Θυμάται κανείς την 25η Μαΐου του 2011; Ηταν τότε που στην πλατεία Συντάγματος συγκεντρώθηκε ένα πλήθος ανθρώπων φωνάζοντας προς τη Βουλή κλέφτες και προδότες και ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες. Ηταν οι «αγανακτισμένοι» που η οργή τους έλιωσε κάτω από τον ήλιο του Αυγούστου και απέδειξαν ότι πέρα από την οργή χρειάζεται και κάτι παραπάνω από ένα κίνημα χωρίς ηγέτη για να ανατρέψεις το πολιτικό σύστημα.

Τα πρώτα κείμενα ξένων στοχαστών που επικεντρώνονται στην ελληνική κρίση έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Λόγω της απαραίτητης καθυστέρησης για τη μετάφρασή τους, τα περισσότερα πέρα από την επισήμανση της δυσχερούς θέσης που βρέθηκε η χώρα μέσα σε κλίμα παγκόσμιας ύφεσης, εστιάζουν στα γεγονότα του 2011 στο Σύνταγμα και στο φαινόμενο των «αγανακτισμένων». Ενημερωμένοι οι περισσότεροι από τα ξένα δίκτυα που οι κάμερές τους τότε είχαν στριμωχτεί στην πλατεία Συντάγματος και γαλουχημένοι με την εικόνα της αθηναϊκής δημοκρατίας, λίγο πολύ παρουσιάζουν τους αγανακτισμένους ως τη νεόκοπη εκκλησία του Δήμου που εφάρμοζε μια ελπιδοφόρα άμεση δημοκρατία ως απάντηση στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.

Μόνο που οι «αγανακτισμένοι» δεν ήταν ακριβώς θαυμαστές του Περικλή. Κατ' αρχάς η απολιτίκ συγκέντρωση στο Σύνταγμα είχε ιστορία πριν από την Πουέρτα Ντελ Σολ της Μαδρίτης με την οποία οι Ισπανοί εγκαινίασαν τις δικές τους κινητοποιήσεις και τους οποίους αντέγραψαν και οι εγχώριοι «αγανακτισμένοι». Ηταν οι μαυροφορεμένοι που γέμισαν σιωπηλά και πένθιμα την πλατεία, μετά από πρόσκληση των bloggers, ως διαμαρτυρία για την καταστροφή της Πάρνηθας το 2007. Τότε ξεπρόβαλε μια νέα αντίληψη των πραγμάτων που ουσιαστικά διατεινόταν ότι για να λυθούν βασικά ζητήματα αρκούσε μια επιφανειακή και όσο πιο θεαματική γίνεται διαμαρτυρία. Τα προβλήματα δεν λύνονταν αλλά οι εμπνευστές τους κέρδιζαν μια αξιοσημείωτη δημοσιότητα που μπορούσαν να την αξιοποιήσουν κάθε στιγμή.

Από την άλλη το 2011 υπήρχε ένας ολοένα αυξανόμενος θυμός, που στρεφόταν κυρίως κατά των ανθρώπων που βρέθηκαν στην πολιτική σκηνή, κατά τη μεταπολίτευση. Λίγο πολύ συγκροτούνταν μια μάζα χωρίς κοινά πολιτικά χαρακτηριστικά που συμφωνούσε ότι όλοι οι πολιτικοί είναι προδότες και λαμόγια και χρειάζεται ένας νέος ηγέτης που θα δώσει όραμα στην καθημαγμένη χώρα. Κάποιοι θεωρούσαν ότι μόνο «ένας συνταγματάρχης» -ή τέλος πάντων ένας λοχίας για τους πιο προλετάριους- θα μπορούσε να σώσει τη χώρα. Κάποιοι θυμήθηκαν το 2007 και αποφάσισαν να ξαναστήσουν μια διαμαρτυρία με τους όρους που ανταποκρίνονται σε μια κοινωνία που ζει στην επιφάνεια του θεάματος. Και τέλος υπήρχαν οι περιστασιακοί «αγανακτισμένοι», συνήθως άνθρωποι χτυπημένοι από την κρίση, που κατέβαιναν στην πλατεία είτε για να παρηγορηθούν μαζί με τους ομοιοπαθούντες είτε για να πουν τον πόνο τους στην πρόχειρα στημένη λαϊκή βουλή. Ολοι τους όμως είχαν μια κοινή στάση, πλήρης περιφρόνηση των κομμάτων και της πολιτικής και αναζήτηση μιας εθνικής συνιστώσας που θα ένωνε το λαό, πιθανότατα με τη μορφή ενός άφθαρτου ηγέτη.

Η πλατεία μοιράστηκε. Οι νοσταλγοί των στρατιωτικών πραξικοπημάτων με τις ελληνικές σημαίες αρκέστηκαν στο πάνω μέρος για να βρίσκονται -για καλό και για κακό- δίπλα στις δυνάμεις της αστυνομίας που φυλάνε τη Βουλή. Οι εναλλακτικοί προτίμησαν το κέντρο και το κάτω μέρος, όπου μπορούσαν πιο άνετα να στήνουν αυτοσχέδιες συναυλίες και πρόχειρα πάρτι που τόνωναν την αίσθηση της πολιτικής ανυπακοής. Τέλος, οι ανένταχτοι και οι περίεργοι απλά περιφέρονταν και εκτονώνονταν με τις ομαδικές μούντζες προς τη Βουλή και τα συνθήματα «κλέφτες», «προδότες». Οποιοσδήποτε απλός παρατηρητής κάνοντας μια βόλτα θα συνειδητοποιούσε πολύ γρήγορα ότι αυτό το πλήθος -με τον όρο του Νέγκρι- θα αυτοδιαλυόταν χωρίς καμιά βίαιη επέμβαση. Και πραγματικά αυτό έγινε στα μέσα του Αυγούστου, με τα ΜΑΤ να επεμβαίνουν σε μια άδεια πια πλατεία, για να διώξουν μόνο κάποιες δεκάδες κατασκηνωτές.

Αλλωστε όλοι, λίγο πολύ, είχαν βρει κάπου να απαγκιάσουν. Οι κουβαλητές της γαλανόλευκης σταβλίστηκαν στη Χρυσή Αυγή, για να «ξεβρομίσει ο τόπος από τα πολιτικά λαμόγια». Οι εναλλακτικοί βρήκαν πολύ πιο διασκεδαστικές τις παρεμβάσεις στην πόλη και πιο προσοδοφόρες. Οι ανένταχτοι γύρισαν σπίτια τους, όσοι είχαν ακόμα, απειλώντας ότι θα εκδικηθούν τη διαφθορά με την ψήφο τους. Και οι μόνοι συνεπείς με τον εαυτό τους, στάθηκαν οι ελάχιστοι που εγκαταλείποντας το πεδίο μιας μάχης που δεν δόθηκε ποτέ, γύρισαν στις γειτονιές τους για να φτιάξουν κοινωνικά κέντρα αλληλεγγύης στους συμπολίτες τους.

Τελικά οι «αγανακτισμένοι» δικαίωσαν το ασαφές του ονόματός τους. Εκδήλωσαν την «αγανάκτησή» τους, φωνάζοντας συνθήματα, μετέχοντας σε συναυλίες και εκθέτοντας την άποψή τους σε ένα συγκεντρωμένο πλήθος, όπως παλιά στα πηγαδάκια της Ομόνοιας και ύστερα όταν βαρέθηκαν τη βαβούρα της πλατείας, εξαφανίσθηκαν. Αν κάτι θύμισαν ήταν τις απαρχές του πανκ, όταν ο Τζόνι Ρότεν ούρλιαζε «δεν ξέρω τι θέλω αλλά ξέρω πως θα το αποκτήσω». Μόνο που οι Sex Pistols κατάφεραν να αναποδογυρίσουν τη μουσική βιομηχανία. Οι «αγανακτισμένοι» δεν κατάφεραν ούτε να αναποδογυρίσουν έναν κάδο σκουπιδιών, πόσω μάλλον να τον κάνουν οδόφραγμα κατά την έφοδο στη Βουλή. [πηγή: enet.gr]

Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι, παράλληλα με την κρίση, ήρθε και η βίαιη αφύπνιση για τον εμπαιγμό από μεριάς όλων των κομμάτων. Χάθηκε η ελπίδα και η όποια σανίδα σωτηρίας. Δεν είναι τυχαίο που στις δημοσκοπήσεις ο 'Κανένας' βγαίνει μονίμως πρώτο κόμμα και με διαφορά, πάνω από 30%, και επίσης δεν είναι τυχαίο ότι εστιάζουν στη διαφορά στήθους ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, άντε και πόσο πήγε η Χ.Α. και τώρα μπήκε και το Ποτάμι, και αποφεύγουν να βλέπουν την αλήθεια: Ο ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ

Η έλλειψη συμμετοχής στα κοινά των τελευταίων δεκαετιών, παραδίδοντας με μια απλά ψήφο ανά τετραετία την τύχη της χώρας στους επιτήδειους, δημιούργησε έναν κόσμο 'αγράμματο', όπως λέει και ο Μπρεχτ. Και το χειρότερο, δημιούργησε έναν λαό εγωκεντρικό, που να νοιάζεται μόνο για το δικό του σπίτι και πορτοφόλι και διασκέδαση και τίποτα άλλο. Με μικρή συμμετοχή σε ακτιβισμό, σε σχέση με άλλες χώρες και ακόμα μικρότερη συμμετοχή στην ενημέρωση της παγκόσμιας οικονομίας, πολιτικής και δρώμενα. 

Το 'σοκ' θα ξεπεραστεί μόνο και όταν γίνει συνείδηση ότι αυτό που έγινε στην Ελλάδα δεν ήταν αποτέλεσμα ούτε κακών χειρισμών των πολιτικών μας κομμάτων, ούτε γιατί οι πολιτικοί μας είναι απλά 'πουλημένοι'. Είναι κάτι πολύ περισσότερο: Είναι στρατευμένοι, οι περισσότεροι συνειδητά, στο να εξυπηρετήσουν ένα μεγαλύτερο σχέδιο που οι ρίζες του έχουν την παγκόσμια διακυβέρνηση. Ο ΓΑΠ εξάλλου το έλεγε ξεκάθαρα και πολλές φορές. Οι 'μεταρρυθμίσεις' που μας κοπανάνε κάθε τόσο ήταν απαραίτητες για να υποδουλωθεί αυτός ο λαός, όπως και οι άλλοι λαοί στους Νόμους και την Τάξη της Παγκοσμοιοποίησης. 

Το επόμενο στάδιο είναι να γίνει συνείδηση ότι η επίπλαστη υλιστική και καταναλωτική συμπεριφορά δεν πρόκειται να επανέλθει ΠΟΤΕ στα προηγούμενα για δυο απλούς λόγους: Αν οι παγκοσμιοποιητές καταφέρουν και υποτάξουν τελικά την ανθρωπότητα τελείως, οι συνθήκες θα είναι αυτές της δουλείας και του αγώνα για την πιο λιτή επιβίωση. Αν από την άλλη ανατραπούν, που αυτό και ευχόμαστε, θα είναι από μαζικές δυνάμεις, αφυπνισμένες που θα έχουν σαν στόχο την ευμάρεια μεν και την παροχή των απαραίτητων αγαθών στο λαό, αλλά και πάλι, όχι εκείνη την ξέφρενη κατανάλωση που δεν ήταν διόλου τυχαία, είχε τον βαθύτερο σκοπό της: να τραβήξει την προσοχή από τις πνευματικές - εσωτερικές αξίες και να την στρέψει στη ματαιοδοξία του υλισμού, στην κενότητα της ψυχής, στην ανταγωνιστική αλαζονεία της υπερκατανάλωσης. 

Όπως και να έρθουν τα πράγματα, η προ μνημονίου εποχή έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ήρθε η εποχή να πάρουμε όλοι το μάθημα της "καλής προσοχής": ενημέρωση - ενεργοποίηση και σωστές επιθυμίες. Και πάνω απ' όλα, συλλογική συνείδηση... 

AllNewz

Το περίμενα, ήταν θέμα χρόνου να αρχίσει το ντόμινο της εκδίκησης να ξετυλίγεται μπροστά μας, μ' εκείνη τη γνώριμη εκπληκτική κίνηση του συμπαρασύροντας το ένα κομμάτι μετά το άλλο σε μια ανεξέλεγκτη  πτώση - ανεξέλεγκτη και ανελέητη μαζί και, που θα σταματήσει, παρά μονάχα αν βρεθεί το ένα και μοναδικό κομμάτι που θα καταφέρει να σταθεί στο 'ύψος' του!

• Αλβανός ισοβίτης σκοτώνει τον φύλακα του γιατί δεν του συμπεριφερόταν όπως εκείνος θα ήθελε και δεν του συμπαραστάθηκε για να πάρει αποφυλάκιση
• Κάποιοι εκδικούνται τον θάνατο του φύλακα και δολοφονούν τον Αλβανό δολοφόνο παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους
• Τώρα 'αναρχικοί' ζητούν εκδίκηση για το «άδικο» θάνατο του «θύματος» 

-O Albert Einstein άρχισε να μιλάει όταν ήταν 4. Μετά στο σχολείο οι δάσκαλοι και οι γονείς του νόμιζαν ότι είχε πρόβλημα. Αποβλήθηκε από το σχολείο και αρ
γότερα απέτυχε στις εξετάσεις να μπει στο Swiss Polytechnic Institute στη Ζυρίχη.

-Ο Walt Disney απολύθηκε από εφημερίδα γιατί “δεν είχε φαντασία ούτε καλές ιδέες.”

-O Αλχημιστής του Πάολο Κοέλιο πούλησε μόνο 800 αντίτυπα στην πρώτη του έκδοση και ο εκδότης αποφάσισε να το αποσύρει. Σήμερα αποτελεί το πέμπτο βιβλίο σε πωλήσεις όλων των εποχών με 65 εκατομμύρια αντίτυπα.

-Οι ατζέντηδες modeling της Marilyn Monroe θεωρούσαν ότι έπρεπε να ακολουθήσει καριέρα ως γραμματέας.

-Οι δάσκαλοι του Beethoven θεωρούσαν ότι είναι ανεπίδεκτος στο βιολί και ότι ποτέ δε θα μπορούσε να τα καταφέρει ως συνθέτης.

-Ο Mahatma Gandhi φοβόταν να μιλήσει δημόσια και κατά τη διάρκεια του πρώτης του υπόθεσης,εγκατέλειψε την αίθουσα του δικαστηρίου.

-Ο δάσκαλος του Elvis Presley στο Λύκειο,του είπε ότι δεν μπορούσε να τραγουδήσει.

-O Michael Jordan απορρίφθηκε από την ομάδα μπάσκετ του σχολείου του.

- Το μυθιστόρημά της J.K Rowling “Harry Potter” απορρίφθηκε από 12 εκδοτικούς οίκους.

-Στον ηθοποιό Sidney Poitier είπαν κατά τη διάρκεια μίας ακρόασης να “σταματήσει να ξοδεύει το χρόνο των ανθρώπων και να πάει να γίνει λαντζέρης ή κάτι τέτοιο”. Αργότερα στην καριέρα του κέρδισε Oscar και έγινε ένας από τους πιο αξιοσέβαστους ηθοποιούς.

-Ο Vincent Van Gogh πούλησε μόνο έναν πίνακα όσο ζούσε για 400 φράγκα..Αυτό δεν τον σταμάτησε από το να ολοκληρώσει 900 έργα,τα οποία σήμερα αξίζουν εκατομμύρια.

-Οι δάσκαλοι του Thomas Edison είπαν ότι ήταν “πολύ χαζός για να μάθει οτιδήποτε”.Τελικά ήταν αυτός που κατασκεύασε τον ηλεκτρικό λαμπτήρα.

Αυτοί οι άνθρωποι (και άλλοι πολλοί) το μόνο που έκαναν,παρά τις φαινομενικά αντίξοες συνθήκες, ήταν να μην τα παρατήσουν & να ακολουθήσουν τα Όνειρα της Ψυχής τους, αυτά που τους έδιναν χαρά & πάθος. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να πιστέψει ότι η κρίση είναι πιο μεγάλη από σένα. Στην πραγματικότητα όποτε το κάνεις αυτό,χαμηλώνεις, για να χωρέσεις την Aπεραντοσύνη σου στη μικρότητα των καταστάσεων. Αν σέβεσαι έστω και λίγο τον Εαυτό σου, έχεις υποχρέωση να προστατέψεις, να υπερασπίσεις και να τροφοδοτείς τα Όνειρα σου..!

πηγή: enallaktikidrasi.com/

Eγώ πεινώ, εσύ πεινάς,
όλοι μαζί πεινούμε
βλέπω το πιάτο σου αδειανό,
καθόλου δε λυπούμαι...

Μες στο λειψό μου το μυαλό
ψάχνω εγώ τη λύση
ΜΟΝΟ για το πιατάκι μου
πως θα ξαναγεμίσει.

Λιμοκτονώ, λιμοκτονείς
κι όλοι λιμοκτονούμε
σ' αντικρινά στρατοπεδα
μας μάθανε να ζούμε. 



Μόνο το κωλαράκι μας
μας νοιάζει, τιποτ' άλλο
και όλοι μας φερόμαστε
μ' εγωισμό μεγάλο. 

Κοινά είναι τα προβλήματα
μα τα προσωποποιούμε
εμείς να είμαστε καλά
κι άλλοι ας πνιγουνε. 

Η μόνη μου ενασχόληση
νά ναι καλά ο κλάδος
και για τους άλλους χέστηκα,
να 'ναι καλά ο κάδος!...

Έτσι νομίζω πάω μπροστά
προβλήματα θα λύσω
αδιαφορώ για σένανε 
τα χέρια μου θα νίψω. 

Τι κι αν αυτός ο διχασμός
σ' αδιέξοδο μας πάει;
Ο κώλος μου να 'ναι καλά
κι ωραία να περνάει...

της Λίτσας Βιντζιλέου Τσακαλάκη


Και η απορία όλων μας: Γιατί δεν διοργανώνουν οι αξιαγάπητοι συνδικαλιστές πανελλαδική απεργία διαρκείας; Μάλλον γιατί δεν δουλεύουν για το λαό αλλά για τις καρέκλες και τα πολιτικά μαγαζάκια τους. 

σχετικό άρθρο: 
Συνδικάτα, ο εχθρός του λαού

Φιλόδοξος, οφείλουμε να ομολογήσουμε, μας φαίνεται ο στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου. Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε χωρίς προσχήματα ότι θα μοιράσει κατά μέσο όρο από ένα πεντακοσάρικο σε ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους μία - δύο εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές! Εξόφθαλμη, αν και ανομολόγητη η επιδίωξη της κυβέρνησης: με το πεντακοσάρικο που δίνει προσδοκά να αποσπάσει την ψήφο όχι μόνο αυτών που θα το πάρουν, αλλά ολόκληρων των οικογενειών τους! Θα έχει ενδεχομένως σοβαρή κοινωνιολογική σημασία το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, αν αποδειχθεί στην κάλπη ότι το πεντακοσάρικο όντως βελτίωσε τις εκλογικές επιδόσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και του Αντώνη Σαμαρά καταβαράθρωσαν στα Τάρταρα το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων.

Η προσφάτως δημοσιοποιηθείσα έκθεση του ΟΟΣΑ με τίτλο «Η κοινωνία με μια ματιά - 2014» αναφέρει για την Ελλάδα ότι στη διάρκεια της πενταετίας της κρίσης από το 2008 ως και το 2012 (δεν συμπεριλαμβάνει δηλαδή το 2013) το κάθε άτομο που ζει στη χώρα μας υπέστη μεσοσταθμική μείωση εισοδήματος κατά 4.400 ευρώ. Αυτό σημαίνει χοντρικά απώλεια 50 δισεκατομμυρίων ευρώ για όλους τους Ελληνες αναφορικά με το εισόδημά τους. Αν λοιπόν μας παίρνουν 50 δισ. και με το που μας δίνουν... μισό δισ. -το 1% (!) όσων μας πήραν- εμείς ως λαός τους ξαναψηφίσουμε, είμαστε πραγματικά άξιοι της μοίρας μας και πρέπει οι κυβερνήσεις να μας κάνουν πολύ χειρότερα από όσα μας έχουν κάνει!

Επειδή όμως έχουμε την εντύπωση ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα υποστούν εκλογική πανωλεθρία χαρακτηρίσαμε «φιλόδοξο» τον κυβερνητικό στόχο θεαματικής εκλογικής ενίσχυσης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Δεν νομίζουμε ότι η «πολιτική του πεντακοσάρικου» θα φέρει εκλογικά αποτελέσματα συγκρίσιμα με τις προσδοκίες των εμπνευστών της πολιτικής αυτής. Σίγουρα υπάρχουν πια εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες εξαθλιωμένοι οικονομικά και κοινωνικά τόσο πολύ ώστε «να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές» κατά τη λαϊκή έκφραση, για να πάρουν ένα πεντακοσάρικο. Από του σημείου αυτού όμως μέχρι του να ψηφίσουν υπέρ των πολιτικών κομμάτων που τους κατέστρεψαν την ζωή και τους βύθισαν στη φτώχεια, θέλουμε να πιστεύουμε ότι εξακολουθεί να υπάρχει αβυσσαλέα απόσταση. Οι ευρωκάλπες θα δείξουν ποια είναι η πραγματικότητα και μόνο αυτές, αναφορικά με την πολιτική αντίδραση των Ελλήνων. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα έχει καταποντιστεί. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και προέρχονται από την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, τη Eurostat. Χρησιμοποιώντας τον ιδιόμορφο τεχνικά δείκτη (και εν μέρει συζητήσιμο) του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης, η κατάσταση της χώρας μας είναι τραγική. Βάσει του δείκτη αυτού, το 2009 το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας ήταν 14 εκατοστιαίες μονάδες κατώτερο του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Το 2012 όμως είχε κατρακυλήσει στις... 31 μονάδες υστέρησης!

Το 2013 τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα, αλλά η Eurostat δεν έχει κάνει ακόμη τη στατιστική αποτύπωση της κατάστασης. Ευτυχώς πάντως που η ΕΕ διευρύνθηκε προ δεκαετίας με τις κατεστραμμένες χώρες του αλήστου μνήμης «υπαρκτού σοσιαλισμού» για να περνάει η Ελλάδα και καμιά χώρα, όχι φυσικά στην Ευρωζώνη όπου είναι... πάτος, αλλά τουλάχιστον στην ΕΕ των 28 χωρών - μελών! Δυστυχώς, μόνο με τις χώρες αυτές είναι συγκρίσιμη πλέον η χώρα μας και η Πορτογαλία, με τρία μάλιστα από τα κράτη αυτά (Σλοβενία, Τσεχία, Σλοβακία) να έχουν ήδη από το 2012 ξεπεράσει την Ελλάδα μετά τον καταποντισμό της στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ συναρτημένο με τις ισοτιμίες αγοραστικής δύναμης. Με βάση τον μέσο όρο της ΕΕ των «28» στις 100 μονάδες, το 2012 η Γερμανία κατά τους υπολογισμούς της Eurostat βρισκόταν στις 123 μονάδες, η Βρετανία στις 106, η Ισπανία στις 96, η Ιρλανδία στις 129, η Ευρωζώνη στις 108 κατά μέσον όρο και πάει λέγοντας.

Η Ελλάδα είχε κατακρημνιστεί όμως στις... 75 (!) μονάδες (από τις 94 που βρισκόταν το 2009), μετά δηλαδή και την Πορτογαλία που βρισκόταν στις 76 μονάδες και σε απόσταση αναπνοής από τη... Λιθουανία (72) και την Εσθονία (71)! Πολύ κοντά και η Πολωνία (67) και η Ουγγαρία (67), όπως και η Λετονία (64) και η Κροατία (62). Με δεδομένο μάλιστα ότι το 2013 ήταν μια εφιαλτική χρονιά για την Ελλάδα, καθόλου δεν αποκλείεται πολλές από τις χώρες αυτές να έχουν ήδη ξεπεράσει την Ελλάδα. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις του Γιώργου Παπανδρέου, του Λουκά Παπαδήμου και των Σαμαρά - Βενιζέλου κατάντησαν την Ελλάδα χώρα της Ανατολικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού»! Αν οι Ελληνες ψηφοφόροι για ένα πεντακοσάρικο τους επιτρέψουν να συνεχίσουν αυτή την ολέθρια πολιτική για τον λαό μας, θα εκπλαγούμε απερίγραπτα. Οψόμεθα ες... ευρωκάλπες!


του Γ. Δελαστίκ - Έθνος

Υπάρχει μία και μόνη παράταξη, η ολιγαρχική, και σε αυτή ανήκουν όλα τα κόμματα, δεξιά και αριστερά, των οποίων η δράση έχει έναν και μόνο σκοπό: να μην συγκροτηθεί ποτέ η δημοκρατική παράταξη.

Σχετικά με την διακυβέρνηση ενός συνόλου ανθρώπων (από χώρα έως φυσιολατρικό όμιλο) υπάρχουν δύο εκδοχές:

• φορέας της εξουσίας είναι το ίδιο το σύνολο, δηλαδή ΟΛΟΙ
• φορέας της εξουσίας είναι μια ομάδα μικρότερη του συνόλου, δηλαδή ΛΙΓΟΙ ή ΕΝΑΣ.