, δεν θα είναι μια ιστορία που θα επαναλαμβάνεται, θα είναι ένα άλλο αύριο, χωρίς κανένα άλλο ανήκωμεν, παρά μόνο στον Εαυτόν.