Συνέβη πριν από τριάντα χρόνια. Με τα μικρά μας αραχτοί κάτω από τον ήλιο στην ακρογιαλιά, τους λέγαμε ιστορίες, μύθους και λαϊκά παραμύθια και μετά τα ρωτούσαμε να αν μπορούν να βγάλουν κάποιο ηθικό συμπέρασμα. 

Μια μέρα τους είπαμε το λαϊκό παραμύθι με το μαγεμένο χρυσόψαρο, που πάει κάπως έτσι:

Όσο διαβάζω και γράφω, όσο συλλογιέμαι και αναζητώ, όσο ψάχνω ανάμεσα στις γραμμές και σε ψευδείς παραστάσεις, τόσο κι επιβεβαιώνομαι ότι τελικά, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη "Ρώμη": 
Στη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού και στον έλεγχό της.

Κάθε άρθρο που πάει σε βάθος, κάθε έρευνα που δεν μένει στο προφανές, κάθε ένστικτο που φωνάζει 'δεν είναι ό,τι δείχνει εκ πρώτης όψεως', με οδηγεί στο ίδιο και ίδιο συμπέρασμα. Κάποιοι έχουν αναλάβει το ρόλο του Θεού, του ρυθμιστή που λέγεται Φύση κι εδώ και καιρό- ίσως και αιώνες, προσπαθούν να διατηρήσουν τις ισορροπίες που εκείνοι θέλουν, όχι για έναν 'βιώσιμο πλανήτη', όπως διατείνονται υποκριτικά μέσω της Ατζέντας 21, αλλά γιατί οι μεγάλοι πληθυσμοί δεν ελέγχονται εύκολα. 

Κάποτε το μέλος μιας οικογένειας που δεν 'ταίριαζε' με τα υπόλοιπα εύκολα του αποδίδονταν ο χαρακτηρισμός του μαύρου προβάτου. Ένα αδελφάκι διαφορετικό από τα υπόλοιπα, ένα παιδί που 'διαφέρει' από τους γονείς και που όλοι αναρωτιούνται: μωρέ σε ποιον έμοιασε τούτο; Μια προσωπικότητα 'περίεργη', που βγάζει μάτι σαν τη μύγα μες το γάλα, αφού αντιστέκεται στον τρόπο ζωής και σκέψης του κοινωνικού συνόλου. Εσείς έχετε κάποιο μαύρο προβατάκι στην οικογένεια ή είναι όλα άσπρα; Μήπως υπήρξατε κι εσείς ένα;

Η 26η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως «Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους»  από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 7 Δεκεμβρίου 1987. Μια ακόμα γιορτή υποκρισίας, αφού ξέρουμε ότι η Παράνομη Διακίνηση τους πολλές φορές γίνεται από τα ίδια τα κράτη που κάνουν τα στραβά μάτια προκειμένου να εισρεύσει ζεστό χρήμα, ή ακόμα κι από 'διεφθαρμένα' στελέχη κρατικών υπηρεσιών. Η δε αντιμετώπιση του προβλήματος ΠΡΙΝ αυτό παρουσιαστεί, σχεδόν μηδενική.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τους τελευταίους 12 μήνες 210 εκατομμύρια άνθρωποι, ηλικίας 15 - 64 ετών, δηλαδή, το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έκανε χρήση παράνομων ναρκωτικών ουσιών, τουλάχιστον μία φορά. Οι θάνατοι από τα ναρκωτικά ξεπέρασαν τις 200.000. Το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών στο ίδιο διάστημα ξεπέρασε τα 320 δισεκατομμύρια δολάρια.

Στην Ελλάδα, από το 1995 έως το πρώτο τρίμηνο του 2011 έχασαν τη ζωή τους από ναρκωτικά 6.467 άνθρωποι, δηλαδή, αριθμός που συναγωνίζεται εκείνον της καθαρής αυτοχειρίας. 

Για... το προφίλ του χρήστη, τα στοιχεία που δίνονται από τα Συμβουλευτικά Κέντρα του ΚΕΘΕΑ είναι: 

• Άνδρες ελληνικής υπηκοότητας, με μέση ηλικία τα 29,5 χρόνια. 
• Το μεγαλύτερο ποσοστό προσήλθε στις μονάδες με δική του πρωτοβουλία.
• Περισσότεροι από έξι στους δέκα είναι άνεργοι. 
• Οι μισοί είναι απόφοιτοι λυκείου, ενώ ένας στους πέντε δεν είχε ολοκληρώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση.
  

Χαρακτηριστική είναι η αύξηση του ποσοστού των μαθητών που έχει κάνει χρήση κάποιας εξαρτησιογόνας ουσίας, κυρίως κάνναβης, από 12% σε 15,2%, που ήταν το προηγούμενο έτος, με παράλληλη μείωση της ηλικίας έναρξης της χρήσης. Το ποσοστό αυτό έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια στη χώρα μας και η αύξηση αυτή συμβαδίζει με το αυξητικό ποσοστό των νέων που θεωρούν ακίνδυνη τη χρήση της κάνναβης.

Για να κάνουμε έναν υπολογισμό: 

20 τα τελευταία χρόνια κι ακόμα 15 ενός εφήβου, που φτάσαμε πίσω; Στη δεκαετία του '80. Από τη δεκαετία του '80 και μετά, όλοι οι 'πνευματικοί' αναλυτές μιλούν για τον μαζικό ερχομό μαύρων προβάτων. Α... ναι! Δεν τα ονομάζουν έτσι, τα ονομάζουν παιδιά ίντιγκο. Σύμφωνα με τις προβλέψεις τους, τα παιδιά αυτά θα διαφέρουν από τα υπόλοιπα σε πολλά χαρακτηριστικά, με κύρια αυτό του έντονου ένστικτου, της γρήγορης αντίληψης και πολλαπλών ταλέντων, της δυσκολίας προσαρμογής τους στο συστημικό σύνολο, της έντονης προσωπικότητας, της μη αποδοχής των κανόνων που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι άδικοι και αντιπνευματικοί. Με έντονο το αίσθημα δικαίου, αλλά και πολύ 'Θεό μέσα τους' πέρα από θρησκευτικούς φανατισμούς και περιορισμούς. Αγάπη για τον Άνθρωπο, τα ζώα, τη Φύση... Δύσκολα θα πουν ΝΑΙ, όταν η αφυπνισμένη ψυχή τους λέει ΟΧΙ. 

Τέτοια παιδιά πάντα υπήρχαν, αλλά τώρα έρχονται μαζικά, για να αλλάξουν τον κόσμο... λένε οι αναλυτές. Ο  κόσμος όμως τους αντιστέκεται, και κύρια αυτοί που θέλουν να τον αλλάξουν αλλά προς το χειρότερο, προσπαθώντας να ρομποτοποιήσουν τον άνθρωπο, να ακυρώσουν ΑΥΤΗ την πνευματική διαφορετικότητα και να προσκυνήσουν τη διαφορετικότητα που στοχεύει στην κοινωνική καταρράκωση - είναι προτιμότερο τη σήμερον ημέρα να είσαι γκέι, παρά ίντιγκο! 

Κι έτσι το παιδί ίντιγκο, γίνεται το μαύρο πρόβατο. Αν δεν υπάρξει στήριξη και αναγνώριση από το οικείο περιβάλλον, ο κίνδυνος περιθωριοποίησης του είναι τεράστιος. Έχει σκεφτεί κανείς πως και γιατί ένα νέο παιδί ξεκινάει τα ναρκωτικά, ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ, όπως λέει και η μελέτη;  Το κύριο ζητούμενο είναι να σταματήσει η σκέψη ή ακόμα και τα έντονα συναισθήματα και να μπει σε ένα στάδιο "συνείδησης χωρίς σκέψη". ΑΥΤΟ ακριβώς που μπορεί να προσφέρει ο διαλογισμός! 

Όμως κανένας δεν το είπε αυτό στα μαύρα αυτά πρόβατα, ούτε η οικογένεια (γιατί προφανώς κι αυτή δεν το ξέρει), ούτε το σχολείο, ούτε η εκκλησία. Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με αληθινούς αναζητητές που παίρνουν λάθος καθοδήγηση κι από κει μπορεί να έχουν και μεγάλη κατρακύλα, μέχρι και αυτοκαταστροφή. 

Άλλα μαύρα πρόβατα μπορεί να 'σωθούν' και να μην φτάσουν στα άκρα, γιατί το ένστικτο τους μπορεί να λειτουργήσει έντονα, όμως κοινωνικά, δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι τελείως απορροφημένα από το σύνολο. Θα βρουν τις δικές τους ασφαλιστικές δικλίδες και, ζώντας ανάμεσα στα λευκά, θα κάνουν απλά υπομονή, ή θα γίνουν 'αντιρρησίες συνείδησης'. 

Η μοναξιά του μαύρου πρόβατου... Όταν τα λευκά το βλέπουν σαν πρόβατο με 'ιδιαιτερότητες', εκείνο βλέπει το σύνολο των λευκών γύρο του ως ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα γεμάτο αγκάθια....

Για τους νέους γονείς των σημερινών δύσκολων χρόνων, σκύψτε καλά πάνω από το προβατάκι σας κι αφουγκραστείτε αυτό που έχει να σας πει. Θα πρέπει το δικό σας ένστικτο που πηγάζει από τη γονική αγάπη, να σας ειδοποιεί πότε μια παράξενη συμπεριφορά είναι θέμα κακομαθησιάς και πότε επειδή 'κάτι άλλο' μιλάει μέσα από το παιδί σας. Μια άλλη φωνή, που έρχεται από το μέλλον. Μια καθαρή φωνή, που δεν θα είναι ΠΟΤΕ έτοιμη να συμβιβαστεί με τα κακώς κείμενα, με το 'έτσι κάνουν όλοι', με το 'κοίτα το συμφέρον σου εσύ κι άσε τους άλλους' και κύρια... με το 'μη μιλάς και πολύ και βρεις κανένα μπελά'.

Αν δεν μπορείς εσύ, τουλάχιστον άσε το μαύρο πρόβατο να γίνει η αλλαγή που θες να δεις...


© AllNewz  (όροι χρήσης - Για αναδημοσίευση: αναφορά ιστολογίου με ΕΝΕΡΓΟ λινκ. Για όσους κάνουν copy - paste χωρίς να διαβάζουν τους όρους.)

Εκατοντάδες είναι οι Έλληνες που θα ταξιδέψουν στη Βραζιλία για το Μουντιάλ. Έξι χιλιάδες ευρώ θα πληρώσουν όσοι επιθυμούν να παρακολουθήσουν τους αγώνες της εθνικής Ελλάδας στη Βραζιλία, ποσό που για αρκετούς από τους φιλάθλους ισούται με τον ετήσιο μισθό τους. 
Ελλάδα των πολλών ταχυτήτων, έχεις φάει τελείως γκολ! 

«Στο Ρίο θα φωνάζουμε Ελλάδα σ’ αγαπώ» είναι το κεντρικό σύνθημα του Γαλανόλευκου Φάρου, του πανελληνίου συλλόγου φιλάθλων Εθνικής Ελλάδος ενόψει του Μουντιάλ, αν και πιο ταιριαστός στίχος θα ήταν «ένας γαλάζιος ουρανός, παράθυρο και σκέπη, να ’χαμε τρεις δραχμές στην τσέπη και τρεις ο διπλανός», γράφει η Καθημερινή... 

Συνεχίζεται η διάθεση των σχετικών πακέτων και περίπου 200 οπαδοί θα ταξιδέψουν στη Λατινική Αμερική. Για να πάει κανείς και στους τρεις αγώνες κοστίζει περί τα 8.000 ευρώ. Και σύμφωνα με τους ταξιδιωτικούς πράκτορες, πολλοί σκέφτονται -αφού θα κάνουν που θα κάνουν ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι- σκέφτονται... τι 5.000 ευρώ, τι 8.000 ευρώ!

 6 λόγοι που σιχαίνομαι το ποδόσφαιρο

1. Η αναμετάδοση 'κακών συχνοτήτων': Στην δεκαετία του '60, δεν υπήρχε περίπτωση να διανοηθεί κανείς να πάει ένα τέτοιο νεόπλουτο ταξιδάκι. Ελάχιστοι μπορούσαν να το κάνουν. 

Το ποδόσφαιρο 'λατρευόταν' στο γήπεδο ή από το ραδιόφωνο, καθώς ακόμα δεν είχε μπει στη ζωή μας η τηλεόραση. Πολλοί μπαμπάδες πήγαιναν με τα αγόρια τους στο Κυριακάτικο ματς, όσο τα θηλυκά της οικογένειας έβρισκαν να κάνουν κάτι άλλο στο σπίτι. Αλλά και πάλι, δεν ήταν πολλοί αυτοί που μπορούσαν να πάνε κι άκουγαν τα διάφορα ματς από το ραδιόφωνο. Ή το μικρό τρατζιστοράκι. Η φωνή του εκφωνητή - δημοσιογράφου που περιέγραφε τον αγώνα ξεχυνόταν από τα ανοικτά παράθυρα κι ακουγόταν σε όλη τη γειτονιά. Ήθελες δεν ήθελες, άκουγες την αγωνιώδη περιγραφή, που προσπαθούσε να αποδώσει με κάθε λεπτομέρεια τις διάφορες φάσεις, αντιδράσεις του κοινού κλπ Την έβρισκα τόσο ανώφελη αυτή την αγωνία, αφού όλη ήταν σε φωνή παθητική: Κανείς από όσους άκουγαν δεν μπορούσαν να αλλάξουν το αποτέλεσμα. Φώναζαν, συμμετείχαν 'ψυχικά', έβριζαν για κάτι που γινόταν χωρίς αυτούς. 

Τ' αγόρια που έπαιζαν ποδόσφαιρο στη γειτονιά δεν με ενοχλούσαν, όσο αυτοί που κάθονταν να ακούν και να φωνάζουν με πάθος για τον αθλητισμό κάποιου άλλου... Το έβρισκα ανόητο και γελοίο, ενώ η ασθμαίνουσα φωνή του εκφωνητή μου τσίτωνε στην κυριολεξία το νευρικό σύστημα και περίμενα μαρτυρικά πότε θα τελειώσει η αναμετάδοση... κακών συχνοτήτων...

2. Προς το τέλος της δεκαετίας '60, και με τη Χούντα πλέον στη ζωή μας, η τηλεόραση μπήκε στα σπίτια μας. Όπως στην δικτατορία της Ισπανίας, έτσι και στη δική μας, το ποδόσφαιρο άνθισε, αφού χρησιμοποιήθηκε ως 'λαϊκό όπιο': Φανατισμός, αντιπαλότητες, εκτόνωση πάθους, διαίρει και βασίλευε... Οτιδήποτε φτάνει να μην σκέφτεται ο λαός και αντιδρά. 

3. Στις επερχόμενες δεκαετίες οι πατεράδες και νοικοκυραίοι άρχισαν να το ξανασκέφτονται αν θα πάνε με τα παιδιά τους γήπεδο. Ο χουλιγκανισμός έδειξε το αληθινό πρόσωπο ενός αθλήματος που μόνο τέτοιο δεν είναι. Ένας χώρος συμφερόντων, παράλογων απολαβών, ελέγχου φιλάθλων ακόμα και πολιτικού. Οι γειτονιές στις μεγαλουπόλεις χάνουν τα παιδιά που παίζουν ανέμελα κι όλα οργανώνονται ώστε οι φίλαθλοι από μικροί να είναι δηλητηριασμένοι με τη νέα ιδεολογία. Η τηλεόραση κρατά γερά το ρόλο της κι έχουν αρχίσει πλέον και τα ταξίδια των οπαδών. Ευημερείτε!!! 

4. Το 2004, τότε που η Εθνική Ελλάδας κέρδισε το πρωτάθλημα, ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ένιωσα μια ξαφνική επιθυμία να παρακολουθήσω κάποιους από τους τελευταίους της αγώνες. Δεν αντιστάθηκα σε αυτή την πρωτόγνωρη επιθυμία μου, μόνο παραξενεύτηκα. Λίγα χρόνια μετά μου λύθηκε η απορία: Ήμουν κι εγώ ένα από τα πειραματόζωα του PEAR. Συνδεδεμένη με το συλλογικό συνειδητό, αφέθηκα στη 'συλλογική επιθυμία' που το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον κατέγραφε κάνοντας πειράματα. Πόσοι από τους φιλάθλους το γνώριζαν; 
My guess....ΟΥΔΕΙΣ!!!

5. Κι ερχόμαστε στα χρόνια της μνημονιακής χολέρας και βλέπω τίποτα δεν άλλαξε από τα παλιά. Ένας δήμαρχος, ο Αχ. Μπέος,  μιας πόλης, που υποτίθεται έχει κουλτούρα, του Βόλου, είναι το τρανό αποτέλεσμα: Οι οπαδοί μιας ομάδας κατάφεραν να τον εκλέξουν δήμαρχο και να ξεπλύνουν κυριολεκτικά -όπως ξεπλένεται το μαύρο χρήμα- τις πολιτικές του ρίζες κι επαφές που είναι η δεξιά και ακροδεξιά. Περιστατικό καθόλου μεμονωμένο κι ελλαδικό, το οργανωμένο ποδόσφαιρο δείχνει επί τέλους τον σκοπό του. Τυχαίο που τις ομάδες διεκδικούν λάτρεις χρήματος κι εξουσίας;

6.  Φτάνοντας και στο φετινό Μουντιάλ, για να κλείσω τη λίστα μου που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο μεγάλη, ο λαός της Βραζιλίας βροντοφώναξε, με όλη του τη δύναμη: ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ - ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΡΟΦΗ!!! Ένας λαός ταλαιπωρημένος από την φτώχεια και την εγκληματικότητα είδε τα κονδύλια του κράτους να πετιούνται στη διοργάνωση κι έγινε έξαλλος. Ο λαός του οποίου οι φαβέλλες έχουν γίνει μουσείο για τους τουρίστες, προς παραδειγματισμό και για να νιώθουν αυτοί καλά που δεν είναι σε τέτοια κατάσταση. Και οι Έλληνες, ένας άλλος λαός βασανισμένος, θα έπρεπε να εισακούσουν τ' αδέλφια τους στην άλλη άκρη της γης με κάθε τρόπο. Ούτε καν να ανοίξουν τηλεόραση. Τι είναι η εθνική; Πιο πάνω από το έθνος; Πιο πάνω από τα έθνη; 

Οι νεόπλουτοι μαυραγορίτες θα πετάξουν μέχρι το Ρίο να παρακολουθήσουν από κοντά και να φωνάξουν "Ελλάδα σ' αγαπώ;" Γιατί προσωπικά δεν ξέρω κανέναν τίμιο μισθωτό ή συνταξιούχο (πόσο μάλλον άνεργο) που να αντέχει η τσέπη του αυτή τη στιγμή μια τέτοια πολυτέλεια. Ούτε καν έχει και τη διάθεση. Φαίνεται, όλοι αυτοί... μισούσαν τόσο καιρό την Ελλάδα και δεν φρόντισαν να ανήκουν στη λίστα εκείνων που τα 'έφαγαν μαζί'. 

Ζω στο Βόλο. Εκεί που είναι και το Πήλιο...

Ζω στο Βόλο. Εκεί που είναι και το Πήλιο, ξέρετε...
Το Πήλιο έχει πολύ ωραία κεράσια
Πήγα στο μανάβη και αγόρασα... ένα.
Ένα κεράσι Πηλίου, αγόρασα.
Το πήγα με μεγάλη προσοχή στο σπίτι, 
και το τράβηξα μια φωτογραφία.
Μετά το έπλυνα πολύ προσεκτικά, 
το έβαλα σε πορσελάνινο πιατάκι
κι άναψα κι ένα ωραίο κερί.
Αφού πήρα από το καλό σερβίτσιο
ένα μαχαίρι κι ένα πιρούνι του φρούτου,
το έκοψα σε πολλές μικρές μπουκίτσες
και το απόλαυσα όσο πιο αργά γινόταν. 
Στο τέλος, έγλειψα καλά-καλά και το κουκούτσι,
να μην πάει τίποτα χαμένο
από το όμορφο αυτό κεράσι Πηλίου
το οποίο αγόρασα....

4,5 ευρώ το κιλό!!!

ΟΙ ΧΗΜΙΚΟΙ ΑΕΡΟΨΕΚΑΣΜΟΙ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΓΕΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΆΧΙΣΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΊΣΚΟΥΜΕ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΣΕ ΤΙΜΈΣ ΧΡΥΣΟΥ.
 ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΉ ΠΟΛΙΤΙΚΉ ΣΕ ΛΙΓΟ Η ΚΑΛΗ ΤΡΟΦΗ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΜΌΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΎ ΛΊΓΟΥΣ.
ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΣ ΤΏΡΑ -ΧΤΕΣ!!!- ΤΟ ΑΎΡΙΟ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΑΡΓΆ
ΑΥΡΙΟ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΝΕΑ ΕΠΙΔΕΊΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΎ
Η ΠΡΟΗΓΟΎΜΕΝΗ ΚΑΤΈΣΤΡΕΨΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΉΣ ΚΕΡΑΣΙΟΥ ΣΤΟ ΠΗΛΙΟ...

Αναρτήθηκε από απελπισμένο στο φέις: 

“ Η φιλενάδα μου δεν θέλει τη σκυλίτσα μου, γι' αυτό κι εγώ απευθύνω έκκληση σε σας. 

Είναι καθαρόαιμη, καλοζωισμένη και πέρασα τέσσερα χρόνια μαζί της. Της αρέσει να παίζει παιχνίδια. Δεν είναι απόλυτα εκπαιδευμένη. Έχει πλούσιο μαλλί κι έτσι είναι λίγο υψηλό κόστος συντήρησης, ειδικά τα νύχια, αλλά της αρέσει η φροντίδα.

Μένει ξάγρυπνη όλη τη νύχτα γιατί της αρέσει η φλυαρία, αλλά κοιμάται όταν δουλεύω. Τρώει μόνο τα καλύτερα, πιο ακριβά φαγητά. Δεν θα σε χαιρετήσει ΠΟΤΕ στην πόρτα μετά από μια κουραστική μέρα ή να σας δείξει απεριόριστη αγάπη όταν είστε στα κάτω σας. Δεν δαγκώνει ποτέ, αλλά μπορεί να γίνει σκέτη κόλαση! 

Έτσι ........ 
όποιος ενδιαφέρεται για την 30-χρονη, εγωίστρια, στριμμένη φιλενάδα μου, ας έρθει να την πάρει! Εγώ και ο σκύλος μου επιθυμούμε να της βρούμε ένα άλλο σπίτι!!! 

“ Η ελπίδα είναι το μεγαλύτερο βάρος που ένας άνθρωπος μπορεί να φέρει. Είναι το δεινό του ιδεαλιστή. | Υλική υγιεινή. Ψυχική υγιεινή. Εδώ, δεν ξέρω ποια είναι πιο δύσκολη να εφαρμόσεις. | Καταραμένος αυτός που εγκαταλείπει εαυτόν. 
Αυτές οι λέξεις δείχνουν ότι ακόμα και τη χειρότερη κατάσταση, ποτέ -ποτέ ένας άνθρωπος δεν πρέπει να τη θεωρεί ως χαμένη.

Το όνομά του είναι Raimundo Sobrinho, αλλά υπογράφει τα ποιήματά του, ως 'Ο Εγκλιματισμένος'. 

Ήταν ένας ποιητής χωρίς αναγνώστες, γράφοντας κάθε μέρα για 35 χρόνια. Τα μόνα πράγματα που ο ποιητής είχε τότε ήταν ένα στυλό, χαρτί και λέξεις. Η πρώτη μου εντύπωση όταν είδα αυτόν τον άνθρωπο ήταν ότι δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την ελπίδα μας. Αυτός ο άνθρωπος δεν μοιάζει με έναν άνθρωπο χωρίς ελπίδα. Δεν μοιάζει με κάποιον χωρίς την θέληση να ζήσει. Είναι ένα σημαντικό παράδειγμα.

 Ήταν ένας ξένος στο δρόμο: όλοι τον έβλεπαν, αλλά κανείς δεν τον ήξερε. Αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να κάνει ό, τι αγάπησε και πίστευε μέσα του: να γράφει τα ποιήματα του. Και τότε, μια μέρα... όλα άλλαξαν.

Raimundo Arruda Sobrinho ήταν άστεγος στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας, για σχεδόν 35 χρόνια. Τον Απρίλιο του 2011, έγινε φίλος με μια νεαρή γυναίκα που ονομάζεται Shalla Monteiro. Η νεαρή γυναίκα, εντυπωσιασμένη από την ποίηση του και θέλοντας να τον βοηθήσει στο όνειρό του να δημοσιεύσει το βιβλίο του, δημιούργησε μια σελίδα στο Facebook για να προβάλει τα γραπτά του. Ούτε καν μπορούσε να φανταστεί τι θα γινόταν στη συνέχεια. 

Η Shalla δέχτηκε ένα μήνυμα από τον αδελφό του, ο οποίος τον αναζητούσε για χρόνια. Τον πήρε σπίτι του, στην οικογένειά του, η οποία τον αγκάλιασε με πολύ αγάπη. Έτσι τώρα όχι μόνο δεν είναι άστεγος, αλλά ζει σε ένα περιβάλλον γεμάτο ζεστασιά και φροντίδα, ενώ η σοφία των γραπτών του θα δει επί τέλους το φως της δημοσιότητας. 

Το επάγγελμα του αγρότη δεν είναι απλό επάγγελμα, είναι λειτούργημα. Και είτε πρόκειται για αγρότη, είτε για αγρότισσα, το επάγγελμα είναι γένους αρσενικού. Γιατί αυτό είναι που θα βάλει το 'σπόρο' στη Μάνα Γη για να την γονιμοποιήσει και μετά, παίζοντας ρόλο μαίας, θα πάρει τα παιδιά της, τους καρπούς, για να θρέψει ζωντανούς οργανισμούς -ανθρώπους και ζώα. Υπάρχει κάτι ιερότερο από αυτό;

Σήμερα συνάντησα κάποιον που έχει μηλιές στη Ζαγορά και μου έκανε παράπονα για το πως οι καλλιεργητές χρησιμοποιούν το RoundUp της Μονσάντο σαν νεράκι. Τα μήλα δηλητηριάζονται και η γης ολόγυρα κάτω ξεραίνεται σαν να την έχεις καυτηριάσει. Η ευκολία, μου είπε, η σιγουριά της παραγωγής και το γρήγορο χρήμα τους κάνει να μην σκέφτονται ορθά.

Κι εγώ αναλογίστηκα πως δεν είναι οι μόνοι. Αυτήν την παιδεία δίδαξαν οι πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών, της παγκοσμιοποιημένης μας διαφθοράς και της λατρείας του Μαμμωνά. Όμως το σύμπαν δεν σου χαρίζεται, ό,τι του στέλνεις στο στέλνει πίσω στο δεκαπλάσιο. 

Δεν θα σταθώ καθόλου στο αν οι αγρότες πήραν πακέτα στήριξης και τα έκαναν Μερσεντές ή αν είναι μια ζωή αδικημένοι από τους μεσάζοντες που τους ξεζουμίζουν. Παθαίνουμε ό,τι επιτρέπουμε στους άλλους να μας κάνουν. Θα σταθώ μονάχα ότι εδώ που έφτασαν τα πράγματα... εδώ που αφήσαμε να φτάσουν τα πράγματα, πρέπει να τα φτιάξουμε μόνοι μας. 

Ο καρκίνος αυξάνεται ραγδαία παγκόσμια το ίδιο και η ανικανότητα γονιμότητας. Μεγάλο ρόλο -το μεγαλύτερο- παίζει η χημεία που έχει κάνει κατάληψη της ζωής μας. Ο κάθε ένας από μας είναι υπεύθυνος για τον τρόπο που επιλέγει να ζήσει -τι θα φορέσει, τι θα καταναλώσει. Μόνο που με την οικονομική κρίση πολλοί δεν έχουν την πολυτέλεια μεγάλων επιλογών. Αν ο αγρότης υποκύψει στο εύκολο κέρδος και στις πιέσεις των δολοφονικών εταιρειών σαν την Μονσάντο, το μεταλλαγμένο και το ψεκασμένο προϊόν του θα είναι αυτό που θα σκοτώσει πληθυσμούς, ανάμεσά του και παιδιά που δεν θα έχουν την ευκαιρία ΠΟΤΕ να γίνουν ενήλικοι για να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Θύματα, είναι, επιλογών κάποιων άλλων ενηλίκων.

Κυβερνήσεις και ευρωπαϊκοί ή παγκόσμιοι οργανισμοί δεν είναι αξιόπιστοι πάντα για το ποια είναι τα επιτρεπόμενα φάρμακα και ποια τα όρια τους. Τα λόμπις φροντίζουν να 'τακτοποιούνται' όλα αυτά υπέρ των εταιρειών. Άρα... στο μόνο που μπορεί κανείς να στηριχθεί, είναι στη συνείδηση και στο ήθος του κάθε καλλιεργητή.  Αυτός θα διαλέξει το σπόρο για τη Μάνα Γη και τον τρόπο που θα μεγαλώσει τους καρπούς της. Ελεύθερη βούληση δική του, αν θέλει να παράγει τροφή ή τέρατα.

Το παρακάτω βίντεο είναι παραγωγή της ΕΤ1 και αναφέρεται στην εισβολή των χημικών στη ζωή μας με κάθε μέσο. Πολλές καλές αναφορές γίνονται και στα φυτοφάρμακα και τις συνέπειες από την αλόγιστη χρήση τους. 

Καλό είναι να έχουμε στο νου και στην καρδιά ότι όλα είναι σαν τη γη, ρόδα και γυρίζουν. Κι ότι πράξεις κάνουμε -θετικές ή αρνητικές- με τον ένα ή άλλο τρόπο γυρίζουν πίσω μας με μαγικό τρόπο και πάντα με την πράξη του πολλαπλασιασμού. Αλλάζουμε την κοινωνία προς το καλύτερο, αλλάζοντας ο καθένας μας ...
Έτσι και μόνο έτσι, άλλη λύση δεν υπάρχει..

Υ.Γ. Πάντα είχα μια απορία: Τι νόημα έχει η περισσότερη παραγωγή και να πετιούνται τα προϊόντα μετά σε χαβούζες για να 'κρατηθούν' οι τιμές, αντί να βγαίνει μικρότερη παραγωγή και να καταναλώνονται όλα...;

Οι απεικονίσεις του Θεανθρώπου, άπειρες. Μέσα στα χρόνια που πέρασαν από τη Γέννηση Του, την Σταύρωση και την Ανάσταση, πολλοί καλλιτέχνες και αγιογράφοι απέδωσαν τη δική τους εικόνα στον Χριστό. Πολλές τον παρουσιάζουν ισχνό, αδύναμο, άλλες πιο γλυκύ και μερικές σε κάνουν πραγματικά να αναρωτιέσαι γιατί να διάλεγε ο Θεάνθρωπος μια τέτοια μορφή για να ενσαρκωθεί. 

Όμως πολλοί ερευνητές και άνθρωποι του πνεύματος, καταλήγουν ότι η πιο κοντινή στην πραγματική μορφή Του, είναι η απεικόνιση του Michelangelo, στην Καπέλα Σιστίνα, στο Βατικανό.

Η μορφή του Χριστού πλάι στην Παναγία, είναι αυτή του δυνατού και σφριγηλού άντρα, του γεμάτου υγεία και ενέργεια που θυμίζει και αρχαιοελληνικά αγάλματα θεοτήτων. Ναι! Μια τέτοια μορφή ταιριάζει περισσότερο σε έναν Θεάνθρωπο!

Όπως τονίζει και η Ινδή μητέρα, Σρι Μάτατζι, δασκάλα της γιόγκα, γεννημένη Χριστιανή, «Ο Michelangelo ήταν μια μεγάλη προσωπικότητα. Έχει δείξει τον Χριστό με τον πραγματικό τρόπο. Εάν δείτε την Καπέλα Σιστίνα, ο Χριστός ορθώνεται σαν ένας δυνατός άντρας εκεί και όχι σαν τον κοκαλιάρη που τον παρουσιάζει η Καθολική Εκκλησία. Αισθάνομαι ότι είναι σαδιστές όταν μιλάνε για τον Χριστό και στη θέση του Χριστού δείχνουν έναν σκελετό. Μου 'ρχεται να βάλω τα κλάματα όταν βλέπω όλα αυτά τα κόκαλα. Θα μπορούσε να κουβαλήσει το Σταυρό, ένας τέτοιος κοκαλιάρης όπως τον κουβάλησε  ο Χριστός; Αυτός είναι ο μόνος που πέθανε για τις αμαρτίες και τις δυστυχίες μας και θέλουν να τον δείχνουν ως ένα τέτοιο άθλιο πρόσωπο!

Πώς μπορείτε να καταλάβετε και να κρίνετε τον Χριστό; Δεν έχετε την εξουσία να τον κρίνετε. Πρώτα να γίνετε το πνεύμα και τότε θα καταλάβετε τι ήταν.  Αλλά κανείς δεν θέλει να μιλήσει γι 'αυτό . . . »

Η Σρι Μάτατζι έδωσε αυτοπραγμάτωση σε εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο, δίδαξε με μια απλή μέθοδο την αφύπνιση του Πνεύματος, την εδραίωση και εξέλιξη του μέσα από το διαλογισμό, μέσω του οποίου δίνεται και η δυνατότητα της αναγνώρισης του Χριστού κι επαφής μαζί του. Κι αυτό ήταν πάντα το παράπονο της με τις εκκλησίες και τις χριστιανικές θρησκείες: «Με διάβασμα και ψαλμούς δεν μπορείς να ανάψεις ένα κερί. Για να ανάψεις ένα κερί, απλά χρειάζεσαι Φως!»

Το μόνο που πρέπει να μας  προβληματίσει, είναι αν είναι τυχαίο το ότι η πιο κοντινή απεικόνιση του Χριστού στην πραγματική του μορφή, είναι τελικά αυτή που παρουσιάζεται στην τοιχογραφία που έχει θέμα τη Μέρα της Κρίσης... 


Αποσπάσματα από την τοιχογραφία. 

Το πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά, το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ανοικτό και ακούω αφηρημένα το Ακρόαμα... Με βοηθάει να ξυπνήσω η πρωινή προπαγάνδα υπέρ του Μπέου που κάνουν τελευταία, ως... σωτήρα της πόλης του Βόλου. Είναι σαν να ακούω μια δεύτερη φωνή πίσω από του δημοσιογράφου να λέει: Επ! μην κοιμάσαι, τα πράγματα ήταν πολύ άσκημα και τώρα θα πάνε ακόμα χειρότερα, γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα, ως λερναία ύδρα. Της κόβεις ένα κεφάλι, αλλά αυτή έχει κι άλλα να φυτρώσει.

Κι εκεί που άκουγα τον Δημόπουλο, βγαίνει στον αέρα ένας επιχειρηματίας να σχολιάσει. Όχι τυχαίος επιχειρηματίας, η δουλειά του είναι... γραφείο τελετών!

"Πως πάνε οι δουλειές;" ρωτάει ο Δημόπουλος μεταξύ αστείου και σοβαρού.
"Οι δουλειές πάνε καλά", απαντάει ο άλλος, "ολοένα και ανεβαίνουν. 6 με 7 άτομα τη μέρα"... κάτι τέτοιο έπιασε το αυτί μου κι εκεί άρχισα να δίνω περισσότερη σημασία.

Στη συνέχεια ο καλός αυτός επιχειρηματίας είπε και τον δικό του τον καημό. "Ναι, οι δουλειές πάνε καλύτερα, αλλά ο κόσμος κλαίει. Όχι, δεν κλαίει για τους δικούς του που χάθηκαν, αλλά γιατί δεν έχει να πληρώσει την κηδεία τους!"

Άρα... τι να το κάνεις να πεθαίνει ο κόσμος κι εσύ να μην έχεις κέρδος από αυτό; άφησε να εννοηθεί ο καλός αυτός κύριος. Και στη συνέχεια μας ενημέρωσε και τι θα ψηφίσει: 30 χρόνια, είπε, ήταν ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ και τώρα τέρμα! 'Ξύπνησε' και θα ψηφίσει Μπέο. (μήπως να βγάζαμε το 'ο' στο τέλος και να μείνει μόνο του το 'μπε';)

Είχα μείνει σπίτσλες!!! Τι άκουγα πρωί πρωί; Κάποιον ιδιοκτήτη γραφείου τελετών να τρίβει τα χέρια του που έχει δουλειά, μετά να μας κάνει και μάθημα πολιτικής, τον Δημόπουλο να σχολιάζει μόνο το οικονομικό στοιχείο του θέματος -"ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει"- γιατί αυτό λαϊκίζει ωραία και μετά πέφτει ακόμα πιο ωραία το 'εγώ θα ψηφίσω Μπέο'. Αλλά ως δημοσιογράφος, δεν έκανε τον κόπο να κάνει κανέναν μα κανέναν σχολιασμό ή ερώτηση για το ποιος είναι ο λόγος που οι δουλειές του κου αυτού πάνε καλά! 

Για ποιο λόγο αυξάνονται οι θάνατοι στο Βόλο; Μήπως για τον ίδιο λόγο που αυξάνονται κι αλλού; Μήπως λόγω δυσκολιών επιβίωσης το ζήτημα αύξησης του αριθμού αποβίωσης δεν έχει πια κανείς μυαλό να το αγγίξει και να προβληματιστεί; Μήπως αυτό δεν γίνεται τυχαία; Μήπως το ότι υπάρχει πρόγραμμα μείωσης του παγκόσμιου πληθυσμού που είναι σε εξέλιξη, δεν είναι απλή θεωρία συνωμοσίας, τελικά;

Πως είναι δυνατόν να συμφιλιώνεται ένα κοινωνικό σύνολο με τον θάνατο τόσο εύκολα χωρίς αντίσταση; Σε τι καιρούς ζούμε; Την απάντηση μου την έδωσε ο ίδιος ο Δημόπουλος άθελά του όταν λίγα μόλις λεπτά μετά ανέφερε ότι έχουν γίνει ΚΑΙ ΠΑΛΙ καταγγελίες για σατανιστικές τελετουργίες στο λόφο της Γορίτσας και για σεξουλικά όργια. Θέμα που βγαίνει κάθε τόσο στην επιφάνεια, αλλά γρήγορα ξανακυλάει στον πάτο. Το είχα πρόσφατα εξάλλου αναφέρει κι εδώ. 

Όταν χρόνια τώρα επιτρέπεις, είτε ως αξιωματούχος, είτε ως απλός πολίτης, να λατρεύεται ο διάολος στην πόλη σου κι εσύ να μην κάνεις τίποτα, αυτά κι άλλα χειρότερα θα είναι τα αποτελέσματα. Γιατί, στα περισσότερα από 20 χρόνια που ζω στο Βόλο, φήμες άκουσα, καταγγελίες άκουσα, αλλά δεν άκουσα ΠΟΤΕ να γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια να ξεκαθαριστεί αυτή η υπόθεση. Όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Και τελικά οι φήμες ότι εμπλέκονται σε αυτή τη φωτιά της κόλασης και μεγαλοτζάκια της πόλης του Βόλου, μάλλον και δεν είναι τυχαίες, γι' αυτό και η βρώμα παραμένει στη θέση της. 

Κρίμα... η ομορφιά αυτού του ξεχωριστού μέρους, του συνδυασμού του βουνού και της θάλασσας, η κληρονομημένη ομορφιά από την αρχαιότητα, να αμαυρώνεται από ανίερες τελετουργίες που όπως φαίνεται έχουν καταφέρει να εισχωρήσουν και στην ψυχή των κατοίκων.

Το έχω ξαναπεί: Η κρίση αυτή δεν είναι οικονομική, είναι κρίση αξιών. Και ο πόλεμος είναι ιερός. Και οι μάχες που δίνουμε ίσως να είναι και οι τελευταίες. Οι σελίδες γυρίζουν σε ένα διαφορετικό αύριο, που από μας εξαρτάται αν θα είναι λαμπερό ή βυθισμένο στο απόλυτο σκοτάδι...